Journalist Jean-Paul Mulders verdiept zich sinds 2008 in het DNA van Adolf Hitler. Hij kwam tot opzienbarende vondsten.
Jean-Paul Mulders kwam in het bezit van het Y-chromosoom van Adolf Hitler toen hij in 2008 de waarheid wilde achterhalen over een andere hardnekkige mythe: dat Hitler in de Eerste Wereldoorlog een zoon verwekt zou hebben bij een jonge Française. Dit verhaal ging in de jaren 1970 de wereld rond en haalde toen de internationale pers. Na de aanvankelijke heisa stierf het een stille dood, omdat niemand het kon bevestigen of ontkrachten. Het bleef hangen in de grijze zone tussen fabel en geschiedenis, waar het stof vormde voor discussies op internetfora.
In het boek De jeugd van Adolf Hitler van Marc Vermeeren werd het idee geopperd om dit mysterie van de vermeende zoon van Hitler eens en voorgoed op te lossen aan de hand van DNA-onderzoek. Vermeeren had in Oostenrijk al het nodige veldwerk verricht. Door wekenlang parochieregisters uit te pluizen, was hij op het spoor gekomen van mannen die in de vaderlijke lijn familie waren van Hitler. Ondanks hun licht afwijkende achternamen (Hüttler, Hiedler enzovoort) was in de registers duidelijk aantoonbaar dat zij een gemeenschappelijke voorvader hadden met Adolf Hitler.
Mulders trok naar het Oostenrijkse Waldviertel en kon daar een tiental van die Hitlerverwanten traceren. Een van hen stond vrijwillig een speekseltest toe, van een andere bemachtigden we wat DNA via sigarettenpeuken die hij had achtergelaten in een asbak. Daarna ging de tocht naar de Verenigde Staten, waar op Long Island onder de schuilnaam Stuart-Houston nog drie achterneven van Adolf Hitler leven. Ze zijn uiterst mediaschuw en doen zelfs de voordeur niet open. Mulders moest een van hen een week lang observeren voor hij de hand kon leggen op een servet dat de man uit de auto gooide bij het verlaten van een wegrestaurant. Tegen de verwachtingen in bevatte de afdruk van zijn lippen (met kippenvet) een perfect bruikbaar DNA-profiel.
Bij analyse bleek het Y-chromosoom van de Amerikaanse Hitler identiek aan dat van de twee Oostenrijkse. Daarmee was bewezen dat ze naar alle waarschijnlijkheid familie zijn van elkaar. Mulders wist dat hij nu meteen ook het Y-chromosoom van Adolf Hitler zelf te pakken hadden. Elke geneticus zal immers bevestigen dat het Y-chromosoom onveranderd wordt doorgegeven van vader op zoon, en slechts heel af en toe lichtjes muteert. Wie in mannelijke lijn dezelfde nabije voorvader heeft, zoals Adolf Hitler en zijn achterneven op Long Island of in het Waldviertel, bezit dus onvermijdelijk ook hetzelfde Y-chromosoom.
The envelope, please
De volgende stap was het DNA van Jean-Marie Loret te pakken te krijgen, de vermeende zoon van Hitler. Dat lukte toen Mulders de hand kon leggen op brieven die hij in de jaren 1970 had geschreven. De achterkant van de postzegels bleek voldoende speeksel te bevatten om te worden geanalyseerd. Het DNA van de postzegels werd vergeleken met dat van het speekselstaal van de Hitlerverwanten uit Oostenrijk en de Verenigde Staten. Maar liefst acht van de zeventien merkers toonden een afwijkende waarde. Daardoor viel de Fransman Jean-Marie Loret, die zich sinds de jaren 1970 uitgaf voor de zoon van Hitler, definitief door de mand. Hij bleek geen familie van Hitler.
Met hetzelfde onderzoek kon Mulders aantonen dat Aloïs Hitler, de vader van Adolf, geen bastaardkind was maar wel degelijk een echte Hitler. Het verhaal over een vermeende Joodse grootvader van Hitler, dat sinds de jaren dertig circuleerde en tot de waanzinnigste complottheorieën had geleid, kon daardoor ook naar het rijk der fabelen worden verwezen.
Dit alles verscheen als vierdelige reportage in de krant Het Laatste Nieuws. Het nieuws werd opgepikt door El Mundo en de Daily Mail, door Hürriyet en Kroatian Times, en trok de aandacht van Chinese web-sites, de Russische televisiezenders NTV en Zvezda, en radiostations uit Nieuw-Zeeland.
Het DNA-materiaal dat diende om de valse zoon van Hitler te ontmaskeren dient nu om de genetische afstamming van Adolf Hitler te bepalen.
