Meester Hans Rieder is zijn stigma van procedurepleiter kwijt. Zijn zes uur durende, magistrale pleidooi ter verdediging van vetmester Alex Vercauteren, die de moord op veearts-keurder Karel Van Noppen zou hebben betaald, was goed gestructureerd en gelardeerd met pathos en bijtende ironie. Groot theater!
Terwijl het proces-Van Noppen aanvankelijk om geloofwaardigheid draaide, kwam het in de slotmomenten vooral aan op overtuigingskracht. Hoe briljant Rieders performance wel was, werd extra geaccentueerd door de lamentabele prestatie van zijn voorgangers: de advocaten van Germain Daenen die contact opnam met de uitvoerders van de moord. Zelfs de onuitstaanbare crimineel Daenen verdiende dit niet.
Meester Marc Similon slaagde er niet alleen in zo’n ingewikkelde combine als alternatief voor de moord in elkaar te bricoleren (het sleutelwoord uit Rieders pleidooi) dat hij er tijdens zijn eigen pleidooi in verloren liep, hij bestond het ook om de moord af te doen als een uit de hand gelopen intimidatie, hoewel de uitvoerders Albert Barrez en Carl De Schutter de voorbedachtheid al lang bekend hadden.
Beide schurken velden ter plekke een vernietigend oordeel over Similons inspanning: ze hingen een half uur lang met de slappe lach in de beklaagdenbank.
Dat Rieders pleidooi indrukwekkend was, betekent niet dat het niet gecounterd kon worden. Nogal wat advocaten vonden dat hij van het justitiepaleis een showpaleis had gemaakt. Tijdens de replieken hakten de burgerlijke partijen, het Openbaar Ministerie en De Schutters advocaat Jan De Man er stevig op in. De Man had het onder meer over een ‘Riederiaanse kalender’ waaruit veertien maanden verdwenen waren.
Rieders verhaal over een gemanipuleerd onderzoek en een oneerlijk proces was natuurlijk maar één waarheid. Zijn discours over de workaholic Vercauteren, bijvoorbeeld, die wit als een opengesneden raap van een studiereis uit Zuid-Afrika terugkwam, ging voorbij aan de twee zinnetjes uit de processen-verbaal, waarin Vercauteren zelf toegaf dat hij in de periode van de moord bruin zag omdat hij in Zuid-Afrika was geweest.
Uit het twintigduizend bladzijden dikke dossier kon evengoed een ander verhaal gedestilleerd worden. Rieders pleidooi leverde desgewenst zelfs een mooie illustratie voor de stelling dat er meer dan één opdrachtgever in het spel was.
De jury besliste maandagavond dat allevier de verdachten schuldig zijn aan moord. Als Vercauteren was vrijgesproken, was dat ongetwijfeld de verdienste geweest van zijn ‘Witte Rieder’ (dixit het Openbaar Ministerie). Maar zijn veroordeling werd in niet geringe mate in de hand gewerkt door de ‘ongezonde nieuwsgierigheid’ van diezelfde advocaat. Want Rieders verdediging over zijn eigen rol in de zaak (het ‘Recollettenleischandaal’) was opmerkelijk minder sterk dan zijn analyse van wat anderen deden.
Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Dirk Draulans
