We beginnen waar we twee weken geleden waren geëindigd: meester Diependaele en rechter Van Fraechem zijn in Aarlen een stukske gaan eten, en vatten laat op de avond de lange terugweg naar Rijmenam aan. In de Saab Cabriolet van meester Diependaele. Die bij het uitrijden van de stad prompt zonder benzine valt! Op een helling met een gemiddeld stijgingspercentage van zeventien procent.

Rechter Van Fraechem, tot dan toe in zijn van-nopjes met de hele zaak-Dutroux, verloor op slag de helft van zijn aanstekelijk enthousiasme toen hij begreep dat hij degene was die zou moeten duwen. ‘Waarom gij niet Heinz?’ probeerde hij tevergeefs. ‘Ge zijt jonger dan ik, mogelijk zelfs fitter.’ Maar meester Diependaele weigerde categorisch: ‘Voorzitter, gij hebt geen rijbewijs. Stel u een keer voor dat we worden tegengehouden door de gendarmerie en dat morgen alle kranten titelen: Rechter Van Fraechem bestuurt zonder rijbewijs een voertuig”. Wat zou Hans Rieder daarvan zeggen, denkt ge?’

Een zuchtende en mopperende Van Fraechem vatte dan maar post achter de bumper van de zware Saab, en baadde al snel in het zweet. Dat meester Diependaele vanuit zijn open raampje eerst goedbedoelde maar daarna steeds sarcastischere aanmoedigingen zat te roepen, werkte hem nog het meest op de zenuwen. Dat verbeterde er niet op toen de diep voorovergebogen rechter plots merkte dat de advocaat naast hem stond! En zijn handrem blijkbaar had aangespannen. ‘Wel, clown?’ verloor Van Fraechem zijn spreekwoordelijke kalmte. ‘Waarom zit gij niet meer achter uw stuur?’

‘Ik heb een vraagske’, sprak meester Diependaele, die op school nooit goed heeft opgelet. Iets wat al menig cliënt van hem fataal is geworden. ‘Wat gij nu doet, daar bestaat een naam voor, maar ik kan er niet op komen. Het is iets uit de Franse literatuur, maar is het nu een Tantaluskwelling of een Syfilusarbeid? Wie was die vent die een steen omhoog moest duwen?’

Rechter Van Fraechem vreesde voor zijn hart: ‘Het is Sisyphus, dwaas. Syfilus is een vieze ziekte. En ik zal u eens iets zeggen: ik duw gene meter meer. Hebt gij geen Europe Assistance?’ Meester Diependaele moest toegeven dat zijn auto niet eens gewoon verzekerd was. Van Fraechem sloeg grijs uit: ‘Wat!? Gij rijdt bijna zeshonderd kilometer met een eremagistraat in uw wagen, en ge zijt niet verzekerd? Het spijt me oprecht dat die Pandy u niet in zijn ontstoppingsmiddel heeft opgelost. Pak uw gsm en bel tenminste Touring Wegenhulp.’

‘Ik ben geen lid’, durfde meester Diependaele nauwelijks nog te piepen. ‘Bel dan de stafhouder!’ tierde Van Fraechem, stilaan buiten zinnen. En toen besloot hij zelf de koe bij de horens te vatten, greep zijn eigen gsm, toetste uit het blote hoofd het nummer in van meester Paul Quirynen, en viel in een halve coma toen er werd opgenomen door Caroline Van den Berghe.

We moeten nu even een zijsprongetje inlassen, anders zult u niet kunnen volgen. Beginnen we met te vertellen dat meester Vercraeye het thuis in Kalmthout is mogen gaan uitleggen, nadat wij hier de romance hadden beschreven die was gegroeid tussen hem en de fataalste aller femmes fatales: Caroline VdB. Dat dat maar in overdrachtelijke zin was, metafoorsgewijs, probeerde meester Vercraeye zich uit de nesten te werken, maar het was boter aan de galg. Het scheelde geen haar of hij mocht niet meer terugkeren naar Aarlen.

Dus voor alle duidelijkheid: dat van Caroline en Joris Vercraeye was maar om te lachen. Het was eigenlijk meester Quirynen, die achter haar aan zat. Op een dag zagen verbaasde omstanders Caroline rond het gerechtsgebouw van Aarlen sprinten, achtervolgd door Paul Quirynen wiens wapperende toga zijn snelheid hinderlijk afremde. Caroline had nog net adem genoeg om ‘Au secours! Au secours!’te roepen, maar verdere alarmkreten werden gesmoord door Leo Stoops, die klaarstond voor een van zijn typische interventies in het nieuws, en boos ‘Stilte voor opname!’ over het gerechtsplein bulderde.

Het moet zijn dat meester Quirynen haar bij het volgende toerke te pakken had, want toen Leo haperend en hakkelend een aan alle kanten rammelend verslag stond voor te dragen, was op de achtergrond van een poging tot ontucht geen spoor meer te zien. Marc Dutroux had vanuit zijn cel in het justitiepaleis de hele scène gadegeslagen, en schudde mistroostig het hoofd bij zoveel amateurisme.

Als u dus de komende dagen meester Quirynen niet meer aantreft op het proces van de eeuw, noch de cameraploegen van RTL die over hem een docu-soap draaien, dan is hij het op zijn beurt thuis in Rumst moeten gaan expliceren. Voor alle volledigheid: de vrouw van meester Baudewyn wás er al vandoor. Het enige huwelijk dat op het proces-Dutroux min of meer standhoudt, is dat van Paul en Betty Marchal. Maar hoe lang nog? Het is niemand ontgaan dat Paul Marchal de jongste tijd verdacht vaak rond Sofie Demeyer staat te drentelen. Als enige.

Keren we nu terug naar de radeloze Edwin Van Fraechem. Nadat hij Caroline zo goed en zo kwaad als kon had duidelijk gemaakt wat het probleem was, had hij niet meer de kracht te reageren toen hij haar, kennelijk tegen meester Quirynen, hoorde roepen: ‘Pollebol! ’t Is die zeveraar van een Van Fraechem. Als ik het goed snap, is er iets mis met zijn prostaat.’

Vijf minuten later arriveerde Paul Quirynen op de plaats van het onheil, laadde de rechter in, en liet op diens bevel meester Diependaele alleen achter. Die nacht sliep rechter Van Fraechem tussen meester Quirynen en Caroline Van den Berghe in. Wat hij niet onaangenaam vond.

“

Koen Meulenaere