Gitaren in de jazz, het is een delicate kwestie. Van nature hebben ze niet zo’n lange sustain: de noten klinken niet lang door. Lui als Wes Montgomery losten dat op door hun gitaar erg donker te laten klinken, en hun instrument als een blaasinstrument te interpreteren. Anderen, zoals Philip Catherine, zetten er overdrive op. Dan krijg je zo’n snijdende rocksound. En Bill Frisell? Die klinkt als kristal. De grote vraag is nu: hoe werkt dat met een filharmonisch orkest rond hem? Op verzoek van De Bijloke en Flagey brengt Frisell nieuwe composities, gearrangeerd door Michael Gibbs. Zijn trouwe bassist Thomas Morgan en drummer Rudy Royston houden het fort recht, het Brussels Philharmonic en Frisells glasorgel doen de rest. Zeer benieuwd.
op 23.09 en 24.09
