door Rik Van Cauwelaert

Ooit bracht het VRT-nieuwsmagazine Terzake, heel terecht overigens, het verhaal van een van de zakenvrienden van – toen nog Italiaans premier – Silvio Berlusconi, die bij wijze van intimidatie een schadeclaim had ingediend tegen een journalist omdat die, volgens de zakenman onheuse beweringen over de politicus had neergeschreven.

De veel hogere schadeclaim van communicatieadviseur Noël Slangen, toen nog in dienst van premier Guy Verhofstadt en vandaag feitelijk voorzitter van Open VLD, tegen dit blad kreeg veel minder aandacht. De schadeclaim heeft nochtans geen ander doel dan die van de Italiaanse zakenman, namelijk het intimideren van de media die weigeren in de pas te lopen.

Begin 2002 publiceerde dit blad een drietal artikelen waarin omstandig werd aangetoond hoe communicatieadviseur Noël Slangen zijn bedrijf Slangen & Partners liet deelnemen aan een openbare aanbesteding, die hij zelf mee begeleidde, om de ‘interne en externe communicatie van de openbare diensten’ te stroomlijnen.

Slangen was op het moment van de aanbesteding deeltijds in dienst van premier Guy Verhofstadt. Zijn functie was minder duidelijk omschreven dan zijn jaarsalaris: ruim 100.000 euro uitbetaald.

Op dat moment werkten al twee medewerkers van Slangen deeltijds op het kabinet van de premier. Een van beiden zou later, tijdens een verhoor, toegeven dat hij nooit op het kabinet kwam en dat niemand hem daarover ooit vragen stelde. In het Wetstraatjargon heet zo iemand een spookcabinetard.

Toenmalig Vlaams minister van Media Dirk Van Mechelen, liberaal, vatte het in die dagen zo samen: ‘Noël [Slangen] kent zijn vak, maar het kan niet dat zijn bureau meedoet aan een aanbesteding van de federale overheid.’

Nochtans werd Knack naar aanleiding van die artikelenreeks gedagvaard, met vanwege de vennootschap Slangen & Partners een schadeclaim die intussen opliep tot 3,5 miljoen euro. In de artikelen werd ook verwezen naar een toen nog hangend onderzoek naar contracten en nepaanbestedingen die het bedrijf van Slangen in een verder verleden uitvoerde voor Vlaams minister Theo Kelchtermans (CVP).

Aan de vennootschap EcoConsult, die na de aanbestedingsprocedure door het kabinet-Verhofstadt als eerste uit de bus kwam, werd om duistere reden het contract ontnomen. Nochtans had Luc Coene, toen nog kabinetschef van Guy Verhofstadt en nu vice-gouverneur bij de Nationale Bank van België, de brief met de toezegging van de opdracht voor EcoConsult al getekend. Ook vicepremier en minister van Begroting Johan Vande Lanotte had het contract goedgekeurd.

Intussen heeft EcoConsult, nadat het in eerste instantie gelijk kreeg van de Raad van State, een proces aange- spannen.

De verschillende onderzoeksdossiers rond de EcoConsult-zaak illustreren wat de rechter die Slangen in 2004 veroordeelde wegens valsheid in geschrifte ‘het verwerpelijke gebrek aan normbesef’ van de commu- nicatiegoeroe noemde.

Dit alles heeft premier Guy Verhofstadt niet belet voorzitter Bart Somers uit te rangeren en Noël Slangen als virtueel voorzitter van Open VLD te installeren. Zijn opdracht bij de Open VLD mag dan erg vaag worden gehouden, door zijn ijzeren greep op de samenstelling van de lijsten beslist Slangen vandaag over de politieke toekomst van verdienstelijke liberale mandatarissen.

Opmerkelijk: in alle dossiers die hier voorliggen, werd de heer Slangen betaald met overheidsgeld. Dat was al zo ten tijde van zijn verwoestende verblijf op de Wetstraat 16, dat premier Verhofstadt zijn geloofwaardigheid kostte, en is ook nu weer het geval met zijn functie als ‘strategisch manager’ van Open VLD.

Het is verbazend dat de premier, die van de feiten op de hoogte moest zijn, zijn partij op deze manier in het gedrang brengt.

De advocaten van Noël Slangen hebben de raadsheren van Knack gevraagd hun besluiten in te dienen. Als gevolg van de dagvaarding van Knack en zijn redacteurs kreeg het blad inzage in verschillende dossiers. Ook van ‘het dossier-Kelchtermans’ waar Slangen uiteindelijk door verjaring – verjaring is nog geen vrijspraak – van sommige feiten onderuit is geraakt.

De lezers kunnen er zich bijgevolg van vergewissen dat de feiten in het dossier erger zijn dan de beweringen van Knack destijds en dat zij vandaag allemaal mee betalen voor de diensten van een man die van zijn zogenaamde miststrategie een levenswijze maakte.