Het scenario van Zita Swoon.

Het is een ingewikkeld verhaal voor een zo jonge groep. Tijdens dEUS hield Stef Kamil Carlens er ook Moondog Jr. op na. Het contract van het moederschip met het Britse Island stipuleerde dat zijwegen binnenshuis moesten blijven. In een stille dEUS-periode laat dat platenhuis ?Everyday I wear a greasy black feather on my hat? verschijnen. Ondanks Europese weerklank blijft Moondog Jr. voor Island strategisch op de tweede rang staan.

Als een malloot de naam van de groep opeist en Carlens zich door niemand uit de achterban gesteund voelt in het weerwerk, verklaart hij alle maten vol. Weg dEUS, weg Island, weg management en vooral weg Moondog Jr.

En waarmee herrijst hij als Zita Swoon ? Niet met trompetgeschal maar met een intimistische soundtrack bij een stomme film uit 1927. Wie hierna nog volgt, is zo toegewijd dat hij meteen bij de groep mag komen spelen. De positieve noot is dat het van hieruit alleen maar bergop kan.

Ondanks alle voorafgaande rampscenario’s is de artistieke kiem immers bacterievrij gebleven. Wie Carlens toevallig op de Nederlandse televisie in de weer zag met een klassiek orkest, kon het patina en het aura van de ongenaakbaren ontwaren. Hij behoort tot de selecte schare die engel en duivel tegelijk kan zijn.

Er moet alleen nog geharkt worden. Voor ?Sunrise, a 1996 score?, de muziek bij de gelijknamige film van F.W. Murnau zie ook ?Nosferatu? en ?Faust? geldt het criterium van alle soundtracks. Blijft de muziek ook buiten zijn dienende rol overeind ? Zelden. Het album lijkt te sterk de beelden te volgen en dat leidt tot overdreven fragmentatie en een teloorgang van het bindend gevoel.

Zet echter alleen de allerbeste momenten op een rij en ?Sunrise? glundert. Gezien de aard van de film en de inborst van de groep zitten Bertolt Brecht en Tom Waits uiteraard op de eerste rij. Als de groep de stap zet van vertaling naar interpretatie en tot echte songs met tekst en structuur komt, is er magie. Van fragiele liefdesliedjes als ?Where’s my love ?? over het ziedende ?At the barber’s? tot de finale ?Giving up the hero?, een fenomenaal stuk warme ziel in de traditie van de grote chansonniers. Een album dat op twee benen loopt maar een fijne belofte in zich draagt.

Jan Delvaux

Zita Swoon ?Sunrise, a 1996 score? (BIAS 341/PIAS)

Stef Kamil Carlens (Zita Swoon) : engel en duivel.