Frida Kahlo, een vrije vrouw

Frida Kahlo zat opgesloten in haar lichaam, maar dankzij haar vrije geest heeft ze nooit de moed verloren.

Frida Kahlo, dochter van een Duitse vader en gestorven in 1954 na een leven vol leed, heeft een fundamentele rol gespeeld in de Mexicaanse kunstscene van haar tijd. De werken zoals La columna rota, getuigen van de fysieke en emotionele lijdensweg die haar leven was.

Een geteisterd lichaam, ziekenhuizen, het moederschap, Diego… Zoveel obsessies die blijven opduiken in haar werk. Haar vrienden, haar engagement en haar talent hebben haar van de wanhoop gered. Zelfs haar gevoel voor humor, al lachte ze nooit. Ze wilde haar gebit, dat ze zelf vreselijk vond, niet laten zien.

Diego’s ontrouw zou Frida ertoe brengen in vrouwen te zoeken wat hij haar niet had kunnen bieden. Later zou ze Diego met gelijke munt betalen, door zich te laten verleiden door… Leo Trotski. De Russische revolutionair was verbannen uit de Sovjet-Unie en had in 1937 in Mexico asiel gekregen, dankzij de bemiddeling van Rivera bij de Mexicaanse president. Niettemin werd de relatie beëindigd, om een schandaal te voorkomen.

Na eerst onderdak gevonden te hebben in Casa Azul, het huis van Frida in Coyoacán, nam Trotski zijn intrek in een huis een paar blokken daarvandaan, waar hij de laatste vijftien jaar van zijn leven doorbracht, voordat hij werd vermoord.

Op het einde van zijn leven zou Rivera Dolores Olmedo, die inmiddels voor de derde keer was gescheiden, aanwijzen om zijn oeuvre en dat van Kahlo te beheren. Op voorstel van de meester koopt ze in één klap 28 Kahlo’s, en dat voor een geringe prijs.

Frida en Diego hadden het voor het communisme, het anarchistische leven. Ze hadden hun passie voor de Mexicaanse cultuur en hun strijd gemeen. Het meest politieke schilderij van Kahlo heet El Marxismo Dará Salud a los Enfermos, en het toont, naast de grote Karl, Kahlo’s korset en krukken die in de lucht zweven. Ze heeft vruchteloos uitgekeken naar de Grote Avond.