Hij heeft de coach ontslagen! Den Baard! Twee weken geleden, geen twaalf uur nadat Oostende een van zijn beste wedstrijden van het seizoen had gespeeld. Twee puntjes te kort om tegen Dynamo Moskou een derde match af te dwingen. Dat was op vrijdagavond, zaterdagmiddag lag Eddy Casteels eruit. En dan moet u weten dat zijn indienstneming, door den Baard, een van de redenen was waarom Rudolf Vanmoerkerke, met de dood in het hart, zijn club vaarwel heeft gezegd.
Toen een jaar of drie geleden basketmonument Lucien Van Kersschaever midden in het seizoen was afgedankt, werd hij voor de resterende maanden vervangen door de Amerikaan Aaron McCarthy. Vanmoerkerke beloofde hem een contractverlenging als hij Oostende aan één trofee zou helpen. McCarthy deed meer, hij bezorgde de club zowel de titel als de beker. Vloog eruit! Kunt u zich dat inbeelden? Had het woord van Vanmoerkerke, maar dat was voor Vande Lanotte niet in tel.
McCarthy kon ophoepelen en Eddy Casteels werd binnengehaald. Op zichzelf geen slechte keuze. Casteels zou trouwens in zijn eerste seizoen aan de kust kampioen worden, zij het met de ploeg die nog grotendeels door Vanmoerkerke was samengesteld. Maar het feit dat den Baard het akkoord van Vanmoerkerke met McCarthy boudweg negeerde, leidde tot de voor BC Oostende fatale machtswissel tussen Mister V en Minister V.
De periode waarin den Baard het helemaal alleen voor het zeggen had, ging vorig seizoen in. Geen platte prijs! Nul komma nul. Twaalf punten achter Charleroi in de competitie, en kansloos in de halve finales van play-offs én Belgische beker. Europees won Oostende slechts één match van de tien, en eindigde roemloos laatste in zijn poule. Op de gala-avond voor de 200e Europese wedstrijd, kreeg het van Partizan Belgrado een veertiger in zijn bak.
Den Baard, lichtjes geschrokken, dook weer achter zijn computer, surfte nachtenlang door alle basketbalsites, en plukte een nieuwe ploeg van het internet. De competitie was geen vijf wedstrijden ver of Oostende had er al drie verloren. Het team hing zo scheef als een deur, en datzelfde kon worden gezegd van de verhouding tussen den Baard en general coördinator Marijke Schaepelinck, in het burgerleven tot haar spijt de derde mevrouw Vande Lanotte. Of de vierde, daarover zijn de gerechtelijke stukken niet eensluidend. Marijke dreigde met een echtscheiding als er niet werd bijgekocht. Bij Guinness troffen ze voorbereidingen om hun recordboek aan te passen.
Vande Lanotte deed wat elke kapitalist doet: hij ging mensen kopen. Een beetje vreemd voor de gewezen voorzitter van de parlementaire commissie mensenhandel, maar het verleden is er om te begraven, zeker voor socialisten. De uit Turkije gehaalde Nieuw-Zeelander Mark Dickel, een ontdekking van den Baard, werd ontslagen en vervangen door de in Slovenië spelende Amerikaan Jason Gardner. En in de States zelf werd met Quinton Ross een kerel aangetrokken die maar net een contract in de NBA had gemist. Dat het budget van Oostende daar niet op voorzien was klopt, maar een socialist die geen fondsen kan werven is geen socialist. Het is niet aan geld dat BC Oostende een gebrek heeft. Al wie iets van stad of staat moet hebben, dokt af voor het basket.
Ook met deze versterking liep het maar heel even goed. In de competitie heeft Oostende nu al acht van de twintig wedstrijden verloren, de play-offs komen in het gedrang. In de beker dreigt de kwartfinale tegen Pepinster het eindstation te worden. En Europees haalde het in een cup van Janneke en Mieke alleen de tweede ronde omdat PAOK Saloniki werd uitgesloten, nadat het weigerde in Ankara te spelen uit vrees voor terreuraanslagen. In die tweede ronde sneuvelde Oostende zoals gezegd tegen Dynamo Moskou, en mocht coach Casteels zijn koffers pakken. Werd, zoals ook onder Vanmoerkerke gebruikelijk, vervangen door de eeuwige assistent Frans De Boeck. Alleen had niemand die mens daarvan op de hoogte gebracht, zodat op de eerste training wel de spelers stonden maar niet de trainer. Den Baard en Marijke rolden vechtend over de vloer.
Frans De Boeck coachte één match, en won het daarin slechts op het nippertje van Leuven, dat tot dan toe veertien nederlagen op rij had geleden. En toen arriveerde uit Italië Matteo Boniciolli. Eén jaar succesrijk bij Bologna. En vooral: hij trainde de zoon van den Baard op een jeugdkamp in Treviso, als referentie kan dat tellen. ‘Ik wil Oostende kampioen maken’, sprak Boniciolli fors. En verloor prompt zijn eerste wedstrijd in Bergen.
Hij kan het niet, den Baard. Hoe graag hij het ook zou willen. Hij heeft het Fingerspitzengefühl niet, hij kan geen mensen inschatten, en dus zeker geen basketbalspelers. Wij hebben dat al tot in den treure geschreven, daarom citeren wij thans onze goede vriend Rik Lamoral van Het Laatste Nieuws, de meest vooraanstaande basketbaljournalist van het land: ‘ Casteels was degelijk, integer en rechtlijnig. Onleefbaar dus voor de hyperactieve, ongeduldige en met scoringsdrift vervulde machtsmens Vande Lanotte. Die bovendien onaangenaam snel zijn grenzen als leider van een club, ooit een topclub, tegenkwam. Zijn zomertransfers, vooral de verhouding prijs/kwaliteit, de opeenvolgende wissels, plus zijn stijl: het leverde tot nu toe meer chaos, teleurstellingen, irritatie en afrekeningen op dan punten, stabiliteit en perspectief. Duur leergeld.‘ Voilà. En in tegenstelling tot uw dienaar weet Rik wél waarover hij spreekt. Zoals de meeste Rikken.
Voor de volledigheid de uitleg van den Baard: ‘De bestuursvergadering, waarop ik niet aanwezig was, heeft Casteels voorgesteld zich te laten begeleiden. Maar dat weigerde hij radicaal, hij verkoos een propere en financieel correcte scheiding.’ Net als de vorige drie echtgenotes van den Baard. Ooit zo een beunhaas gekend? Het zijn de anderen geweest! Nee, eigenlijk Casteels zelf. Heeft ontslag genomen in plaats van gekregen. Zalig het land dat door Baarden wordt geregeerd.
Koen Meulenaere
