Migranten betalen veel voor ingrediënten uit de voor hen bekende keuken. Dat betekent een ferme hap uit hun budget en zorgt er zelfs voor dat ze vaak tegen de grens van de ondervoeding aanlopen. Dat zegt een Amerikaanse studie naar de eetgewoonten van Indiase migranten.
Migranten blijven meestal vasthouden aan de voor hen bekende voeding en recepten. Een nieuwe studie van een onderzoeker van het Massachusetts Institute of Technology (MIT) legt een economische spanning onder deze gewoonte bloot: migranten betalen veel voor ingrediënten die in hun nieuwe woonplaats duur zijn en houden zo te weinig budget over om aan de nodige calorieën te komen.
Ondervoed
Hoe meer migranten vasthouden aan de oude voedingsgewoonten, hoe minder calorieën ze uiteindelijk binnenkrijgen. Dat kan oplopen tot een calorische afname van 7,2 procent.
Zelfs mensen uit arme gezinnen, die volgens de studie meer bereid lijken om hun dieet aan te passen uit noodzaak, is er een calorische afname van gemiddeld 5,3 procent.
“Migranten blijven voedsel consumeren dat populair is in hun thuislanden, ook nadat ze weggetrokken zijn”, zegt MIT-econoom David Atkin, die de studie deed bij 125.000 gezinnen. “Dat is geen verrassing. Wat wel verrassend is binnen de Indiase migrantengemeenschap, is dat ze vaak tegen de grens van de ondervoeding aanlopen, maar toch blijven vasthouden aan de traditionele ingrediënten, zelfs al zijn die relatief duur.”
Vooral mannen
Atkins resultaten wijzen ook op een genderaspect: gezinnen zijn minder bereid om hun menu aan te passen aan de lokale voedingsgewoonten en ingrediënten als alleen de man een migrant is. Als enkel de vrouw migrant is, zal ze zich sneller aanpassen.
“Het lijkt erop dat de drijfveer heel eenvoudige voorkeuren zijn”, zegt Atkin. “Met name mannen willen bij wijze van voorbeeld rijst blijven eten, zelfs al zijn ze geëmigreerd naar regio’s of landen waar graan het basisvoedsel is.”
Atkin vindt dat in het verlengde van zijn onderzoek internationale voedselprogramma’s meer rekening moeten houden met de smaakvoorkeuren en lokale voedingsgewoonten van mensen. Zo vindt hij het logisch dat programma’s die gele maïs naar Afrika invoerden, niet succesvol bleken als je weet dat in bepaalde Afrikaanse landen enkel witte maïs op het menu staat.
Zijn paper De calorische kost van cultuur is verschenen in het American Economic Review. (IPS)
