Di 08/03

Vroeger ging een gepensioneerde vissen of kaarten, speelde al eens een biljartje, en slofte om vier uur naar de gemeenteschool om de kleinkinderen op te halen. Oma bleef binnen, deed de was, en bereidde tegen kwart over vier warme chocolademelk en pannenkoeken met bruine suiker. Toen was geluk heel gewoon.

De huidige generatie gepensioneerden is van oordeel dat ze actief moet blijven. Dat stapt en rent en fietst door de straten. Dat richt comités op. Dat winkelt en wandelt, reist de wereld rond, begint bed & breakfasts, koopt een buitenverblijf, en geeft geld uit alsof het op hun rug groeit. Dat bezoekt musea! En dat zit van ’s morgens tot ’s avonds op internet en twittert en facebookt erop los.

Er zijn er zelfs die niet alleen omnipresent zijn in het consumptieproces, maar ook uit het productieproces met geen stokken te verjagen zijn. Piet Vanroeïsten. Dirk Tieleman is hun voor- en boegbeeld. Presenteert nu het nieuws op de hippe jongerenzender VT4, de natuur kent soms haar eigen grenzen niet. En heeft een boek gepubliceerd over, zal het iemand verbazen, vrouwen. Het heet OverHoop (‘nu te koop’) en gaat over parallellen en verschillen tussen de emancipatiestrijd van autochtone en allochtone dames.

Nu zullen sommigen onder u denken: gewoon een geile ouwe bok. Dat was hij al op de VRT, waar hij eerst excelleerde op de radio, vervolgens kortstondig uitblonk in TerZake, om daarna overmand door drift en lust het spoor helemaal bijster te raken bij het lanceren van Koppen. Hij alleen met vier jonge poezen. Of zes. Of acht. Ze wemelden voor de ogen. Inge Becks, Elly Vervloet, Lies Martens en Indra De Witte, dat waren ze. Voor sommigen van hen is het nog goed afgelopen, voor anderen niet. Tieleman was zogezegd hun coach. Er zijn ook mannen die zich impresario noemen. Of chef-cultuur.

Nadat Dirk door de leiders van de VRT galant, zoals ze dat alleen daar kunnen, was bedankt voor zijn bewezen diensten, brandde eerst zijn huis af en daarna hijzelf. Knalde met zijn motor tegen een paal op de Brusselse Ring. Maakte overlevingstochten in woestijnen en hooggebergten. Daalde af in vulkanen en voorhistorische grotten. Dobberde met een vlot op de oceaan. Liet zich ontdopen en werd boeddhist. Ging kamperen op onbewoonde eilanden, ter zuivering van geest en lichaam. En ter voorbereiding van een mogelijke deelname aan Expeditie Robinson.

Dirk kon moeilijk geloven dat daar na het stopzetten van de camera’s niet tal van ontuchtige handelingen plaatsgrepen. Wij hebben ooit een leraar Nederlands in de klas weten zeggen: ‘Jongens, aan een blote vrouw is niets te zien, maar hang hier en daar een lapje stof waar het hoort en aha: dat wordt interessant.’ Precies dat is de aantrekkingskracht van Expeditie Robinson, valt het of valt het niet, en mannen als Dirk Tieleman zijn daarvoor zeer ontvankelijk.

Met deze ambitie in het achterhoofd bekwaamde hij zich in het overleven op sprinkhanen en kokosmelk, oefende in het vuur maken met palmtwijgjes, en trainde voor alle verzinbare onnozele proeven waaraan de deelnemers aan soortgelijke realityshows nu eenmaal onderworpen worden. Na lang wikken en wegen kozen de makers van het programma voor Sergio. Beschikte over ongeveer dezelfde troeven als Dirk, maar had meer schermcredibiliteit.

Tieleman was van de hand Gods geslagen, overwoog zelfmoord, maar toen meldde zich de producer van Sterren op het IJs, een kunstschaatsconcours voor celebrity’s op VTM. Eerst hadden ze daar aan Rik Daems gedacht als uitlachdeelnemer op de affiche. Niemand kan met zo veel naturel zichzelf belachelijk maken als Rik. Maar omdat Sophie Pécriaux de laatste tijd nogal jaloers van aard is, de nukken van de overgang, wenste Daems op zijn leeftijd het risico niet te nemen om katgewijs bij de melk te worden gezet. Waarna het productiehuis dan maar de derde keus opbelde.

Dirk Tieleman aarzelde geen seconde. Werd gekoppeld aan de zesenveertig jaar jongere Australische danseres Emma Brian. We zullen het numeriek herhalen, want anders meent iedereen dat er toch één drukfout in deze Knack is binnengeslopen: 46 jaar jonger. Quarante-six. Juristen catalogiseren dit tegennatuurlijke gedrag sinds kort onder ‘pedofilie’, gedragspsychologen spreken liever van ‘pedifolie’, wat hetzelfde is maar minder erg klinkt. Van de jonge Emma Brian moeten ze op VTM iets geweten hebben dat het meisje zelf niet graag bekend zag worden, want anders dan door chantage is een dergelijke opofferingsbereidheid niet te verklaren. Zoiets fiks je niet met geld alleen.

Tieleman was niet in de zevende maar meteen in de achtste hemel, op de rand van de negende en van het delirium. Geen enkele menselijke activiteit is namelijk beter geschikt om ongestraft vrouwen onzedelijk te betasten dan ijsdansen. Je pakt ze bij hun borsten, grijpt tussen hun benen, wrijft hun erogene zones tot er rook uit slaat, en zo lang de Bolero van Maurice Ravel blijft draaien, en dat is héél lang, ga je je gang, niemand die er aanstoot aan neemt. En als er toch eens een geschaatste kwezel een zaak van maakt, wordt het excuus dat je was uitgegleden in de meeste rechtbanken aanvaard.

Dirk ging wilder dan ooit tekeer. Brak op training een arm en een knie, verloor zijn laatste vier tanden toen een dubbele axel fataal afliep, moest op het einde van elke oefensessie aan het infuus worden gelegd, en één keer was midden in De blauwe Donau een zuurstoftent vandoen. Maar dat woog allemaal niet op tegen het vrijgeleide om zijn partner, die zijn kleindochter had kunnen zijn en mogelijk ook was, te bepotelen waar het hem zinde.

Toen de competitie eindelijk begon, moest het koppel Tieleman-Brian helaas al naar huis als tweede van de tien afvallers (Davy Brocatus deed ook mee). Dit nadat Dirk met enkele al te risicovolle manoeuvres had uitgepakt tijdens een vrije kür op The best is yet to come van Novastar. Dat bleek een profetisch nummer: Dirk sloeg met zijn kop vooruit een gat van een halve meter in het ijs, de arme Emma werd na een intense speurtocht bewusteloos teruggevonden op de bovenste rij van de tribunes. Ze heeft zich nu ingeschreven voor de komende Paralympics.

Tieleman werd na een lang verblijf op de afdeling Intensieve Zorg geïnterneerd in een gesloten instelling, vanwaaruit hij vorige maand per ambulance naar de opnamestudio’s van VT4 werd getransporteerd, om daar als exotisch decorstuk van het nieuwe journaal te fungeren. Een gewaagd ideetje van een artdirector die men tot de avant-garde zou kunnen rekenen. Dirk, die aan zijn val ook een gebroken rug had overgehouden, werd met een trekkabel rechtop gezet en gestut, en begon in de waan dat de klok veertig jaar was teruggedraaid het nieuws te presenteren! Door een vergissing in de regiekamer werd dit uitgezonden!

Het leidde tot een storm van interviews, elke krant bracht een uitgebreid portret, en dezelfde avond zat hij in Reyers Te Laat, waarin zijn lugubere verschijning extra werd geaccentueerd door een doorbloed oog, blijvende herinnering aan zijn smak door het ijs: een stalagmiet van acht centimeter dwars door de retina . Voor de verblufte directie van VT4 zat er na deze onvoorziene mediahype niets anders op dan met die houten Klaas door te gaan, na het overnamebod van Wouter Vandenhaute de tweede zware slag in enkele weken tijd.

Omdat hij bij zijn tuimelperte naast een verbrijzelde ruggengraat ook nog een schedelbreuk én een viervoudige hersenschudding had opgelopen, met onherstelbare cerebrale schade tot gevolg, weet Tieleman niet beter of het is vandaag 1970. Dat verrijkt het nieuwsmagazine Vlaanderen Vandaag met een historische duiding die de Journaals van de VRT zo schrijnend missen. VT4 is het enige station dat de gebeurtenissen op het Tahrirplein kaderde in een rechtse coup tegen de anti-imperialistische politiek van Gamal Nasser, en tegen de Egyptisch-Syrische unie. De anchorman achtte de kans niet onbestaande dat de revolutie zou overslaan naar andere Arabische landen, bijvoorbeeld naar Perzië waar de autocratische regering van sjah Reza Pahlavi stilaan met tegenwerking krijgt af te rekenen.

Een andere gepensioneerde zou hiermee zijn dagen wel vullen, Tieleman vond de tijd om ook nog een boek in elkaar te flansen. Over de emancipatie van islamitische vrouwen. Naar aanleiding daarvan had het onvolprezen Peeters & Pichal, het vlaggenschip van Radio 1, twee moslima’s uitgenodigd. Maar omdat ze met de trein waren gekomen en dus een uur te laat in Brussel arriveerden, werden in afwachting alvast een paar interessante vragen opgeworpen. Zoals waar je een boerka kunt kopen. Uw dienaar, altijd hulpvaardig, stuurde meteen een 50 cent kostende sms naar 5680: ‘In ’t Meuleken. Vraag een smoking en je zult niet ver uit de buurt zijn.’

Geestig, niet? ’t Meuleken was de legendarische kledingzaak van de familie Van Noten in de Antwerpse Kammenstraat. Haal u de afdeling Men’s Wear van Grace Brothers uit Are You Being Served? voor de geest, inclusief de onovertroffen praalhans Captain Peacock, en u hebt een idee van ’t Meuleken. Meer dan 120 jaar werden daar de betere, zij het enigszins oudmodische, maatkostuums gemaakt, in een reusachtig atelier waar wel vijftig kleermakers verwoed met naald en draad en schaar in de weer waren. Communiefeest of huwelijk in de familie? Een onverwachte begrafenis? Vijfentwintig jaar getrouwd, wat nu niet meer voorkomt maar toen wel? Eén adres: Kammenstraat.

Een vuilspuiter als John Galliano was er niet verder geraakt dan de drempel. En een losbol als neef Dries Van Noten mocht wel zijn Modepaleis openhouden, maar dan aan de overkant van de straat. Stel u voor dat een van die andere Antwerpse Zes zou aanlopen, in het ergste geval Walter Van Beirendonck, dat zouden de meer traditioneel opgevoede verkopers van ’t Meuleken niet overleefd hebben. En de klanten nog veel minder.

Over ’t Meuleken werden meerdere flauwe grappen verteld. Zo kwam er eens een man een pak afhalen dat hij zich een week eerder had laten aanmeten. Bij het passen bleek de linkse mouw vijftien centimeter langer dan de rechtse. ‘Dat is niet erg mijnheer,’ sprak de verkoper, ‘als u uw linkse schouder een beetje optrekt, zijn die mouwen gelijk.’ Daarna kwam aan het licht dat de rechtse broekspijp aanzienlijk korter was dan de linkse. Weer had de verkoper een oplossing: ‘Als u bij het stappen goed door uw rechtse knie buigt, ziet niemand dat die pijp te kort is.’ Toen werd duidelijk dat het jasje achteraan dertig centimeter lager hing dan vooraan. ‘Ach meneer, steek uw achterste ver genoeg achteruit en het hangt mooi rond.’ Die aanwijzingen volgend strompelde de klant schots en scheef de winkel uit, waarna een dame op de stoep tot haar vriendin zei: ‘Ongelooflijk hoe ze in ’t Meuleken zelfs voor zo’n kreupele een passend kostuum kunnen maken.’

Van die moppen dus, een bolleke Coninck vooraf kon geen kwaad. Een paar jaar geleden is de zaak failliet gegaan, mede door een grote ruzie in de familie. Het is toch eigenlijk erg gesteld met de wereld, vooral ter hoogte van onze lengte- en breedtegraad. Maar hoe kwamen we daar nu bij? Oh ja, het boek van Tieleman: OverHoop. Voorgesteld op de internationale vrouwendag, voor Dirk een kerkelijke feestdag. Welnu, onze inleiding is misschien wat lang geweest, maar de conclusie is des te korter: dat is geen slecht boek.

Vr 11/03

Het maartnummer van De Journalist, het orgaan van onze persbond, zal ongeveer ter perse worden gedragen. Daarom herhalen wij onze publieke oproep aan de heer Marc Van de Looverbosch, eind vorige maand met een stalinistische score herkozen tot voorzitter van ons veem. Wij vragen de voorzitter, teneinde mogelijke misverstanden te voorkomen, om in zijn volgende voorwoord alle leden van de door hem geleide beroepsvereniging te verzekeren dat hij nooit diensten heeft geleverd aan politieke partijen, politici of politicae.

Zelf zijn wij daar nu al van overtuigd. Het tegendeel zou toch al te grof zijn zeker? In het februarinummer van De Journalist staat een volledige bladzijde met als grote kop: ‘Siegfried Bracke ging deontologisch zwaar in de fout.’ Het is dan toch volkomen uitgesloten, ondenkbaar, dat de voorzitter, nota bene lid van dezelfde nieuwsdienst als de geviseerde Bracke, hetzelfde zou hebben gedaan? En voor alle duidelijkheid: tegen betaling of niet doet niet ter zake, want Bracke deed het ook gratis. Zegt hij zelf, en niemand heeft hem vooralsnog op een leugen kunnen betrappen.

Toch mag onze voorzitter geen enkele twijfel laten bestaan bij zijn door recente gebeurtenissen zo in verwarring geraakte leden. Eén enkel regeltje is genoeg, in de rest van zijn voorwoord mag hij dan zoals gewoonlijk de collega’s terechtwijzen. Als hij het niet doet, zouden sommigen nog besluiten dat hij het niet kán. En dan komen er al snel hardliners die eisen dat hij ontslag neemt. En dat De Journalist wordt verboden, wegens oneerlijke en tendentieuze berichtgeving.

Benieuwd hoe ze dit gaan oplossen, in de gilde van Sint-Hypocritus.

door Koen Meulenaere

Geen enkele menselijke activiteit is beter geschikt om ongestraft vrouwen te betasten dan ijsdansen.