Paars trekt zichzelf op aan het goede nieuws over een begroting in evenwicht.

Paars stevent voor de vijfde keer op rij af op een begroting in evenwicht. De regering heeft daartoe het groeicijfer van de economie opgetrokken naar 2 procent. Voorts past ze enkele ‘microchirurgische’ ingrepen toe om de uitgaven voor ‘kleinere projecten’ te verminderen of uit te stellen. Door die dubbele beweging zal de schuldenberg eind dit jaar voor het eerst sinds 1981 dalen tot onder de 100 procent van het bruto binnenlands product, moet het mes niet worden gezet in de sociale uitgaven en blijft er zelfs nog geld over voor nieuwe sociale maatregelen en voor veiligheid en justitie.

Tot daar de blijde boodschap over de paarse financiën. Want er zijn ook mankementen. De sociale zekerheid bijvoorbeeld blijkt plotseling een overschot te vertonen. Niemand die er nog over spreekt dat de regering al veel eerder beslist heeft om 1,5 miljard euro van de belastingopbrengsten af te romen om het ritme van de uitgaven voor de ziekteverzekering, de werkloosheid en de pensioenen te kunnen bijhouden.

Het budgettaire evenwicht is er ook een van alle overheden – federaal, regionaal en lokaal – samen. En dan blijkt niet alleen dat de federale regering voor haar gewone uitgaven, zonder de rentelasten, meer dan 1,4 miljard tekortkomt, maar ook dat ze erop rekent dat het overschot van de steden en gemeenten dit jaar 85 miljoen euro hoger zal liggen dan die lokale besturen zelf in de verste verte durven vermoeden.

Het begrotingsplaatje van Paars staat of valt bovendien nog altijd met de 850 miljoen die de fiscale amnestie dit jaar moet opbrengen. Als die ‘bevrijdende’ inkomsten tegenvallen, krijgen het Internationaal Muntfonds en de Europese Commissie helaas gelijk met hun kritiek op dergelijke eenmalige begrotingsmaatregelen, zoals de Belgacom-operatie er vorig jaar een andere was.

De grootste begrotingsparadox is overigens dat net de torenhoge schuldenlast van ons land Paars financiële ademruimte biedt. Door de huidige lage rentestand moeten er momenteel namelijk minder interesten op die schuld worden betaald. Als de rente opnieuw zou stijgen, verdwijnt die tijdelijke ademruimte natuurlijk. Dan is het gedaan met maatregelen die niemand persoonlijk pijn doen.

Ten gronde kloppen begrotingen altijd. Elke regering die zichzelf respecteert, beheerst het spel met variabelen zoals een verhoopte groei, een herstellend consumentenvertrouwen, hogere fiscale inkomsten en gecontroleerde sociale uitgaven. En áls er dan nog rode cijfers in de ramingen en schema’s opduiken, is er desnoods dus het redmiddel van een budgettaire one shot. Paars knoopt op deze manier de eindjes weer aan elkaar. Op papier althans en in elk geval tot aan de verkiezingen van 13 juni. Daarna mogen de zure appels van het schap worden gehaald.

Patrick Martens

Na 13 juni mogen de zure appels van het schap.