‘De gekte rond Caitlyn Jenner heeft autoritaire en Orwelliaanse trekjes’

‘Bruce Jenner wil graag een vrouw zijn. Dat is zijn keuze. Maar is het dan passend om zijn beslissing te vereren? En mag je daarover van mening verschillen?’, vraagt Brendan O’Neill zich af.

De cover van Vanity Fair, met daarop Bruce Jenner in een badpak met push-up, gaat de wereld over. De 65-jarige voormalige atleet en televisiepersoonlijkheid wil nu door het leven gaan als Caitlyn. Vandaar de omslagtekst: ‘Call me Caitlyn’. Onlangs heeft hij een begin gemaakt met een geslachtsveranderende operatie. En nu maakt hij zijn ‘debuut als een vrouw’ op de cover van een van Amerika’s meest fameuze tijdschriften. Hij ziet er gracieus, opgedoft en volstrekt gephotoshopt uit, met vergrote borsten en al. De foto van Annie Leibowitz, een van ’s werelds beroemdste portretfotografen, is nu – en dat is toch vrij snel – al omschreven als ‘een iconisch beeld in de geschiedenis van de tijdschriftsector’.

Iconisch is het inderdaad – en niet alleen in de holle betekenis die dat woord vandaag heeft in onze moderne beeldcultuur. Het beeld is iconisch in de zin dat het wordt vereerd als een heus icoon, een vroom beeld van een schijnbaar heilig mens. Het is een beeld dat van ons verwacht dat we ervoor buigen en respect betuigen. Een beeld waarvan we de diepe, essentiële waarheid behoren op te zuigen.

Het is ook een beeld waaraan je niet zou mogen twijfelen en dat je al helemaal mag beschimpen. Wie zich daar toch aan waagt, moet dat geheel op eigen risico doen. En dat risico is zeer reëel. Want degenen die hebben geweigerd om voor de afbeelding te knielen, zijn inmiddels afgesneden van de beschaafde samenleving. Maar heeft de Jennergekte niet een aantal autoritaire en afgodische trekjes?

Er zit een haast tastbare religiositeit in de heiligverklaring van Bruce/Caitlyn. Ze is een soort Heilige Maria – maar dan eentje met ballen; zijn testikels zijn kennelijk nog niet verwijderd. Binnen vier uur na de online lancering door Vanity Fair had zijn (of nee, haar) nieuwe Twitteraccount een miljoen nieuwe volgelingen, smachtend naar wijze, verlossende woorden, zoals de menigte Mozes opwachtte aan de voet van de Sinaï.

Beroemdheden en commentatoren hebben Caitlyn begroet als een soort Messias. Actrice Susan Saradon vierde de ‘hergeboorte’. Barack Obama, de president van de Verenigde Staten, noemde Caitlyn ‘moedig’. Iemand die ook Caitlyn heet, stelde dat hun naam ‘puur’ betekent – en ‘wat een prachtige betekenis, nietwaar?’ Ja hoor, natuurlijk, want Sint Caitlyn, herboren om ons allemaal ‘bewust’ te maken en te verlichten, is hartstikke zuiver… Met al die ademloze volgelingen, in blinde verering van een iconisch beeld, die anderen dwingen om ook te buigen, verbleekt de rooms-katholieke mariaverering.

En tja, zoals dat gaat met een heiligverklaring: iedereen die weigert om de ‘waarheid’ te accepteren wacht publieke afstraffing vanwege godslastering. Dus toen ene Drake Bell, een voormalig Amerikaans kindsterretje, op Twitter had beweerd: ‘Sorry…., ik noem je nog steeds Bruce’, kregen Caitlyns volgelingen een waas voor ogen. Sommigen suggereerden dat hij maar zijn Twitteraccount moest deactiveren, of beter nog, ‘zijn leven deactiveren’.

Intussen – en hier wordt het bizar – was er een Twitterbot opgezet genaamd @she_not_he (zij, niet hij) om iedere ‘miskwalificatie’ van Caitlyns geslacht te corrigeren. Dit automatische programma veegt Twitter schoon, op zoek naar iedere vervuiler die ‘hij’, ‘hem’ of ‘zijn’ zou gebruiken in relatie tot de naam van Caitlyn Jenner. De ontwikkelaar van de bot zegt trots te zijn dat sommige van deze onverlaten inmiddels hun excuses hebben aangeboden en zelfs hun oorspronkelijke tweet hebben verwijderd.

Morele vergissing

Dit is wat hier eigenlijk staat: de godslasteraars hebben berouw – en dat is precies wat de cultus voorschrijft. Net zoals van de ontkenners van de goddelijkheid van Christus ooit werd verwacht dat ze hun ketterij moesten herroepen, worden we nu opgejaagd om de evidente vrouwelijkheid van Caitlyn Jenner te accepteren en ons te verontschuldigen voor onze eventuele morele vergissing. Wat zal de moderne Inquisitie trouwens hebben gevonden van een wonderlijk constructie als ‘zijn ware vrouwelijke identiteit’?

Vergis u niet: dit is niet het werk van een eenling met bovengemiddelde handigheid op Twitter. GLAAD, de Amerikaanse organisatie die zich inzet voor de rechten van homo- en biseksuelen en transgenders, speurt de media af naar het gebruik van ‘hij’ in relatie tot Caitlyn, als een moderne incarnatie van de Vaticaanse Index Librorum Prohibitorum, die de publieke sfeer vrijwaarde van opvattingen over God die verwerpelijk werden geacht. GLAAD heeft zelfs richtlijnen voor journalisten verspreid. ‘Verwijs NIET naar haar met haar vorige naam… VERMIJD mannelijke verwijswoorden en Caitlyns vorige naam, ook bij verwijzingen naar gebeurtenissen in het verleden’.

De verafgoding van Caitlyn en de intimidatie van iedereen die er weinig voor voelt om zich voor haar voeten te werpen: ze leggen haarfijn bloot hoe intolerant we zijn geworden als het gaat om transgender. We zijn intolerant voor zienswijzen die afwijken van die van onze populairste ‘opiniemakers’. Wie daar een conservatief of realistisch perspectief tegenover zet, wordt weggezet als transfoob – en die hoort niet thuis in deze wereld.

De oproep om Bruce/Caitlyn vanaf nu te zien als een vrouw is hardnekkig, maar nog begrijpelijk. Tegelijk is er echter de oproep om de geslachtsverandering in het verleden te projecteren. Dat is Orwelliaans. Dat is het herschrijven van de geschiedenis, het uitwissen van ongemakkelijke waarheden – ongemakkelijk, althans, voor één persoon.

De schrijver in The Guardian beweerde dat mensen als Caitlyn ‘atijd vrouwen zijn geweest, zelfs toen ze een “vader” waren voor hun kinderen’. Merk op dat ‘vader’ hier tussen aanhalingstekens staat, alsof die rol niet echt was, terwijl de beschrijving van Bruce als een vrouw wordt voorgesteld als een onbetwistbare waarheid. Oorlog is vrede. Vrijheid is slavernij. Man is vrouw.

Vergeetput

Dit Orwellianisme rondom transgenders komt bovendien tot uitdrukking in de wet. In Ierland heeft een transvrouw het recht gewonnen om het geslacht op haar geboortecertificaat te veranderen in vrouw. Dit is zorgwekkend. De vroedvrouw die destijds moet hebben uitgeroepen ‘Het is een jongen!’ had gelijk en die waarheid is vastgelegd in een openbaar document. Maar ach, wat maakt dat uit?

Net zoals Big Brother dacht dat je mensen kon dwingen om te accepteren dat twee plus twee vijf is, zo willen de transactivisten dat we allemaal accepteren dat Bruce Jenner een vrouw is en altijd een vrouw is geweest, zelfs toen hij sperma produceerde, zijn echtgenotes bevruchtte en wereldrecordhouder op de tienkamp werd in de mannencategorie. En dat woordje op zijn geboortecertificaat? Dat vaderschap van zijn zes kinderen? Ach, vergeet dat alles maar. Laten we het verdwijnen in de vergeetput.

De cultus rondom Caitlyn bevestigt dat er niets progressiefs is aan de transpolitiek. Het is schreeuwerige, kleingeestige muggenzifterij. Het mist iedere aansluiting op de werkelijkheid. En het eist dat we allemaal meedoen; wie dat niet doet, wordt bestraft. Wie zich progressief noemt, moet zulke intolerantie verwerpen. Jezus was niet de Zoon van God. Bruce Jenner is niet altijd een vrouw geweest.

(Met dank aan Tegengeluid, de nieuwsbrief voor dwarsdenkers. Dit artikel verscheen eerst in The Spectator. Vertaling: Marco Visscher.)