MA/ 26/ 09
Frans Schotte wordt vanaf 1 januari voorzitter van de Gezinsbond, het is nu definitief. Frans verdient dat, en de Gezinsbond verdient dat zeker. Eerder hebben wij melding gemaakt van het zielige verzet van de afdeling Kortrijk, waar een zekere… hoe heette ze ook weer, wacht even… Annemie Drieskens, dat was het, die vond dat zij het moest zijn, voorzitter.
Kom, laten we de scherts niet overdrijven. Annemie Drieskens is de echtgenote van eerste schepen Jean de Bethune, zelf zoon van de vroegere burgemeester en nazaat van De Leeuw van Vlaanderen, en ondertussen gepaaid met het mogelijke gouverneurschap van West-Vlaanderen. Een ander zou daarvoor zijn neus ophalen maar West-Vlamingen denken anders, zoals elke zondagavond wordt bewezen op onze nationale omroep. Tussen ons gezegd en gezwegen: dat Goddelijke monster, is me dat slecht, mensen toch.
Maar goed, ondenkbaar dat een en hetzelfde koppel zou heersen over én de provincie West-Vlaanderen, én de Bond van Grote en Jonge Gezinnen. Die om genetische redenen sterk met elkaar verweven zijn. En dan is het in die gouw de vrouw die moet inbinden. Waardoor de weg breed openligt voor de benoeming van onze goede vriend Frans Schotte. De brave borst, voegen wij er telkens aan toe, die uw dienaar zijn eerste arbeidscontract aanbood, weliswaar tegen een minimale bezoldiging.
Frans moet meteen aan de slag zijn gegaan, want wat lazen wij op de kwaliteitswebsite van De Standaard? ‘Gezinsbond choqueert met advertentie voor seksclub.’ Blijkt dat de afdeling Machelen-aan-de-Leie, altijd al een probleemgeval binnen de Bond, een advertentie voor een plaatselijke erotiekzaak in haar ledenblad heeft opgenomen. Wellicht met als achterliggende gedachte: ‘Wie in een koor wil zingen, moet ook oefenen.’ De advertentie is een vorm van sponsoring van de plaatselijke Spokentocht.
Machelen-aan-de-Leie is vroeger al eens in het nieuws geweest omdat de beroemde schrijver Gerard Reve en zijn vriend Matroos Vos er het geslachtsorgaan van een buurjongetje adoreerden. Gezien de status van beide heren bij correct links viel dat in die dagen buiten het begrip ‘kinderschennis’, en buiten het domein van het Monseigneur Vangheluwe Genootschap. Alleen Bert Anciaux dacht daar anders over toen hij koning Albert, nochtans zelf een ervaren zeerob, een ontmoeting met de Matroos probeerde te besparen. De enige juiste beslissing in zijn leven.
Datzelfde Machelen-aan-de-Leie stapt nu mee in wat niets anders kan zijn dan een eerste proefproject van Frans Schotte: het ten volle benutten van de advertentiemarkt. Daar drong Frans ook al op aan toe hij nog bij Roularta werkte. De adverteerder in kwestie is Club Morfeo, waar heren zich klaarblijkelijk kunnen laten verwennen door mooie, vriendelijke en jonge meisjes. Wat is daarop tegen, nietwaar? Werkten er zo maar wat meer bij Knack. De Standaard, ingeburgerd in de materie, onderstreept dat in de betrokken club discretie en hygiëne, in die volgorde, verzekerd zijn. ‘Ik sponsor ook de plaatselijke chiro’, zo citeert de krant uitbaatster Marie-Christine Oosterlinck. ‘Dat zijn trouwe klanten en hen doe ik graag een pleziertje.’
De plaatselijke chiro! Trouwe klanten in een seksclub! Daarmee steekt Machelen-aan-de-Leie stilaan illustere voorbeelden als Sodom, Gomorra en Berlare naar de kroon. Temeer daar het een deelgemeente is van Zulte, waar Fons Verplaetse vandaan komt.
‘Het zijn ook zelfstandigen’, sust de secretaris van de Gezinsbond Machelen die, nomen est niet altijd omen, Olivier De Kocker heet. ‘Ikzelf ben beenhouwer. Als Club Morfeo mij vraagt charcuterie te leveren, zou ik hen beschouwen als een normale klant. Hetzelfde geldt voor onze Spokentocht.’
Nu heeft Club Morfeo voor haar charcuterie ongetwijfeld andere leveranciers dan Slagerij De Kocker, maar verder valt weinig in te brengen tegen de argumentatie van de secretaris. Die vervolgt: ‘Vooroordelen tegen dergelijke zaken zijn voorbijgestreefd. Zelf ben ik gelukkig getrouwd, dus ik heb er geen behoefte aan om Club Morfeo te frequenteren. Maar voor sommige mannen is het goed dat zulke plaatsen bestaan.’
En zo is het. De afdeling Machelen-aan-de-Leie is al helemaal mee met de verruimende ideeën van de nieuwe nationale voorzitter. Nu de afdeling Kortrijk nog. Ligt ook aan de Leie.
DI/ 27/ 09
De HOI-cijfers zijn er. We hadden het er vorige week over: de cijfers van Het Oplage Instituut over de verspreiding van Nederlandse kranten. De vraag was hoe het NRC/Handelsblad zou vergaan nadat de marketeer het op tabloidformaat had overgeschakeld. Het antwoord is: overdonderend.
De marketeer op de NRC-website: ‘ HEEL KLEIN MOMENT VAN TROTS OP NRC. Een heel klein en voorzichtig momentje van tevredenheid en trots op de krant: de uitgever meldt dat de betaalde oplage van NRC/Handelsblad in vergelijking met hetzelfde kwartaal vorig jaar is gestegen met 0,2 procent tot gemiddeld 189.450 kranten per dag. Dat blijkt uit de vandaag gepubliceerde HOI-cijfers over het tweede kwartaal van dit jaar. Het is voor het eerst in ruim tien jaar dat we stijgen. En nu weer aan het werk! Peter Vandermeersch.‘
Met 0,2 procent gestegen! Over een dode mus gesproken. We nemen er ter controle de HOI-cijfers even bij, vertrouw nooit een marketeer. Een goede ingeving, want wat blijkt? NRC verkocht in het tweede kwartaal van 2011 inderdaad 189.450 exemplaren, tegenover 189.136 in het tweede kwartaal van 2010. Even rekenen nu. 189.450 – 189.136 = 314 exemplaren. Hoeveel procent is dat? 314 gedeeld door 189.136 maal 100 is gelijk aan een stijging van 0,166 procent. Je moet al de onnavolgbare rekenkunde van de marketing inroepen om dat af te ronden tot 0,2 procent.
Hij is dus niet alleen blij met een dode mus, ze is bovendien nog doder dan hij zijn lezers weer maar eens voorliegt. De Volkskrant, door Vandermeersch onbetrouwbaar genoemd, stijgt in dezelfde periode met 0,62 procent. Op dezelfde wijze afgerond is dat plus 1 procent, of vijf keer meer dan NRC.
DO/ 29/ 09
Het VRT-Journaal onlangs. Tweede item, na een rode dag op de beurs maar nog vóór de regeringsonderhandelingen, het mogelijke VN-lidmaatschap van de Palestijnse staat, de executie van Troy Davis, speech nummer 6004 van Barack Obama, en Rudi Vranck ieverans. Tweede item dus: een wolf in de Ardennen! Was 110 jaar geleden dat er nog iemand een gezien had. Langer dan Duitsers, die er pas na het Von Rundstedtoffensief verdwenen zijn.
Zeven minuten in Het Journaal. Meer dan de beurscrash. Plus Chris Dusauchoit in de studio voor duiding. En dan is het ernstig. De vorige keer kwam hij er uitleg geven bij zijn verloving met Maya Detiège, vooralsnog het dieptepunt in de nochtans flink gestoffeerde geschiedenis van TerZake ter zake. Nu kwam hij de mensen geruststellen: geen paniek, de gebroeders Grimm gooiden er graag een schepje bovenop. Wat had Roodkapje eerst zelf gedaan? Daar wordt altijd zedig over gezwegen.
Had al acht schapen doodgebeten, de wolf uit Gedinne, en een commando-eenheid van Dieren in nesten had een van die karkassen als lokschaap naar de rand van het bos gesleept. En had, zonder dat de wolf het kon zien (!), een verborgen infraroodcamera in een boom gehangen.
Na vier dagen prijs. We kregen een filmpje geserveerd waarop we in het donker met veel verbeelding de grijze contouren van een beest konden ontwaren. Het dramatische karakter werd extra aangedikt door de begeleidende muziek: de dreigendste passage uit Peter en de Wolf van Sergei Prokofjev. Het moment namelijk waarop Peter (viool), die ondanks het uitdrukkelijke verbod van grootvader (fagot) toch uit de tuin is gelopen, ziet hoe de kat (klarinet) nog net is ontsnapt, maar hoe de wolf (hoorn) vervolgens de eend (hobo) naar binnen slokt. Robin Ramaekers, van de special sound effects van de VRT-nieuwsdienst, had er eerst ook een angstaanjagend gehuil onder gestoken, en enkele geweerschoten uit Haïti, maar dat werd net op tijd verhinderd door een alerte eindredacteur, de enige die ze in dienst hebben.
De reporters van Dieren in nesten, iets plichtbewuster met hun vak bezig dan hun collega’s van Het Journaal, hadden er een wolvenexpert uit Frankrijk bij gehaald, naar het schijnt dé Europese autoriteit. En die bevestigde formeel: het was er een. Geen wolfshond, een echte. Je kon dat blijkbaar opmaken uit zijn witte kaaklijn en zijn neerhangende staart. Staat die omhoog: geen wolf. Mogelijk een wat groot uitgevallen kat.
In de studio was Wim De Vilder wit om de neus weggetrokken: ne wolf! Zo dichtbij. Wim is, net als Andreeke Vermeulen, bang van spinnen, maar nog meer van wolven. Barstte als kleuter in tranen uit toen hem de droevige geschiedenis van de zeven geitjes werd voorgelezen. En was ronduit geschokt toen hij in zijn jongelingenjaren voorzichtig werd voorgelicht over wat Roodkapje en haar oma was overkomen. Dat trauma keerde nu in volle omvang terug.
‘Ramen en deuren toe?’ suggereerde hij als eerste aanbeveling, voor zichzelf en de Belgische bevolking. Maar volgens Dusauchoit hoefden we niet bang te zijn: een wolf is mensenschuw, en ziet hij er een, zeker een als De Vilder, dan sprint hij met de omlaag hangende staart tussen de poten zo snel mogelijk het enge bos weer in. De Vilder leek niet overtuigd, trok alvast zijn benen op zijn stoel, en ging dan maar verder met de rest van Het Journaal, al had dat na het voorgaande niet veel spankracht meer.
De dag nadien waren ze er weer met hun wolf. Je gelooft het niet. Hadden ze een reporter met een cameraploeg naar Gedinne gestuurd, want de onontkoombare man in de straat, vast onderdeel van elk VRT-journaal, waren ze de dag voordien in alle commotie vergeten. Dus naar de bakker en het dorpscafé: wat vonden de mensen ervan dat er een wolf in hun streek ronddoolde? Of had rondgedoold, want sinds eind juli was er geen spoor meer van hem waargenomen, en we waren eind september. De mensen in Gedinne vonden daar niets van, wat zouden ze, maar dat belette de VRT-nieuwsdienst niet om er een uitgebreid kwaliteitsitem van te maken.
Nu wil het toeval dat uw dienaar ook een wolvenexpert is. Vier jaar opleiding voor gevolgd, plus zes maanden stage in Verchojansk, Noord-Siberië. En wij zijn even formeel als onze Franse confrater: natuurlijk was dat geen wolf, in de Ardennen. Wat dan wel? Een listig promotiefilmpje voor het nieuwe seizoen van Dieren in nesten, dat was het. Sommigen beweren dat het voor een wodkamerk was, maar dat is in dit geval hetzelfde. En waarom ook niet? Het moet niet altijd voor Rudi Vranckx zijn.
VR/ 30/ 09
Dexia-Frankrijk gaat splitsen. De Kloeke van Vilvoorde heeft het ontkend, daarmee is het officieel bevestigd. Die opdeling valt op twee manieren uit te leggen: een moeilijke en een makkelijke. Voor liefhebbers van de moeilijke: raadpleeg de kwaliteitspers. Voor adepten van de makkelijke: de Fransen houden de lucratieve onderdelen, de rommel is voor de Belgen. Zoals de Nederlanders dat met Fortis hebben voorgedaan.
Sinds de Kloeke de zaken in handen heeft genomen, om voor de christelijke arbeidersbeweging te redden wat nog te redden valt, holt Dexia van het ene succes naar het andere. Onlangs in het tweede kwartaal 4 miljard euro verlies. ‘Afschrijven van toxische beleggingen uit het verleden’, schijnen ze dat in het vak te noemen.
Dat doet ons een beetje denken aan een toxische belegging die wij zelf ooit hebben afgeschreven, op een paardenrenbaan in het Verenigd Koninkrijk. Dat na financieel advies van onze chef-Wetstraat, die weer eens een gouden tip uit het milieu meende te hebben opgevangen. Twaalf tegen één, twee volledige maandsalarissen ingezet. Bij de start bleef die knol gewoon staan! Nooit meegemaakt: al de rest weg en de toxische belegging van uw dienaar bleef stokstijf in de startbox staan. En toen de jockey er zijn zweep op had leeggeslagen, trok hij zich op gang als een Lada op een formule 1-circuit.
Bij Dexia zitten ze naar verluidt met 125 miljard euro ‘probleemactiva’. Ook dat is weer vakjargon voor: 125 miljard euro verkwist. Bijna de helft van ons bbp. Ze gaan al die brol nu in een ‘bad bank’ stoppen, wat dan weer een vakterm is voor een container vol waardeloos papier. De Franse staat krijgt daarvan slechts 25 procent in de maag gesplitst, de Belgische liefst 45. En de rest zit via de beurs opnieuw bij de ontelbare Belgische overheden, die Dexia-aandelen hebben aangekocht tegen 9,9 euro. Ze zijn ondertussen nog anderhalve euro waard.
Dirk Bruneel, gewezen topman van Dexia, zuchtte onlangs in een onthutsend interview in De Standaard: ‘Ik heb bewondering voor wat Jean-Luc Dehaene als politicus heeft gedaan, maar ik heb niet het gevoel dat er een groot bankier in hem schuilt.’ Het eerste deel van die opmerking is voor zijn rekening.
door Koen Meulenaere
In de studio was Wim De Vilder wit om de neus weggetrokken: ne wolf!
