Haar houding en haar stap zijn even vastberaden als haar handdruk. Zij is een zakelijk pleiter, maar staat bekend als iemand die meent wat ze zegt en zegt wat ze meent. Migranten en vooral hun vrouwen zijn goed voor ongeveer de helft van haar cliëntèle. ?Je moet sterk zijn om zoveel te incasseren : van de rechtbank, van je tegenstrever, van je cliënten en thuis van de kinderen. Mijn dochter van veertien zegt nu al dat ze zeker geen advocaat wil worden omdat het te stresserend is. Toch ben ik blij dat ik dit beroep gekozen heb. Je houdt voeling met de samenleving, en vooral met de underdogs. Ik heb altijd de arbeiders willen verdedigen en ik ben gelukkig dat het daar ook op uitgedraaid is.”
Annie De Ruyck had daar zo haar redenen voor. Haar vader was textielarbeider in Oudenaarde ?tot hij almaar meer weefgetouwen tegelijk moest bedienen en last kreeg aan zijn maag.” Nadien werd hij bouwvakker. Haar moeder versneed vis in een bedrijf dichtbij huis in Herlegem, een deelgemeente van Eine. ?Er waren maar weinig medeleerlingen die de kans kregen zich op te werken. In haar boek ?De vriendschap” beschrijft Connie Palmen hoe meisjes vroeger in de lokale bibliotheek slechts zogeheten meisjesboeken mochten lezen. Wat heb ik niet zoal moeten verzinnen om goeie boeken te ontlenen ! Ik wilde hoe dan ook weg uit Herlegem, weg van ’t Kloosterke, zoals de Bernardinenschool in Oudenaarde genoemd werd.”
Het gezin De Ruyck had het niet breed. Maar Annie haalde goeie resultaten op school en daar waren haar ouders zo trots op dat zij er bij ?de professor” mee pronkten. De bekende psychiater, professor Paul Ghysbrecht, was toen immers ook de socialistische voorman in de streek. ?Ze moet verder studeren,” zei hij, en hij hielp Annie meteen aan een baantje bij de inschrijving van studenten. ?Zo kon ik bewijzen dat universitaire studies ook geld in het laatje brachten.”
Annie is al die jaren jobstudent gebleven, heeft elke middag in het studentenrestaurant duizenden potjes gevuld, maar nooit ?tweede zit” gehad. De boeken die professor Bolckmans in zijn overzicht van de wereldliteratuur opgaf, verslond ze. Bij de toen nog niet zo bekende filosoof, professor Kruithof, ?zag ik een wereld opengaan”. Annie stond ook piket bij de studentenstakingen tegen de kolonels in Griekenland en tegen Pinochet in Chili. En zij deed bovendien nog permanentie in de Wetswinkel aan de Sleepstraat, in een van de Gentse arbeidersbuurten.
De Wetswinkel van toen staat voor een generatie voortrekkers. Zij doceren nu zelf, ze bekleden plaatsen aan de top of verwierven bekendheid aan de balie en in de magistratuur. ?Toch is iedereen zijn idealen trouw gebleven. Het recht is ongetwijfeld een regulerende factor, maar er zijn te veel wetten en die zijn vaak zeer kortzichtig. In een van de zittingszalen van de rechtbank in Oudenaarde hangt een schilderij waarop lex en justitia zijn afgebeeld. Welnu, mijn voorkeur gaat hoe langer hoe meer uit naar mensen die rechtvaardigheid boven de letter van de wet stellen. Ik ben echt verontrust als ik zie hoe opgetogen het Vlaams Blok is over de maatregelen van Johan Vande Lanotte ten aanzien van asielzoekers.”
F.D.M.
