Op EK’s en WK’s voetbal zijn sinds 1996 geen Belgische scheidsrechters meer actief. Op Euro 2004 is er niet eens een Belgische grensrechter.

WERP UW TOORN OP HEN

De laatste Belgische scheidsrechter op een wereldbekertoernooi is nog steeds Marcel Van Langenhove, die in 1990 Ierland-Egypte floot. Daarna waren er geen Belgische refs meer op een WK. Voor de editie 1994 in de Verenigde Staten was Guy Goethals wel voorgeselecteerd, maar door een te laat geheelde blessure slaagde hij niet in de fysieke tests. Sindsdien zijn we op de wereldbeker enkel nog vertegenwoordigd door grensrechters. In de VS ’94 was dat Luc Matthys, in Frankrijk ’98 Marc Van den Broeck, en in Japan-Zuid-Korea 2002 Roland Van Nylen.

Ook op het Europees kampioenschap moet men niet meer weten van Belgische scheidsrechters. Zelfs voor het in eigen land georganiseerde Euro 2000 vond er niemand genade in de ogen van de UEFA-scheidsrechtersbazen. Terwijl er wel een Egyptenaar floot: onze goede vriend Gamal El Ghandour. De laatste Belgische ref op een EK was Guy Goethals, die in het EK’96 in Engeland de wedstrijd tussen Italië en Duitsland leidde.

Op dit Euro 2004 is Frank De Bleeckere wel een van de vier ‘vierde scheidsrechters’, de mannen van de administratie aan de kant. Mocht dat toevallig zijn in een match waarin de eerste scheidsrechter om een of andere reden uitvalt, dan neemt hij diens taak over. Ook Alain Hamer, een Luxemburgse ref die vaak in de Belgische competitie fluit, is vierde scheidsrechter. Een Belgische grensrechter is er niet, omdat UEFA in dit EK opteert voor arbitrale trio’s uit hetzelfde land.

De grensrechters zullen trouwens scherp in de gaten worden gehouden. De steeds betere televisiecoverage biedt de regisseurs bij buitenspel de mogelijkheid om vaak haarscherp aan te tonen of de beslissing van de grensrechter correct was. Al te vaak, zowel in de Belgische competitie als in de Europese bekers, blijkt van niet. De verklaring daarvoor is simpel: het is fysiek onmogelijk om tegelijkertijd te kijken naar de speler die de diepte in gaat én naar de speler die de laatste pas geeft.

Er zijn slechts twee oplossingen. Ofwel schaft men het buitenspel af, maar dan ontneemt men het voetbalspel een van zijn wezenlijke tactische bestanddelen. Wat wél kan, is alvast het ‘positiebuitenspel’ afschaffen, omdat dit te veel interpretatieruimte aan de scheidsrechter laat. Ofwel zet men in de tribune nóg een ref, die via een elektronisch signaal aan de grensrechter laat voelen wanneer de pas vertrekt. Ook dat systeem is niet sluitend, maar biedt toch al wat meer zekerheid voor de man aan de lijn, van wie nu iets wordt gevraagd wat eenvoudigweg onmogelijk is.

Dit zijn de twaalf refs voor Euro 2004:

Kim Milton Nielsen (Denemarken)

Michael Riley (Engeland)

Gilles Veissière (Frankrijk)

Markus Merk (Duitsland)

Pierluigi Collina (Italië)

Terje Hauge (Noorwegen)

Cortez Batista (Portugal)

Valentin Ivanov (Rusland)

Lubos Michel (Slowakije)

Mejuto Gonzalez (Spanje)

Anders Frisk (Zweden)

Urs Meier (Zwitserland)

De vier ‘vierde scheidsrechters’ zijn:

Frank De Bleeckere (België)

Kyros Vassaras (Griekenland)

Alain Hamer (Luxemburg)

Stuart Dougal (Schotland)

Door Koen Meulenaere