JA

‘België is eigenlijk geen democratie, want het Belgische staatsbestel leidt bijna automatisch tot ondemocratische toestanden. Een pijnlijk voorbeeld hiervan is het migrantenstemrecht. Daar was in Vlaanderen hoegenaamd geen maatschappelijke of politieke meerderheid voor, maar het is er wel gekomen. En dat is geen alleenstaand geval. Zoiets is voor een Vlaamse politicus niet alleen enorm frustrerend, je krijgt het de man in de straat ook onmogelijk uitgelegd. Waalse politici hebben hetzelfde probleem. Kijk maar naar het verbod op tabaksreclame. Daar zat in Wallonië, op Ecolo na, geen enkele politieke partij op te wachten. Verschil is wel dat de Walen erin slagen om zulke beslissingen terug te draaien en de Vlamingen vooralsnog niet.

Ik gebruik voor het beleid dat in België gevoerd wordt graag deze metafoor: twee patiënten met een totaal verschillend ziektebeeld liggen aan hetzelfde infuus. Geen van beiden kan zo genezen, je maakt ze zelfs zieker. Zo gaat het in België toe: ondoeltreffend en vooral ook duur. En jammer genoeg is het Vlaanderen dat de factuur betaalt. Ieder jaar vloeien er ettelijke miljarden naar Wallonië. Dit kun je niet langer solidariteit noemen.

Hoe ver de N-VA wil gaan voor Vlaamse onafhankelijkheid? Wij zijn geen revolutionaire partij, wel een partij van Realpolitiker. De N-VA wil concrete stappen nemen naar een beter bestuurd Vlaanderen en dat komt in de praktijk neer op een Vlaanderen met meer eigen autonomie. Uit opiniepeilingen blijkt dat de Vlaming niet massaal gewonnen is voor onafhankelijkheid. Verwonderlijk is dat niet: de Vlaming is niet bezig met institutionele kwesties. Hij wil dat politici vooral zijn concrete, dagdagelijkse problemen aanpakken. Maar die concrete, dagdagelijkse problemen kunnen pas efficiënt aangepakt worden wanneer Vlaanderen onafhankelijk is, als aparte lidstaat in de EU.’

NEE

‘Het zou enorm kortzichtig zijn om België de rug toe te keren. Eén voorbeeld: onze sociale zekerheid heeft een groot draagvlak nodig. Vlaanderen is daarvoor gewoon te klein, de sociale zekerheid zou ontsporen. Maar over zulke dingen hoor je de overtuigde separatisten nooit spreken natuurlijk. Zij hangen liever een spookbeeld op van de Waalse partijen, en vooral van de Parti Socialiste, die zogezegd alles blokkeert en een goed bestuur van Vlaanderen onmogelijk maakt. Vreemd, als ik met PS’ers praat, dan komen zij mij toch voor als redelijke en moderne mensen. Je moet het tenslotte ook maar doen, als traditionele arbeiderspartij overleven in een snel veranderende economie waarin de zware industrie verdwenen is. Dan weet je wat besturen is, en wat goed is voor de mensen. Dan ben je met andere woorden verantwoordelijk, en niet geneigd om alles te blokkeren.

Nu, versta me niet verkeerd, een bepaalde graad van autonomie is wenselijk voor Vlaanderen. Bevoegdheden als tewerkstelling en mobiliteit kunnen bijvoorbeeld het best volledig overgeheveld worden naar het Vlaamse niveau. Niet omdat de Walen op die terreinen alles blokkeren, wel omdat Vlaanderen en Wallonië op die twee vlakken gewoon sterk van elkaar verschillen. Het is dus evident dat beide een verschillend beleid nodig hebben, anders moet je een compromis sluiten dat voor een van de twee nadelig uitvalt. Dit soort bevoegdheden splitsen is voor beide gewesten een win-winsituatie.

Als politicus is mijn eerste zorg: hoe los ik de problemen van de mensen het best op? En niet, zoals bij de separatisten: hoe neem ik van een ander iets af en word ik daar zelf beter van? Want dat is een egoïstische reflex die op lange termijn helemaal niet tot een efficiënter bestuur leidt. Ik wil dan ook geen afrekening met Wallonië, het vendelgezwaai van de separatisten charmeert mij niet.’

Opgetekend door Jef Van Baelen

‘Belgisch staatsbestel leidt tot ondemocratische toestanden.’

‘In een autonoom Vlaanderen ontspoort onze sociale zekerheid.’