Fotograaf Jo Farrell spoorde de laatste Chinese vrouwen met sporen van ingebonden voeten op en portretteerde hen op een intieme manier.
Hoewel het inbinden van de voeten in 1912 officieel werd verboden in China, verdween het schoonheidsideaal niet onmiddellijk. Zo zijn er vandaag nog een heleboel vrouwen die de gevolgen ervan met zich meedragen. Jo Farrell spoorde 50 Chinese vrouwen op en fotografeerde hen op een intieme wijze. Deze foto’s bundelde hij in het boek. Living History: Bound Feet Women of China.
‘Deze vrouwen kenden een hard en moeilijk leven. Ik vond het tijd dat hun verhaal verteld werd’, aldus Farrell in The Washington Post.
‘Meestal was het de moeder die de voetjes van de dochter inbond. En hoewel het pijn deed en voor sommige vrouwen een echte marteling was, zetten ze door. Een voor een dachten ze dat hun kind zo een beter leven zou krijgen. De moeders wilden namelijk dat hun dochter deel uitmaakte van de maatschappij.’ Want vrouwen zonder zogenaamde lotusvoetjes, raakten zelden aan een huwelijkspartner.
Vijf jaar
Het proces startte meestal als een meisje vijf jaar oud was. De tenen werden gebroken, onder de voetzool gevouwen en daarna stevig vastgebonden zodat de voet niet meer verder kon groeien. Nochtans was het risico op een infectie groot.
Ook nadien werden de botten van de voet nog herhaaldelijk gebroken, waardoor lopen moeilijk werd. Dit versterkte het rollenpatroon: de man ging uit werken, de vrouw bleef binnenshuis. (AVE)
