Er is geen reden om het niet rechtuit te zeggen: onze chef-Wetstraat moet niet weten van al die babes in de politiek. Privé wil hij nog wel een oogje dichtknijpen, of misschien is opensperren in deze context het betere werkwoord, maar in de naar hem genoemde straat houdt hij niet van mandatarissen die op basis van wuft gedrag en voorkomen zijn aangesteld.
Volgens Van Cauwelaert is de verloedering van onze parlementaire democratie begonnen met de invoering van het algemeen enkelvoudig kiesrecht in 1919. Met als totale aberratie het algemeen kiesrecht voor vrouwen in 1948. In 1919 was hen al gemeentelijk stemrecht verleend, met uitzondering evenwel van prostituees en overspelige echtgenotes. Dat stond zo in de wet. ‘Waarom deze logische beperking later is weggevallen, is mij een raadsel’, schokte onze chef-Wetstraat eens een symposium van de Vrouwenbeweging dat hem per vergissing als spreker had uitgenodigd.
Hoewel ze pas in 1948 mochten stemmen, zaten er al veel vroeger dames in het parlement. Redactie eens rond geweest om te vragen hoe de eerste vrouwelijke volksvertegenwoordiger uit de Belgische geschiedenis heette. Groot succes, dat kunnen wij u verzekeren. De enige die soelaas bood, was onze chef-documentatie, Reginald Elskens, die gezien zijn functie van ons allen het meeste weet, maar paradoxaal genoeg het minste schrijft. Terwijl een pipo als uw dienaar van toeten noch blazen weet, maar kolom na kolom vol kleddert.
Elskens kende uit het blote hoofd de naam van Margueritte De Riemaecker, de eerste vrouwelijke minister in 1965. En na een korte duik in zijn archief kwam hij triomfantelijk aanzetten met Marie-Anne Spaak-Janson. De nicht van Paul-Emile Janson, en de moeder van Paul-Henri Spaak. Zij was in 1921 het eerste vrouwelijke parlementslid. Gecoöpteerd in de Senaat door de socialistische partij. Merkwaardig genoeg stemde Marie-Anne in 1929 tegen het algemeen kiesrecht voor vrouwen, leg dat maar eens uit. De eerste rechtstreeks verkozen vrouw in het parlement was Lucie Dejardin, een Luikse socialiste, in 1929.
Voor onze chef-Wetstraat zijn het evenveel zwarte bladzijden in de politieke geschiedenis. Zijn voorkeur gaat uit naar kamerleden of senatoren met een knevel en een driedelig pak. Zoals zijn eigen grootoom Frans, of diens collega-hoenders Louis Franck en Camille Huysmans. Of zoals Charles de Broqueville, die liederlijk gedrag wel tolereerde, maar op één voorwaarde: om zeven uur thuis voor het eten.
De babes van vandaag, en met name die van de SP.A, zijn onze chef-Wetstraat een doorn in het oog. De modale abonnee heeft er misschien overheen gelezen, maar wij kennen al die Van de redactie’s van buiten. Om er tijdens discussies op de redactievergaderingen kwistig uit te kunnen citeren, en zo op een goed blaadje te komen. ‘Welke dwaas heeft dat gezegd?’ durft Van Cauwelaert in het heetst van de discussie dan wel eens roepen. ‘Gij Rik.’
Toen Steve Stevaert Caroline Gennez als senator coöpteerde, luidde het in het voorwoord: ‘Hiermee werd Gennez beloond voor niet nader te omschrijven diensten. Dat hoeft niemand te verbazen want tenslotte heeft Caligula zijn paard voor minder consul gemaakt!’ Toe zeg, zou u dat durven schrijven?
Hugo Coveliers dreigt met een boek waarin hij eens haarscherp in kaart zal brengen waar alle liefjes en ex-liefjes van de paarse excellenties, officieel vaak medewerksters of woordvoersters genoemd, intussen zijn terechtgekomen in het staatsorganigram. Vandaar dat ze bij de VLD-top wel uitkijken om die Antwerpse branieschopper aan de kant te zetten. Het voorwoord van dat boek is alvast klaar, en werd geschreven door iemand wiens naam wij niet zullen verklappen. Het begint zo: ‘In de goede oude tijd van Charles de Broqueville werd overspel discreet verborgen, nu staat het open en bloot op de kieslijsten.’
Voor Gennez geneert hij zich dus niet, onze chef-Wetstraat, maar ook andere jonge vrouwen delen in de klappen. Twee weken geleden: ‘Toen de socialistische excellenties Kathleen Van Brempt en Freya Van den Bossche onlangs voor de bevoegde kamercommissie hun beleid kwamen toelichten, werd het merendeel van de aanwezige parlementsleden bevangen door plaatsvervangende schaamte over zoveel politieke lichtheid.’ Pak aan.
Over die beleidsverklaring van de twee babes, zo werd het aangekondigd, hebben wij in Villa Politica een onthutsende reportage gezien. Gemaakt door Linda De Win, zelf de babe van de VRT-nieuwsdienst. Een mannelijke journalist die hetzelfde had afgeleverd, zou voor seksist zijn uitgescholden. Van Brempt, dat ging nog. Hoewel De Win, zelf een experte, ons er met nadruk op wees wanneer Kathleen met haar verleidingstrucs begon. Hoofd wat schuin leggen, een stralende lach aan deze of gene, de borsten wat naar het licht draaien… Volgens Linda pakte ze met die kneepjes uit telkens ze het inhoudelijk niet meer wist, en dat was gelukkig vaak.
Daar kwam Freya Van den Bossche. Heremijntijd! Als u dat niet hebt gezien, hebt u iets gemist. Er wordt soms smalend gedaan over Villa Politica. Ten onrechte. Die op het eerste gezicht luchtige stukjes zijn vaak heel wat doordachter in elkaar gestoken dan velen vermoeden. En gemener. Wie scherp toekijkt, met een minimum aan voorkennis en voldoende besef van de vertekening die elke montage nu eenmaal in zich draagt, leert uit anderhalve minuut in de Villa meer dan uit twaalf minuten in De Zevende Dag.
Als Freya Van den Bossche in het echt dezelfde miserabele beurt maakte als in het filmpje van De Win, en volgens insiders deed ze dat, dan is het een absolute schande dat zo iemand minister mag worden. De verantwoordelijkheid hiervoor ligt bij SS uit Hasselt, die ook al Anissa Temsamani op zijn geweten heeft.
Freya is door de VRT gemaakt, ze werd hier door de VRT afgemaakt. In precies 1 minuut tijd werd ze door Linda De Win professioneel en genadeloos aan flarden gescheurd. Zou Linda ook tegen de vrouwen zijn?
Koen Meulenaere
