Brussel, 2 juli. – Er was veel volk op de been voor het huwelijk van kroonprins Albert met de Italiaanse Paola Ruffo di Calabria. De commotie voor het huwelijk was daar niet vreemd aan. Op 12 april had premier Gaston Eyskens (CVP) het huwelijk aangekondigd. Iedereen blij. Toen werd bekend dat paus Johannes XXIII het huwelijk in Rome zou inzegenen. Socialisten en liberalen protesteerden: het burgerlijke huwelijk moest het kerkelijke voorafgaan. De kranten verwezen naar Leopold III die Lilian Baels ook eerst voor de kerk had getrouwd.
De regering wilde in geen enkel geval dat de Koningskwestie weer werd opgerakeld. De tijden waren al somber genoeg. In Belgisch Kongo werd de roep om onafhankelijkheid steeds luider. De Waalse mijnwerkers betoogden omdat de regering enkele mijnen in de Borinage wou sluiten. Het schoolpact had rust gebracht in het onderwijs, maar kostte veel geld. De staatsschuld had – mede daardoor – de recordhoogte van 3,2 miljard frank bereikt.
De regering had dus behoefte aan goed nieuws. Dat de grondwet voor het eerst sinds 1831 ook in het Nederlands beschikbaar was, beroerde maar weinig mensen. De verkorting van de legerdienst van 15 naar 12 maanden was al beter nieuws. Een prinselijk huwelijk was voorpaginamateriaal. En omdat er sinds 1953 een nationale televisieomroep was, ook een kijksucces.
Al weken van tevoren stonden de kranten vol verhalen over het jonge paar. De 24-jarige Albert stak wel erg af tegen zijn broer Boudewijn, ‘le roi triste’. De jonge bruid – Paola was 21 – werd een van de mooiste vrouwen van Europa genoemd.
Waar zouden ze gaan wonen? In paleis Belvédère, tot dan het hoofdkwartier van de commissie die Expo ’58 had georganiseerd. Wat zou de bruid dragen? De kranten beschreven tot in details de bruidsjurk en de sluier van de bruid: Brusselse kant, eigendom van haar Belgische grootmoeder. Hun wervelende verlovingstijd werd uitgespit vanaf de ontmoeting op de dag dat Johannes XXIII tot paus werd gewijd. Dat Paola en Albert ook de Italiaanse mijnwerkers bezochten – een op de vier vreemdelingen in ons land was Italiaan – werd toegejuicht.
De dag zelf werden alle kranten lyrisch: ‘belle comme une Madonne florentine’schreef Le Soir illustré. De filmnieuwsdienst Belgavox rukte uit met hele batterijen camera’s en monteerde diezelfde dag een lange reportage. De cameralui zelf gingen die aan de Brusselse filmzalen afgeven, zodat iedereen nu de stoet kon zien. Ook het paard dat op hol sloeg en de verlegen Paola die een traan wegpinkte in de kerk. De hele plechtigheid was trouwens in het Frans, maar daar viel niemand over. Integendeel. Alle Belgen waren verenigd rond de troon. Althans volgens de Franse krant Le Monde.
Misjoe Verleyen
