Aan schandalen heeft het Didier Bellens niet ontbroken, sinds hij in 2003 aan het hoofd van Belgacom kwam. De opvolger van de legendarische maar schielijk overleden John Goossens is geen tafelspringer. Als hij in het nieuws komt, is het doorgaans vooral omdat ánderen hem daar willen hebben.
In 2005 bleek de ceo zo’n 85.000 euro verdiend te hebben (300.000 volgens andere bronnen) met transacties in Telindus, kort nadat Belgacom beslist had zelf een bod op Telindus uit te brengen. Vijf jaar later besliste de toezichthouder dat er van voorkennis geen sprake was, en werd de zaak geseponeerd.
In 2008, toen Bellens in de clinch lag met zijn raad van bestuur omdat die (onder impuls van bestuurder Maurice Lippens) graag meer overnames wilde zien, kreeg het publiek een ruime inkijk in de uiteraard rijkelijke bezoldiging van de topman.
En nog deze zomer werd zijn zogenaamde brokkenparcours bekroond met het allerhoogste wat een ceo in de tabloids kan bereiken: een histoire de femmes! Liefst twéé topvrouwen tegelijk moesten bij Belgacom opstappen. De ene omdat ze een feeks was en de andere omdat ze bij de eerste de lont aan het vuur had gestoken. Wie durft er nog te beweren dat beursgenoteerde bedrijven en topmanagement saai zijn?
Maar er is meer. Belgacom is, zelfs na een uitgesproken privatiseringsparcours (ingezet door Goossens en naar een hoger niveau gestuurd door Bellens) nog steeds in grote mate eigendom van de Belgische staat. Wat betekent dat er altijd veel politiek om de hoek komt kijken als er strategische beslissingen of benoemingen in de lucht hangen. Bellens zelf maakte na een lang en veelzijdig parcours in de wereld van Albert Frère (GBL, Pargesa, opnieuw GBL en RTL) zijn entree bij Belgacom op voorspraak van de Belgische socialisten: Elio Di Rupo, in de eerste plaats, maar ook Johan Vande Lanotte. Uiteraard lokt dat bij veel waarnemers de (verdedigbare) gedachte uit dat Bellens er óók over moet waken dat Belgacom de postjesmachine en arbeidsplaatsenbroedplaats blijft die het altijd geweest is.
Tussen al het wapengekletter door willen pers én publiek weleens over het hoofd zien dat Belgacom het helemaal niet slecht doet in de nochtans tumultueuze telecomwereld. Men moet al een Bessel Kok bovenhalen (de voorganger van John Goossens bij Belgacom) om het te zeggen: ‘Zijn balans behoort bij de beste in Europa.’ Bellens zelf beweert dat als hij in 2008 gedaan had wat Lippens en andere bestuurders wilden – overnames doen om een Europese speler te worden – Belgacom in de crisis aan zijn schulden ten onder zou zijn gegaan. Dat hij sinds 2003 geen enkele keer met een staking had af te rekenen, is een ander opmerkelijk feit dat Bellens graag te zijner verdediging aanvoert.
Volgens de Nederlander Bessel Kok ontdoet de Belgische politiek zich wel vaker van lastige tegenstrevers (of in ongenade gevallen medestanders) door persoonlijke schandalen in de pers uit te smeren. Als het resultaat is dat journalisten op een persconferentie over de resultaten eigenlijk niet meer aan vragen over de resultaten toekomen, mag die methode best efficiënt worden genoemd.
Luc Baltussen
