Goedele Devroy heeft Corry Hancké gebeten! Van het nieuwe VRT-journaal mogen ze beweren wat ze willen, maar de ‘duplexen’ met onze man of vrouw ter plaatse blijven een bron van vermaak. Vooral als er twee verslaggevers worden uitgestuurd, want met minder neemt de VRT tegenwoordig geen genoegen.

Altijd ruzie. Hebben wij u verteld over Johan Depoortere en Rudi Vranckx? Waren op een mooie ochtend op elkaar aan het schieten! In Jenin, het Palestijnse vluchtelingenkamp waar de Israëliërs zo lelijk hadden huisgehouden. Geen enkele buitenlandse journalist werd in de buurt geduld. Het volstond dat Depoortere vanuit Ramallah aan Brussel meldde dat hij door de linies zou proberen te breken, of Vranckx snoerde in West-Jeruzalem zijn kogelvrije vest vast en spoedde zich eveneens naar de plaats des onheils. Waar ze elkaar gelijktijdig in het oog kregen, en besloten om eens en voorgoed af te rekenen. Depoortere charterde een commando Palestijnse sluipschutters, en Vranckx bemachtigde na enig zoeken een Israëlische tank. Daarmee raasde hij met open geschutkoepel op de muur van zandzakken af, waarachter Depoortere en zijn huurlingen zich hadden verschanst.

Ondanks het grote verschil in vuurkracht was het gevecht gelijkopgaand. Vranckx, die in weerwil van zijn heldhaftige verhalen bij Bruno Wyndaele nooit een tank van dichtbij had gezien, mikte zijn eerste salvo’s veel te hoog, en doodde in een paar minuten tijd meer onschuldige Palestijnen dan het Israëlische leger in tien dagen had gedaan.

Depoortere richtte zich bliksemsnel op, joeg met zijn karabijn twee kogels door het linkse oor van Vranckx, en schoot vervolgens onder luid gejuich van zijn manschappen het koepeldeksel dicht. Waardoor Vranckx versuft neerplofte op de bodem van de tank, die stuurloos door de straten van Jenin denderde en uiteindelijk negen huizen en een school omverreed, terwijl een paar automatisch afgeschoten granaten in een ziekenhuis terechtkwamen. U hebt de beelden later op alle internationale stations kunnen zien, zij het dat de schuld voor de vernielingen toen bij het Israëlische leger werd gelegd.

Welnu, Depoortere en Vranckx zijn vrienden voor het leven vergeleken bij hun vrouwelijke evenbeelden Hancké en Devroy. Die werden de voorbije maand samen naar Nederland gestuurd. Samen is niet het juiste woord. Devroy werd in het kader van het Prins Filipuitwisselingsproject omgeruild tegen haar Nederlandse collega Petunia Bettonville, een naam waaraan weinig valt toe te voegen. Corry, van haar kant, heeft zich op de nieuwsdienst in korte tijd opgewerkt tot een legende: Corry Coryfee. Sinds begin dit jaar neemt ze in TerZake één keer per week de plaats in van Paul D’Hoore, die door een onoverzichtelijke reeks bijverdiensten onmogelijk elke avond op de Reyerslaan kan zijn om ons van beurstips te voorzien.

Bij D’Hoore staat de angst in zijn ogen te lezen. Hij heeft zelf vooraf zoveel geld ingezet op de aanbevelingen die hij geeft, dat hij geruïneerd is als de kijker hem niet volgt. En dus parelt het zweet op zijn voorhoofd en moet hij per tip vier keer slikken van de zenuwen. Niets daarvan bij Corry, die met een onwankelbaar zelfvertrouwen in de camera blikt: ‘Ge verkoopt uw Dexia’s en ge koopt u in de plaats Zuid-Afrikaanse goudmijnen. Wie het niet doet, moet niet komen klagen.’ De dag nadien dondert Dexia dan dertien procent naar beneden, en verdubbelen Gold Fields en Harmony hun koers.

Die zelfverzekerdheid van Corry begint vele collega’s te irriteren. Zo ook Stef Wauters, die besloot haar eens voor het oog van het hele land onderuit te halen. Het was eind april en politiek Nederland was in shock na het Srebrenica-rapport. Corry was, vanwege haar stressbestendigheid, in aller ijl naar Den Haag gestuurd.

De afgesproken vraag met de anchorman was hoe de mensen in Nederland reageerden op het ontslag van de regering Kok. ‘De meeste mensen staan er positief tegenover’, beweerde Corry, maar net toen ze daaraan de rest van haar van buiten geleerde tekstje wilde toevoegen, vloerde Stef Wauters haar vanuit de studio met de voor de hand liggende maar niet afgesproken vraag: ‘Hoe weet jij dat?’

Corry keek alsof de hemel op haar hoofd was neergevallen: ‘Hoezo, hoe weet ik dat?’ Wauters wist zich al de winnaar: ‘Je zegt dat de meeste Nederlanders positief staan. Heb jij met de meeste Nederlanders gesproken? Of is er een opiniepeiling gehouden?’

Aangezien Wim Kok zijn ontslag pas een uur voordien had bekendgemaakt, was er vanzelfsprekend geen opinieonderzoek gehouden. Dat Corry niet van het Binnenhof was weg geweest, zag de grootste leek. En dat haar enige bron van informatie een collega van de Nederlandse televisie was die ook maar wat uit zijn duim had gezogen, was even duidelijk. Maar Stef Wauters gaf niet op: ‘Kan je de houding van Kok vergelijken met die van Drees senior tijdens de grote waterramp van…’ Op dat moment viel de verbinding met Nederland uit. Corry had net op tijd de stekker ontdekt.

En toen kwam de moord op Pim Fortuyn en werd ze opnieuw uitgezonden. Tot grote woede van Goedele Devroy, die net een poëtische hommage aan Fortuyn ten beste stond te geven. Met een snoet als die van Miou-Miou toen in Les valseuses Gérard Depardieu boven op haar was geklommen. ‘Pim was een lieve man’, sprak Goedele terwijl een gelukzalige glimlach over haar gelaat trok. ‘Een zachte man, spits en toch teder… ‘ Enfin, u kent dat soort nichten wel vanuit Weekend Knack. Twee tellen later noemde Corry Hancké Fortuyn de grootste politieke charlatan sinds Leon Degrelle, en de Nederlandse bevolking een verdwaasde bende malloten.

In het gevecht dat later op de avond losbrak, zette Goedele onverwacht haar tanden in het zachte vlees van haar rivale. Hancké, letterlijk in haar billen en figuurlijk in haar gat gebeten, weigerde om in het laatavondjournaal nog iets te vertellen zolang Devroy niet uit Nederland werd teruggeroepen. Toen op haar eis niet werd ingegaan, dook ze twee dagen onder.

Koen Meulenaere