Mijn Brusselse vriend voelt zich net als ik een gemankeerde uomo universale: de renaissance heeft ons gebaard; ze is gestorven en haar lijk dreigt ons te verpletteren. Ik spreek dus net als hij over veel zaken die me interesseren, zonder evenwel over voldoende kennis te beschikken, want het is onmogelijk geworden over voldoende kennis te beschikken.

Bovenstaande gedachte ontwikkelde ik tijdens een gesprek met hem over het meest inktverslindende onderwerp van ons tijdsgewricht, te weten de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.

Ik was het met hem eens dat die splitsing de Franstaligen in Vlaams-Brabant uiteindelijk zou dwingen de omringende negerstammen op een minder koloniale wijze tegemoet te treden. Ik vroeg me ondertussen wel af hoeveel van die Franstaligen historisch Franstalige Vlamingen waren, een met uitsterven bedreigde soort, waarvoor wat mij betreft bescherming door het Wereldnatuurfonds gerechtvaardigd is.

Mijn vriend slaagde erin te verduidelijken waarom die splitsing in het nadeel van zijn Nederlandstalige stadgenoten zou uitdraaien, een door Olivier Maingain uit het oog verloren retorisch argument, dat door Bart De Wever en zijn tamme aapje Jo wijselijk verborgen wordt gehouden.

Ook als ik een buitenaards wezen was – een Nederlander, bijvoorbeeld – zou ik gefascineerd zijn door het feit dat het surreëel samenleven van twee taalgroepen in ons land een nooit eerder vertoond peil van kunstzinnigheid heeft bereikt. De nationale traditie wilde dat er geen bloed vloeide, zo dacht ik in de lijn van het voorgaande, maar een dialoog leek me toch geboden. Ook en vooral een dialoog tussen de Brusselse Vlaming en de flamingant.

Ik besloot die alvast te schrijven; en ten behoeve van mijn intellectueel minder begiftigde Franstalige vrienden voorzie ik hem van ondertitels, met dank aan mijn belgofiele Frans-Joodse vriendin Monique Nagielkopf:

F: Dat ze mijn kloten kussen. Ik spreek hier mijn eigen taal. Qu’ils aillent se faire foutre. Ici, je parle ma propre langue.

B: Wat is jouw eigen taal? Oenoemdegijs? Wadduurists? C’est quoi ta propre langue ? Le vlaamsch ? Le flamouche ? Le flamin ?

F: Doe nu niet onnozel. Vlaams, zunne. Dat is hier toch zeker Vlaamse grond of wat? Ne fais pas l’idiot. Le flamand, naturellement. On est sur le sol flamand ici, oui ou non ?

B: Klei en zand om precies te zijn. Sur de la glaise et du sable, pour être précis.

F: Weet gij wat dat is met u? Ge zijt ne nestbevuiler. Tu sais ce que tu es, toi ? Quelqu’un qui chie sur les siens.

B: Wat je me nu vertelt. Ik heb niets te maken met de Vlaamse zaak. Ik voel mij een Brusseleir. Que me dis-tu là. Je n’ai rien à voir avec la cause flamande. Je me sens un Brusseleir, un ketje.

F: En wat is dat? Nen hybried. Nen halfbloed. Et c’est quoi ça ? Un hybride. Un sang-mêlé.

B: Je vergeet ne Dansaert-Vlaming. Tu oublies ne Dansaert-Vlaming.

F: Gij bestaat niet eens. Ge zijt een creatie van de politiekers. Tu n’existes même pas. Tu es une création des politiciens.

B: Troost je, jij bestaat al evenmin. Het is een uniek privilege van ons Belgen dat wij niet bestaan. Juist dat rechtvaardigt onze aanwezigheid in dit tranendal. Enfin, Zennedal. Console-toi, tu n’existes pas non plus. C’est le privilège que nous avons, nous les Belges, de ne pas exister. C’est ce qui justifie notre présence dans cette vallée de larmes. Enfin, cette vallée de la Senne.

F: Ik ben niet mee, zunne. Je ne te suis pas, mon vieux.

B: Zelf ben jij een romantisch creatuur, een schepping van de negentiende-eeuwse Franstalige bourgeoisie. De Vlaming! Half varken, half mysticus, en met meer talent voor vreemde talen dan de Franstaligen. Maar helaas – de geschiedenis heeft je natuur verpest. Thans ben je half nouveau riche, half ex-katholiek, en je kennis van het Frans is naar een welhaast Hollands niveau afgezakt. Je kennis van het Nederlands laat ik hier liefdevol buiten beschouwing. Alles welbeschouwd kunnen jullie Brussel maar beter laten vallen. Toi-même, tu n’es qu’une créature romantique, une création de la bourgeoisie francophone du dix-neuvième siècle. Le Flamand ! Mi-cochon, mi-mystique, et plus doué pour les langues que nous, les francophones. Mais, hélas ! L’histoire a perverti ta nature profonde. Maintenant tu es mi-nouveau riche, mi-ex-catholique, et ta connaissance du français est tombée à un niveau quasi batave. Quant à ta connaissance du néerlandais, je la passerai pieusement sous silence. Tout bien considéré, mieux vaut que vous laissiez tomber Bruxelles.

F: Brussel is pertang altijd Vlaams geweest! Pourtant, Bruxelles a toujours été flamande !

B: De toekomst is jullie eigen stralende republiek, de republiek die heten zal: Vlavlanië ! L’avenir est dans votre propre et radieuse république ! La république qui s’appellera la Flaflamie !

F: Zeveraar! Ajuin! Onnozele kwiet! Ambrasmoeker! Kiekefretter! Ajoen!

B: Met Bokrijk als jullie welverdiende hoofdstad! Avec Bokrijk pour capitale bien méritée !

door Benno Barnard