10 wreedheden die in Noord-Korea dagelijkse kost zijn

De Amerikaanse journalist Blaine Harden beschreef in zijn boek ‘Vlucht uit kamp 14’ reeds de gruwelijkheden die zich afspelen in de Noord-Koreaanse strafkampen, op basis van getuigenissen van een ontsnapte gedetineerde.

Een nieuw rapport van de Verenigde Naties, waarvan al details uitlekten, brengt de hel van de mensenrechtenschendingen in Noord-Korea in kaart en maakt de vergelijking met de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog. In de beruchte concentratiekampen van het regime zijn verplichte abortussen, publieke executies en folteringen dagelijkse kost.

De Amerikaanse auteur en journalist Blaine Harden (o.a. Washington Post, New York Times), gespecialiseerd in Noord-Korea, schreef in 2012 de biografie van Shin Dong-hyuk. Hij is voor zover bekend de enige persoon die in een van die werkkampen geboren en opgegroeid is, eruit ontsnapt is en kan navertellen wat erbinnen gebeurde – en nog steeds gebeurt. Hij slaagde er op 22-jarige leeftijd in om via buurland China en Zuid-Korea naar de VS te vluchten, waar hij nog steeds woont. Harden interviewde hem twee jaar lang met de bedoeling van een gedetailleerd, betrouwbaar beeld te schetsen van het schrikbewind van Pyongyang.

Deze lijst van gruwelpraktijken is gebaseerd op Shins persoonlijke ervaringen in ‘kamp 14’, dat de reputatie heeft het zwaarste van alle kampen te zijn, zoals beschreven door Harden. De auteur benadrukt dat het controleren van de feiten niet mogelijk is, omdat buitenstaanders de kampen nooit hebben bezocht. Zijn getuigenissen stroken echter met die van andere ex- gevangenen of -bewakers.

1. In de Noord-Koreaanse strafkampen zitten naar schatting 150.000 tot 200.000 ‘politieke’ gevangenen. De meesten zijn zonder enige vorm van proces naar deze kampen gezonden. Pyongyang is immers berucht om zijn gebruik van het ‘schuld door associatie’-systeem: wie de wet overtreedt, wordt vaak samen met zijn ouders en kinderen opgesloten. De wet uit 1972 luidt: ‘Van klassenvijanden moet het zaad drie generaties lang worden vernietigd.’

2. Het voedseltekort in Noord-Korea is het allerschrijnendst in de kampen. De gevangenen in ‘kamp 14’ leven op een hongerdieet van maïs, kool en zout. In de voortdurende strijd tegen het hongergevoel at Shin ook ratten en insecten die hij zelf ving, braakte hij voedsel uit om het nogmaals op te eten en probeerde hij zijn stoelgang zo lang mogelijk op te houden. Een of twee keer per jaar krijgen de gedetineerden nieuwe kleren. Over onder andere zeep, sokken, ondergoed, toiletpapier, stromend water of een bed beschikken ze niet.

3. Werkdagen van 12 tot 14 uur zijn verplicht, ook voor kinderen. De meeste gevangenen lopen krom rond hun 40^e en halen de 50 jaar niet. Wie zijn opgelegde arbeidsquota niet haalt, riskeert in het ergste geval te worden doodgeschoten. In de kampen zijn volgens schattingen van mensenrechtenorganisaties reeds honderdduizenden mensen omgekomen.

4. De kampen zijn omheind door onder stroom staande hekken van prikkeldraad die worden onderbroken door wachttorens waar gewapende mannen patrouilleren. Wie probeert te ontsnappen en daarbij betrapt wordt, wordt onmiddellijk doodgeschoten – het is een van de tien kampregels in ‘kamp 14’. Getuigen van een ontsnappingspoging moeten dat onmiddellijk melden. Doen ze dat niet, dan riskeren ze ook de doodstraf.

5. Een en ander maakt dat liefde, vertrouwen en familie holle woorden zijn in de strafkampen – zeker voor wie, zoals Shin, in een kamp geboren werd en nooit anders heeft gekend. Zelfs familieleden zijn concurrenten op voedselgebied en er zijn beloningen voor gedetineerden die ‘misdrijven’ verklikken.

6. Bijeenkomsten van meer dan twee gevangenen, tenzij door een bewaker toegestaan, zijn verboden op straffe van executie. De enige uitzondering op die regel zijn de publieke executies zelf, die moet iedereen bijwonen. Zo zag Shin vanaf de eerste rij hoe zijn moeder en zijn broer werden doodgeschoten na een mislukte ontsnappingspoging.

7. Na die ontsnappingspoging werd Shin gefolterd door bewakers die hoopten van hem meer informatie los te krijgen. Daarbij werd hij eerst een hele dag aan de enkels geketend en ondersteboven opgehangen aan een haak in het plafond en vervolgens naakt boven een kolenvuur gehangen. Om te verhinderen dat hij zou wegkronkelen van de vlammen, doorboorde een bewaker zijn buik met een ijzeren gaffel. Hij verloor het bewustzijn toen zijn vlees begon te branden en draagt er nog steeds de littekens van, zo stelde Harden vast. Shin was toen 13.

8. Gedetineerden die in de kledingfabrieken van de kampen een naaimachine stukmaken, begaan een ernstig vergrijp. Nadat Shin een machine van de trap had laten vallen, werd hij meteen gestraft: een bewaker hakte met een keukenmes zijn rechtermiddelvinger net boven het eerste kootje af.

9. De onderwijzers op de kampscholen zijn geüniformeerde bewakers die een pistool dragen en die letterlijk voor niets terugdeinzen. Zo was Shin getuige van een zesjarig klasgenootje die met een aanwijsstok ineen werd geslagen en later overleed aan haar verwondingen. Ze had maïs gestolen.

10. De kampbewakers hebben bijna de volledige vrijheid om gedetineerden te mishandelen en ook te verkrachten. Door seks te hebben met hun bewakers kunnen vrouwen, die meestal ook als ‘hoer’ worden aangesproken, meer voedsel of gemakkelijker werk krijgen. Worden ze zwanger, dan verdwijnen ze echter. Voor de gevangenen onderling geldt: buiten de werkplek is contact tussen mannen en vrouwen verboden. Als niet-goedgekeurde seks tot zwangerschap of geboorte leidt, worden vrouw en baby gedood. Bewakers kiezen wie met wie trouwt, ze kondigen drie of vier keer per jaar huwelijken af. Na hun huwelijk mogen ze vijf nachten achtereen bij elkaar slapen.