IMF waarschuwt voor nieuwe recessie en ‘massale vernietiging’

Gebeurt het ondenkbare in Washington dan zal iedereen weer in de richting van de centrale bankiers kijken. Die zullen het hoe langer hoe moeilijker krijgen om hun angsten te verbergen.

Er resten nog wel enkele dagen en de kans op een vergelijk te elfder ure blijft het meest waarschijnlijke scenario maar de zenuwachtigheid rond de patstelling in Washington over begroting, Obamacare en het schuldenplafond begint nu toch wel écht door menige keel te gieren. Anshu Jain, de CEO van de Deutsche Bank, één van de allergrootste banken ter wereld, gewaagt van “extreme catastrofale” gevolgen als er geen akkoord komt. We gaan, aldus Jain, bij ontstentenis van zo’n akkoord af op “een zich razendsnel verspreidende, fatale ziekte”. Christine Lagarde, de topvrouw van het IMF, spreekt van “massale vernietiging” en quasi-zekerheid van “een nieuwe recessie” als er in Washington niet snel een degelijk akkoord bereikt wordt.

Komt er geen vergelijk in Washington in de komende 72 uren dan wordt het inderdaad fasten your seatbelts. Op minstens twee niveaus krijgen we dan zeer negatieve ontwikkelingen. Ten eerste is er de nieuwe deuk voor het vertrouwen wereldwijd en dit zowel bij consumenten als bij producenten en investeerders. Dit zal overal, ook buiten de VS, toeslaan. Als politieke verantwoordelijken van de grootste economie van de wereld niet bij machte zijn om tot een minimum aan redelijke besluitvorming te komen, zal dat iedereen twee keer doen nadenken vooraleer nieuwe bestedingen en nieuwe investeringen te doen. De onzekerheid over de toekomst zal escaleren met onvermijdelijk noodlottige gevolgen voor het ontluikend herstel.

Ten tweede, de reactie op de obligatiemarkten zal vooral bestaan in het dumpen van Amerikaanse papier. De prijs van dit papier zal kelderen wat betekent dat de rentevoeten stevig de hoogte zullen ingaan. Laat men dit gebeuren dan zal dat diverse gevolgen hebben. Zo zullen kapitalen uit de opkomende landen zich versneld verplaatsen naar andere oorden met als gevolg verdere ontregeling van de economieën aldaar. Hogere rentevoeten in het Westen zullen onmiddellijk zwaar gaan wegen op de publieke financiën, wat bijkomende snelle bewegingen van grote volumes aan kapitalen zal veroorzaken. De blijvende zwaktes van de eurostructuren liggen dan zo weer op tafel.

Uiteraard kunnen centrale banken, met de Amerikaanse Fed op kop, er voor kiezen om het door de markt gedumpte papier op te kopen en zo de effecten op het rentepeil grotendeels te neutraliseren. Onvermijdelijk gaan deze acties gepaard met de schepping van vers geld dat, op zoek naar rendement, bijkomende voor destabiliserende bewegingen en/of nieuwe zeepbellen zal zorgen. Interventies van centrale banken zullen dus wel voor enig onmiddellijk soelaas kunnen zorgen maar met het reële risico van nog grotere en moeilijker te beheersen problemen down the road.

De centrale bankiers van de wereld zouden in voorliggend scenario steeds meer in een zeer moeilijke situatie komen. Raghuram Rajan, gewezen hoofdeconoom van het IMF en vandaag gouverneur van de Indiase centrale bank, zei daar eerder dit jaar in een speech in het Zwitserse Bazel het volgende over: “Centraal bankiers zijn door diverse omstandigheden the only game in town geworden. Eens iedereen dat gelooft, en zo ver zijn we nu, gaat iedereen opzij voor de centrale bankiers die onmogelijk openlijk kunnen toegeven dat hun middelen en hefbomen nog niet eerder werden uitgeprobeerd. De efficiëntie ervan is onbekend. Toch moeten zij zeer zelfverzekerd overkomen en er constant op wijzen dat ze nog vele kogels in hun geweer hebben zitten alhoewel ze er in de realiteit nog maar enkele hebben. Dat publieke vertrouwen plaatst hen in een val daar het publiek meer en meer zal willen weten waarom ze niet meer doen”.

Hopen dus maar dat die bonte bende in Washington alsnog tot een vergelijk komt en dan nog liefst één dat iets meer bevat dan een uitstel met enkele weken of maanden.