Dat ook zakenmensen onomwonden Vlaming kunnen zijn, is geen klein beetje te danken aan het pionierschap van René De Feyter, vorige week op zijn 81e overleden.
Toen de jonge jurist De Feyter in 1960 uit Belgisch Congo terugkeerde naar Antwerpen, kon hij maar weinig sympathie opbrengen voor het vele Frans waarmee hij in het Antwerpse bedrijfsleven geconfronteerd werd. Als secretaris van de Antwerpse afdeling van het Vlaams Economisch Verbond (VEV) kwam hij terecht op een plek waar hij mee aan de kar kon trekken. Want het VEV was in 1926 precies opgericht om ook de Vlaamse stem van het zakenleven te laten klinken. Dat De Feyter het goed kon zeggen én schrijven, bleef bij de VEV-top niet onopgemerkt. Dus toen het idee ontstond om een eigen Nederlandstalige finan-cieel-economische pers in het leven te roepen als alternatief voor L’Echo de la Bourse, was René De Feyter incontournable. Hij werd niet alleen de eerste directeur van de in 1968 gelanceerde ‘ De Financieel Ekonomische Tijd’ maar nam regelmatig ook met plezier het commentaar voor zijn rekening.
Nauwelijks drie jaar later – de jonge krant was wel al winstgevend – verkaste De Feyter naar de dagelijkse leiding van het VEV. Maar de liefde voor de krant ging nooit over. Hij keerde later nog terug als directeur en bleef tot 2000 ook bestuurder. Bij het VEV, waar hij ruim twintig jaar gedelegeerd bestuurder bleef, vormde hij een tandem met legendarische voorzitters als Vaast Leysen en Bob Stouthuysen. Het was de tijd dat de Vlaamse ondernemers voor zichzelf een plaats opeisten in de maatschappelijke dialoog over de staatshervorming; het VEV evolueerde onder impuls van De Feyter van een wat brave zakenclub tot een soms wat stoute maar daardoor net gerespecteerde speler. Eerst een lobby-groep. Later, toen Vlaanderen zijn eigen sociale structuren creëerde, een heuse sociale partner, in de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen (SERV).
Rekening houden met ‘de harde realiteit’ is eigen aan het ondernemerschap; de meeste ondernemers schrikken dan ook terug voor wat gezien zou kunnen worden als radicale standpunten. Voor het Vlaamse zakenleven was het niet zo makkelijk om een eigen houding te vinden ten opzichte van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd. In de evolutie speelde René De Feyter een sleutelrol. Zo stond hij in 1986 mee aan de wieg van De Warande, de Vlaamse zakenclub in Brussel, en speelde hij meer dan een bijrol in het ‘Manifest voor een onafhankelijk Vlaanderen’ dat zes jaar geleden nog vanuit de Warande naar voren werd geschoven. Luisterbereidheid en minzaamheid stonden bij De Feyter nooit in de weg van een vrij eenvoudige overtuiging: Vlaanderen moest economisch autonoom en uiteindelijk onafhankelijk kunnen zijn. Al de rest was geknoei.
Luc Baltussen
