VR / 10 / 02

Tot voor kort waren er, grosso modo, drie categorieën televisie-uitzendingen: slechte programma’s, heel slechte programma’s, en Villa Politica. Daar is nu een vierde bij gekomen: Tien jaar Villa Politica. Zoals de titel doet vermoeden, al is dat op Canvas geen garantie, ging het om een terugblik op tien jaar Villa Politica. We mogen hopen dat dit een traditie wordt, dan zijn we tot februari 2022 gerust.

De retrospectieve was een zelfbevlekkingsshow van Linda De Win. Helaas of gelukkig, dat hangt af van uw geaardheid en opvoeding, enkel in overdrachtelijke zin. Linda, in normale omstandigheden al overgeëxciteerd, bevond zich nu op het randje van de waanzin. Bepotelde Herman De Croo, besprong Eric Van Rompuy, mismeesterde Jan Peumans, danste rond Jean-Marie Dedecker, en vergreep zich zelfs aan Gerolf Annemans.

Al wie graag meer had vernomen over de werking van onze parlementen en had gehoopt op een verhelderend debat, in principe elke kijker, kwam bedrogen uit. Wat een inhoudsloos gekwek. Overtrof de gewone Villa’s Politica. Het aantal politici dat was uitgenodigd, was omgekeerd evenredig met de spreektijd die ze kregen, en nog meer met het niveau van wat ze te vertellen hadden. De lift bereikte niet eens de etage van de anekdotiek.

De enige die ostentatief zijn kat had gestuurd was Yves Leterme, en die kreeg dan ook lik op stuk. Er werd een oud filmpje getoond waarin Mieke Vogels, ook te gast, Leterme vanaf de parlementstribune uitgebreid van overspel beschuldigde. Met de N-VA weliswaar, maar De Win haakte er gevat op in: ‘Dat was zeer visionair van u, als we zien hoe hij zich het jongste jaar misdragen heeft.’

Trap nooit tegen de schenen van Linda De Win. Men herinnere zich hoe ze de marketeer, kennelijk na een haar in de voordien malse boter, in een debatprogramma verwelkomde als: ‘Hoofdredacteur van Het Nieuwsblad‘. De halve seconde waarin de verrassing en de verontwaardiging van de marketeer in beeld werden gevat, alvorens hij zijn gezicht haastig weer in de plooi trok, vertelde het hele verhaal.

Die ruzie moet intussen zijn bijgelegd, want ook de marketeer zat in de feestaflevering. Voor één keer bescheidener dan wij hadden verwacht: het enige waarover hij kwam opscheppen was dat hij de regering-Leterme had doen vallen. De ondergang van Leterme heeft inmiddels vele vaders, maar de enige echte is de marketeer.

Voor het overige hield hij zich gedeisd, en dat is merkwaardig want hij heeft toch een en ander om over op te snijden. ‘Goed nieuws uit Nederland’, hebben wij u zelf begin januari gemeld. De marketeer had op zijn redactie en op alle beschikbare asociale netwerken een mail rondgestuurd met deze juichende tekst: ‘ PRETTIG BERICHT, KLEIN GLAASJE CHAMPAGNE. De oplage van NRC-Handelsblad is in het derde kwartaal van 2011 met 2,5 procent gestegen in vergelijking met hetzelfde kwartaal in 2010, tot gemiddeld 184.917 kranten per dag. En nu weer aan de slag, Hollandse luieriken.‘

Maar niets hierover in Tien jaar Villa Politica. Vreemd, niet? Een mens zou zich nog gaan afvragen of die cijfers van de NRC-oplage wel juist waren. Is ermee geknoeid? Is er verkeerde informatie verstrekt? Het zal toch niet waar zijn dat NRC-Handelsblad in dat derde kwartaal achteruit is gegaan in plaats van vooruit? Als dat zo is, sturen wij een recht van antwoord naar de marketeer. Straks krijgt deze rubriek nog het etiket ‘onbetrouwbaar’ opgekleefd.

MA / 13 / 02

Het Eternitproces in Turijn heeft twee grote winnaars opgeleverd: meester Jan Fermon en meester Rik Van Cauwelaert.

Meester Van Cauwelaert was de man die de affaire in 2006 in dreigende woorden en beelden etaleerde op een van zijn vermaarde Knack-covers. Daarop werd zowat elke week de ondergang van het land voorspeld, soms afgewisseld met een paar Bijbelse plagen die onze bevolking alvast zouden decimeren. Die dag luidde de grote kop: ‘De seriemoordenaar’. Dat werd niet op prijs gesteld door de vooraanstaande Vlaamse industrieel Karel Vinck, wiens boeventronie ernaast prijkte.

Nu ja, boeventronie. Eigenlijk heeft de minzame heer Vinck een goedaardig gelaat, zij het met de bezorgde trekken die zo typisch zijn voor een Vlaamse ondernemer. Maar toen onze chef-Wetstraat hem via een rudimentaire fotoshop een stoppelbaard, blauwe oogwallen en enkele naar messteken verwijzende littekens had toegebracht, zag hij er onguurder uit dan de jongens van Al Capone. En daarnaast dus: ‘De seriemoordenaar’. Met in heel kleine lettertjes erboven: ‘Asbest’. De echte boodschap luidde dus: ‘Asbest, de seriemoordenaar’. Maar zo begrepen de lezers het niet, en lezer Vinck het minst van allen.

Kwaad. Maar kwaad dat die mens was. Schreeuwde al om zeven uur ’s ochtends via de radio het hele land wakker. Wat een rioolblad, Knack nota bene, een proces ging volgen, nee twee, en een eis tot schadevergoeding en tutti en quanti, u kent dat gedaas wel. Komt nooit iets van. Twee dagen nadien nodigde Vinck onze chef-Wetstraat uit voor een stemmig diner, gaf beschaamd toe dat Knack alweer gelijk had gehad, en was dat weekend eregast in Goossens & Van Cauwelaert, de betere Pauw & Witteman op Kanaal Z.

De foto van Karel Vinck prijkte vanzelfsprekend niet zomaar op onze cover. Kort voordien was hij door een rechtbank in Italië veroordeeld tot drie jaar cel wegens doodslag. Omdat hij als ceo van de Eternitfabriek in het Italiaanse Targia van 1973 tot 1975 zijn personeel aan asbest had blootgesteld en zo een stuk of honderd zieken en doden op zijn geweten had. Zo beweerde de rechter.

In 2009 werd dat vonnis vernietigd door het hof van beroep van Catania en werd Vinck vrijgesproken. Dat kwam niet meer op onze cover. Iemand die de eer heeft onze voorpagina te sieren en nadien nog onbeleefd is ook en van zijn oren maakt, die moet in het vervolg maar binnenin staan. Vinck heeft altijd volgehouden dat hij in zijn periode als Eternitdirecteur helemaal niet wist dat asbest gevaarlijk was. Het was pas jaren later dat de eerste wetenschappelijke rapporten over de gezondheidsrisico’s van de persen rolden.

‘Mon oeil’, zo luidde dan weer de stelling van meester Jan Fermon, onverdroten in het gareel voor de talrijke slachtoffers van het kapitalisme. Meester Fermon, advocaat van enkele getroffen Belgische families, was formeel: ‘ Karel Vinck wist wél dat asbest schadelijk was. Het verband tussen asbest en longvlieskanker was al kort na de Tweede Wereldoorlog in universitaire studies aangetoond, eind jaren zestig wist iedereen het. Eternit en Vinck hebben met opzet de waarheid over het gevaar op kanker verzwegen. Ze hebben zelfs de opdracht gegeven om die informatie van hun etiketten te halen. En ze zijn twintig jaar gewoon verder blijven doen.’

Zelf hebben wij op deze bladzijde de vraag gesteld: ‘ Wie moeten we nu geloven? Het hof van beroep in Catania of meester Jan Fermon? Maffia of Amada?’ Het antwoord is nu gegeven door de rechtbank in Turijn. Dat blijft natuurlijk een Italiaanse rechtbank, maar ligt toch al iets noordelijker dan de rechtbank in Sicilië en wekt dus iets meer vertrouwen.

Het meest hoopgevende is het bewijs dat gewone mensen een machtige internationale instantie op de knieën kunnen dwingen. Mits ze zich laten bijstaan door een bekwaam raadsman, natuurlijk.

WO / 15 / 02

John Crombez gaat de SP.A opdoeken. De staatssecretaris voor Fraudebestrijding wil het misbruik van commanditaire en andere managementvennootschappen een halt toeroepen. Daarmee treft hij 90 procent van de socialistische mandatarissen recht in hun hart. En in hun portefeuille, wat bij hen hetzelfde is. Wij hebben met belangstelling uitgekeken naar een woord van lof hierover van de commanditaire loftsocialist van De Morgen, je zou toch denken dat die bij zo’n initiatief staat te juichen, maar dat moet ons ontgaan zijn.

Crombezs broodheer den Baard is snel snel weggevlucht uit verschillende van die vennootschappen die hij samen met zijn dochter had opgericht, maar de staatssecretaris kan misschien wel korte metten maken met het alvast in moreel opzicht fiscale bedrog van kameraad Chokri Mahassine, die zichzelf en zijn echtgenote via het belastingtechnische omwegje van de bvba Que Pasa een dividend van 882.353 euro uitkeerde tegen een belastingtarief van 15 procent, in plaats van tegen de 45 tot 50 procent die u en ik op bevel van de socialistische politici op onze inkomsten moeten betalen.

De ontluisterende onthullingen over vakbondsbaas Rudy De Leeuw vormen de zoveelste slag in het gezicht van de rode kiezer. We kunnen alleen maar bidden dat Electrawinds geen gebruik heeft gemaakt van de notionele-interestaftrek, dat zou nóg een extra dreun tegen de al platgeslagen neus van de eerzame burger zijn.

Je vindt geen rode mandataris of hij haalt het nieuws doordat hij zelf het tegenovergestelde doet van wat hij op de publieke tribune betoogt, telkens weer blijkt gigantische persoonlijke verrijking geen bezwaar te zijn. En als ze niet in de krant komen omdat ze onzedelijk hoge bedragen verdienen, dan wel omdat ze zo zat als een Zwitser zijn aangetroffen. Onlangs één die met 3 promille in zijn bloed naar het ziekenhuis moest worden afgevoerd. Was eerder al veroordeeld voor vluchtmisdrijf en had zich ook aan een alcoholcontrole door zijn eigen agenten onttrokken, maar dat is voor de SP.A-leiding geen probleem: mag rustig burgemeester én senator blijven.

Er zijn socialisten die alle beschikbare overheidskassen plunderen, alle overheidsdiensten met hun vazallen bevolken, hoertjes proberen om te kopen met zwijggeld dat het jaarsalaris van een doorsnee socia-listische kiezer ver overtreft, en als dat niet helpt het arme meisje met de dood bedreigen, allemaal geen punt: kleine Back, kop in grond. Ontwaakt verworpenen der aarde, de koekoek roept u op.

DO / 16 / 02

Volgens Bart Peeters, die beloofd had eindelijk een jaar van het scherm weg te blijven en er sindsdien vier keer per dag op verschijnt, nemen acteurs als ze zat zijn soms onbewust de rol over van het personage dat ze spelen. Hij verklaarde dit naar aanleiding van het incident tussen actrice Sien Eggers en gewezen Miss Belgiëkandidate Veronique Boubane, waarbij de eerste de tweede in de cafetaria van de Antwerpse schouwburg een paar van de meest vulgaire racis- tische verwijten naar het hoofd slingerde. Zomaar. Zonder aanleiding. Omdat ze er zin in had.

Daar zaten ze in het linkse kringetje wel even mee verveeld: de heilige Sien Eggers. Hoe dit uit te leggen? Of te verzwijgen? Dit viel vanzelfsprekend niet onder racisme zoals wanneer een of andere Vlaams Blokker hetzelfde had gezegd, stel u voor Filip De Winter. In het Centrum van Jozef De Witte moeten ze de voorbije weken belangrijkere zaken aan hun hoofd hebben gehad, de herbenoeming van de directeur bijvoorbeeld, want geen kik laat staan klacht is van die kant gehoord.

Een van de weinigen die wel durfden uit te halen, ze zij geprezen, was Margot Vanderstraeten in De Morgen, maar de meesten in die hoek gingen verwoed op zoek naar een vergoelijking. Die werd uiteindelijk gevonden bij Bart Peeters: als acteurs een glas te veel op hebben, verzeilen ze soms in een geestestoestand waarbij hun personage het van hen overneemt. Ha, dan is het iets anders natuurlijk. Het was niet Sien Eggers die uithaalde met racistische beledigingen, het was een personage dat het van haar had overgenomen. Dus als Hubert Damen met een stuk in zijn kraag plots een pistool onder uw neus steekt: de politie niet bellen, ze staat er al.

Zo, dat is ook weer uitgeklaard. We mogen van geluk spreken dat Boris Karloff niet meer leeft. En bijgevolg niet meer drinkt.

door Koen Meulenaere

Het Eternit-proces heeft twee grote winnaars opgeleverd: meester Jan Fermon en meester Rik Van Cauwelaert.