Van de drie VRT-verslaggevers die in Aarlen het proces-Dutroux verslaan, is Caroline Van den Berghe met verre voorsprong de beste. Zij blinkt uit door zowel haar uiterlijk als haar innerlijk, in casu haar dossierkennis. En door haar vastberadenheid: geen netwerk, Nihoul wel kapoen maar hier niet betrokken, Dutroux levenslang, Lelièvre dertig jaar, Martin interneren, meesters Fermon en Quirynen schorsen uit de balie, Douglas De Coninck perskaart afnemen. De volgende!

De zelfverzekerdheid van Caroline steekt fel af tegen het deerniswekkende gehakkel en gekwakkel van Leo Stoops. Hij staat, weliswaar in zijn beste pak, vervuld van angst voor de camera te draaien en te keren, met een blik alsof de Apocalyps voor elk moment kan zijn. Weet bij zijn eerste woord niet wat zijn tweede wordt, en schijnt ervan overtuigd dat het tegendeel van wat hij vertelt minstens zoveel kans op waarheid biedt.

Stoops was nochtans sterk begonnen, de eerste procesdag om halfzes ’s morgens voor een extra ochtendjournaal. Maar nog vóór de middag zagen wij zijn zelfvertrouwen al afbrokkelen. Na precies één week kwam hij in TerZake toegeven dat hij geen snars begreep van de toegepaste juridische procedures, en dat hij niets anders deed dan navertellen wat de advocaten van de slachtoffers hem inbliezen. Die bekentenis had moeten volstaan om hem van de zaak af te halen, maar dat een verslaggever openlijk verklaart dat hij niets begrijpt van hetgeen waarover hij verslag uitbrengt, is op de openbare omroep in deze hectische pre-electorale tijden geen bezwaar meer.

Leo’s lijden ging sindsdien crescendo. Toen tijdens de derde week de advocaten van Laetitia Delhez onderzoeksrechter Jacques Langlois eindeloos onder vuur namen, kwam hij in het nieuws van zeven uur rechtstreeks op antenne. ‘Het gedrag van de advocaten van Laetitia heeft grote wrevel gewekt bij hun confraters van de andere burgerlijke partijen’, leek hij eindelijk enig aplomb te hebben herwonnen. ‘Een van hen staat nu naast mij, meester Vercraeye.’ Hierop zwenkte de camera naar rechts en zoomde in op Joris Vercraeye, die tot onthutsing van Leo antwoordde dat er van wrevel geen sprake was en dat elke advocaat zijn verdediging voert zoals hij dat het best acht. Precies het omgekeerde van wat Stoops net had verkondigd.

Leo staarde heel even sprakeloos voor zich uit, maar herstelde zich bliksemsnel. In de hoop dat niemand iets had gemerkt, draaide hij Vercraeye de rug toe en sprak in de camera: ‘U hoort het: geen wrevel onder de advocaten. Tot zover de berichtgeving uit Aarlen.’

Twee tellen later, helaas voor hem nog net op het videoscherm in de studio te zien, had hij meester Vercraeye vast, en voor het gerechtsgebouw van Aarlen ontspon zich een vechtpartij zoals ze er daar sinds het Von Rundstedt-offensief geen meer gezien hadden. Vercraeye werkte al langer op Leo’s zenuwen. Kon een beetje te goed opschieten met Caroline Van den Berghe, op wie Leo zelf stiekem zijn zinnen had gezet. Twaalf weken samen in een hotelletje in de Ardennen leek hem de geschikte gelegenheid om zijn kans eens te wagen.

Maar al na enkele dagen stak zijn argwaan de kop op. Eerst tegen meester Baudewyn, Comical Ronny, maar dat was een té dwaze gedachte. Daarna tegen Vercraeye, die hij op een avond samen met Caroline in een Aarlens eethuis meende te ontwaren. Leo scheurde van de honger en had de deurklink al in handen, toen hij tot zijn ontzetting twee vertrouwde contouren boven een romantisch flakkerende kaars opmerkte. In een reflex trok hij zich in het portiek terug, om bij beter toekijken zijn ergste vrees bevestigd te zien: het waren effectief Caro en de Craey. Een aangeslagen Leo ging mokkend en met een lege maag slapen.

Het was ook Caroline die hem Vercraeye had opgedrongen om iets over de onderlinge advocatenruzies te vertellen. Toen hij Stoops compleet de mist in deed gaan, stond ze van op een afstand tevreden te grijnzen. Dat deed voor Leo de deur dicht. Zeker omdat hem via via ter ore was gekomen dat achter zijn rug geroddeld werd: waarom het hele proces niet overlaten aan Van den Berghe, en voor de meer emotionele stukken aan Sofie Demeyer?

Een paar weken later besloot Caroline alle geheimdoenerij achterwege te laten, en stond open en bloot zelf met haar meester Vercraeye in het middagnieuws. Het was de dag dat Sabine Dardenne kwam getuigen. Naast de camera keek Stoops sip toe, en hoorde tot zijn woede hoe de Craey deze keer heel wat welwillender antwoordde. ‘Inderdaad, dat is juist, u hebt gelijk, zeker…’ Elk antwoord begon met een opvallend bloempje aan de slimme vragenstelster.

Verder waren er die kleine twinkelingetjes in de ogen, en die schalkse trekjes om de mond, die onweerlegbaar aantoonden dat er meer aan de hand was. Leo had er genoeg van. Hij gaf de cameraman zogenaamd per ongeluk een zwiep met de schouder, en draaide vliegensvlug aan enkele knopjes en wijzertjes waardoor meester Vercraeye plots in drie stukken te zien was, wat de ernst van zijn woorden geen goed deed. Even nadien werd zijn gelaat in alle richtingen uitgerekt en vervormd, als stond hij voor de bolle wand van het spiegelpaleis op de Sinksenfoor. Ondanks zijn jaloezie kon Leo een monkellachje niet onderdrukken. Maar dat verdween snel toen Caroline afsloot met ‘Dank u meester Vercraeye voor deze zeer interessante toelichting’, en er tussen haar tanden achteraan siste: ‘Wacht op mij, ik ga mee.’

Diezelfde avond voerde ze Vercraeye ook op in TerZake. Met meester Quirynen als excuus-Truus ernaast. Op bevel van Caroline hadden ze meester Vercraeye van links gefilmd, zijn beste kant.

Koen Meulenaere