Jeroen Michels is een Vlaamse VN-waarnemer die in Pristina werkt als sportadviseur van de VN-missie in Kosovo (Unmik). Michels is verbonden aan het Kosovaarse ministerie van Cultuur, Jeugd en Sport en helpt basketbalclub BC Bambi bij de fondswerving.

‘Unmik helpt BC Bambi sponsors zoeken omdat de club een voorbeeld is van integratie van minderheden in de sport – en dus in de Kosovaarse samenleving. Die integratie blijft hier de uitdaging bij uitstek, en donors zijn gevoelig voor dat thema. Bijna alle projectvoorstellen die ik ontvang, of het nu gaat over jeugdkampen of de aankoop van pingpongtafels, hebben als doelstelling de multiculturaliteit te bevorderen. Soms wordt het multiculturele aspect er zelfs bijgesleurd, gewoon om meer kans te maken op centen.’

Dankzij de VN heeft BC Bambi vorig jaar fondsen gekregen van Noorwegen. Voor dit jaar heeft Duitsland al steun toegezegd. ‘Er is de laatste jaren ontegensprekelijk vooruitgang geboekt in het integreren van minderheden,’ zegt Jeroen Michiels, ‘maar de internationale actoren zijn geneigd een al te rooskleurig beeld op te hangen van de werkelijkheid.’

En ook de handel en wandel van Miomir Dasic roept vragen op. Michels bedient zich van diplomatieke taal: ‘Het opvolgen van projectgelden blijft een van de aandachtspunten. In Kosovo bestaat er geen traditie om een transparante boekhouding bij te houden met facturen en betalingsbewijzen. Men is daar vrij nonchalant in, ook in het rapporteren aan de donors.’ Waar het geld dat Dasic ontvangt naartoe gaat, weet men dus niet precies. Zijn dossier bij de VN hangt met zoveel haken en ogen aan elkaar dat het opvolgen ervan voor Michels hoegenaamd geen cadeau is. Bewijzen dat Dasic persoonlijk geld achteroverdrukt zijn er niet, maar de man in maatpak heeft de schijn tegen. En wat hij zegt, maakt het er niet beter op. ‘Momenteel heb ik geen job’, antwoordt Dasic op de vraag waarmee hij zijn geld verdient. Twintig jaar lang was hij overheidsinspecteur in Mitrovica, maar hij is zonder reden ontslagen toen BC Bambi zich inschreef in de Kosovaarse sportstructuur. ‘Mijn vrouw en ik hebben geen werk en dus geen salaris, maar wel vier zonen. Net als andere families in Mitrovica hebben we er een kiosk geopend. We verkopen daar alles voor één euro. En uit de winst die we daarmee maken, op een balpen van 80 eurocent bijvoorbeeld 20 eurocent, halen we ons inkomen. Voor wie wacht op regen die niet komt is hagel ook al goed, zegt een Servisch spreekwoord. Ik probeer te overleven, als een van die 70 procent Kosovaren die leven in arme, moeilijke omstandigheden. Onze kiosk is trouwens al 22 keer aan diggelen geslagen. Telkens heb ik ze heropgebouwd.