Communicatiestrategie op nieuwe wegen. Open VLD-adviseur Noël Slangen propageert het schieten in het wilde weg. Oké. Maar in de eigen voet?
opinie Jan Braet
Ik vrees de man niet, maar zijn methoden. Toch even opgekeken van het op zondag 22 april om 17.30 uur binnengekomen e-mailbericht. Mededelingen van spamspuiters en viruslijders maken een mens bedreven in het hanteren van de deletetoets. Maar nu was iemand kennelijk in de huid van noel@slangen.be gekropen om de gelijknamige Open VLD-adviseur in diskrediet te brengen, onder de beschamend primitieve strijdkreet: ‘Ik wil het verzet tegen Rik De Nolf en zijn blad Knack een krachtige stem geven.’ De aan het bericht toegevoegde bijlage maakte de zaak zorgwekkender: een opiniebijdrage, ondertekend door Noël Slangen, verschenen in de krant De Morgen van de dag tevoren. Onder de titel ‘Het normbesef van meneer Rik’ werd daar in een rist grove beschuldigingen het deontologisch bewustzijn van de uitgever van Knack, van de redactie en haar directeur (haastig verward met de hoofdredacteur) de grond ingeboord. Aan het eind vatte het stuk zijn eigen nonsens samen: ‘Men weet namelijk dat Rik De Nolf ieder ogenblik tanks kan sturen naar zijn persoonlijke Tienanmen-plein, ook wel de redactie genoemd.’ Een zekere inhoudelijke coherentie in het betoeterde stuk maakte de identificatie van de auteur onvermijdelijk: Slangen. Niettemin: 17.35 uur, hoogste tijd om te deleten.
Toch bleef iets van binnen doorzeuren. De man die nu ongeveer alle belangrijke politieke partijen van Vlaanderen, en ten slotte de federale regering zelf, heeft aangeleerd hoe ze bijdetijds, beschaafd en behendig crisissituaties desnoods in zes uur tijd kunnen wegcommuniceren, bleek onbekwaam om in een crisisje van niks het management van zijn eigen opinie te voeren. Ware hij maar achter de veilige schermen gebleven van communicatiebureau Groep C & Slangen, voorheen Slangen & Partners, hij had niet zo’n idioot figuur geslagen. Had hij de voorschriften van de groep gevolgd (‘breinlabo’s geven 12 keer meer resultaat dan een traditionele brainstorming’), hij was niet als een dolleman om zich heen beginnen te schieten, zeker niet in de eigen voet. Want ja, zo’n rookgordijntje richt natuurlijk pas volop de aandacht weer op feiten die dit blad – toegegeven, met enige hardnekkigheid – aan de kaak blijft stellen. Ze dateren uit de periode dat Noël Slangen als deeltijds adviseur aan de slag was op het kabinet van eerste minister Guy Verhofstadt. Midden in die periode, in 2001, nam dan het bureau Slangen & Partners deel aan een overheidsopdracht om ‘de interne en externe communicatie bij de modernisering van de openbare diensten’ te stroomlijnen. Slangen & Partners eindigde derde, het bureau EcoConsult eerste, maar zag de opdracht geannuleerd worden.
Sommige media mogen er anders over denken, maar iemand die in de eerste plaats een uitgever verantwoordelijk stelt voor de hem toegebrachte schade in een artikel, en van de auteur slechts een symbolische genoegdoening eist, beledigt alle vakgenoten en bewijst welke dunk hij heeft van journalisten: toeters van de macht. Letterlijk geciteerd uit Slangens C-academie: ‘U leidt het interview, niet de journalist.’ De trend van de tijd aanvoelen en dan uitmelken, dat heeft hij altijd gekund. De politieke trend zit zijn huidige werkgever niet bepaald mee. Slangen heeft het hele spectrum al doorlopen en van advies gediend. Hij verschiet zijn laatste pijlen voor de Open VLD, en voelt wellicht het einde naderen. Moet ie daarom zo raar beginnen te doen? Tenslotte is er niet alleen de politiek om ideeën over ‘breinlabo’s’, ‘opiniemanagement’ en de ‘6 uurmethode’ aan te verkopen. De bedrijfswereld blijft daar veel gevoeliger voor, Knacks uitgever even buiten beschouwing gelaten.
