Echt denderend kun je het resultaat van de grote anticrisistop die de Europese Unie hield in Brussel moeilijk noemen.
Beleefde journalisten hielden het na de Brusselse EU-top bij ‘soft power’ – Europa hamert op meer toezicht op de banken en de financiële producten, regulering en staatstussenkomsten. Minder beleefde waarnemers spraken van een sof. ‘Geen greintje initiatief van de Europese Commissie’, klonk het.
En voor de toekomst belooft de Unie weinig meer slagkracht. De Europese Volkspartij ging als één man achter een verlenging staan van het mandaat van Commissievoorzitter José Manuel Barroso, de man die verantwoordelijk is voor de inertie én die er niet in slaagt het protectionisme te beteugelen.
Barroso trachtte de kerk in het midden te houden tussen de EU en de VS. Europa wil wel toezicht, maar wordt voortdurend de pas afgesneden door Washington. Terwijl de 27 Europese lidstaten vitten over regelgeving, nam de Amerikaanse Centrale Bank voor 1000 miljard rommelkredieten over, en zweert zowel de regering-Obama als het Internationaal Monetair Fonds bij steeds meer geldstromen die in de economie gepompt moeten worden. Ongeacht het begrotingstekort. Het koude zweet brak de Unie uit, want de Amerikaanse stappen hadden twee gevolgen: de dollar zakte meteen in waarde, wat de uitvoer van de eurolanden nog meer in het gedrang brengt; en de Lentetop werd meteen gedegradeerd tot een opstapje naar de échte vergadering waar beslissingen vallen: die van de G20, de 20 grootste economieën ter wereld, op 2 april in Londen.
Premier Herman Van Rompuy (CD&V), voor wie het de eerste formele top was, bekeek dit alles monkelend en met de nodige reserves. Over het begrotingsdeficit was hij kort: ‘Dat zijn structurele tekorten die je niet in enkele jaren weer ophaalt. Met 400 miljard steun zit de EU aan het eind van de rek.’ En over de schamele steun voor onze gasleidingen en windmolenparken bleef hij beleefd: ‘Onze diplomaten hebben goed gewerkt. Ze hebben ons aandeel in de subsidies opgedreven van 7 tot ruim 110 miljoen euro. Het blijft klein, maar het is belangrijk, want zo groeit vertrouwen. En dat is wat we nodig hebben: vertrouwen.’ Met toch nog een venijnig staartje: ‘Het was dus niet goed dat Berlijn een topje hield met de landen die mee aan tafel zullen zitten in Londen. Nederland, bijvoorbeeld. Ons Beneluxoverleg was duidelijk: Den Haag mag daar alleen het gemeenschappelijke Europese standpunt verdedigen, niet de eigen achterban.’
Het is dus afwachten met klamme handjes. Want nu al hebben de grote EU-landen verhinderd dat een extra top in mei aan werkgelegenheid zou worden besteed. ‘Men zal kennis nemen van het sociaal overleg’, heet het. De bankiers hebben de rangen gesloten.
Lukas De Vos
