Onderzoek naar programma The Biggest Loser toont probleem met diëten: vertraagde stofwisseling

© iStock

Een wetenschappelijk onderzoek van de deelnemers aan het tv-programma The Biggest Loser toont hoe moeilijk het is kwijtgeraakte kilo’s ook blijvend te verliezen.

Het tv-programma was een tijdlang succesrijk, vooral in de VS waar minstens een derde van de bevolking kampt met overgewicht, en kende zelfs een Belgische versie: ‘De Vlaamse afvallers’.

De deelnemers, met een enorm probleem van overgewicht, konden op relatief korte tijd, onder begeleiding van artsen en sportcoaches, een groot deel van hun gewicht verliezen. (het programma was, zoals de naam aangeeft, een competitie om ter meest afvallen of om ter minst wegen).

De Amerikaanse deelnemers, die vaak van hun overgewicht af wilden omdat ze met gezondheidsproblemen zoals diabetes kampten, werden sindsdien door een wetenschappelijk team gevolgd. En de bevindingen vonden maandag hun weg naar het gespecialiseerde tijdschrift Obesity.

The New York Times vat de resultaten samen, en praat met enkele “winnaars”, die intussen vaak weer minstens enkele tientallen kilo’s verzwaard zijn.

Zoals Danny Cahill, die tijdens het programma, in zeven maanden, was geslonken van 195 kilo naar 87, voor een lengte van plusminus 1,78 meter. Dat was in 2009. “Ik heb mijn leven terug. Ik voel me fantastisch”, verklaarde hij onmiddellijk na de slotuitzending van dat seizoen.

Vertraagd

Maar ondanks grote inspanningen, aldus The Times, met gecontroleerde voeding en veel beweging, is hij opnieuw 50 kilo zwaarder geworden.

De onderzoekers stelden vast dat het lichaam hard terugvecht om het gewichtsverlies ongedaan te maken.

En dat doet het door het metabolisme, de stofwisseling, te vertragen.

Voor hun radicale dieetkuur in het tv-programma hadden de deelnemers een normaal metabolisme, maar na de drastische gewichtsverlaging is hun systeem op lage activiteit gesteld.

De man in kwestie, Danny Cahill, moet 800 calorieën minder eten dan anderen in zijn gewichtsklasse om zijn huidig gewicht te handhaven. Wat hij meer eet, wordt als vet opgeslagen.

Dat er tijdens het vermageringsproces een trager werkend verteringssysteem was, werd verwacht, maar dat de vertraging ook aanhoudt na afloop van de dieetkuur verwonderde de onderzoekers.

En hoewel de deelnemers dus echt minder aten dan tevoren, verdikten ze toch weer, omdat hun lichaam het voedsel dat ze aten buiten proportie omzette in vet in plaats van in energie.

Leptine

Het trager metabolisme is maar een van de problemen van de mensen die gevolgd werden. Ze kampen ook met een nijpend hongergevoel. Ze zijn wel slanker, maar hebben de hele tijd de indruk dat ze moeten eten. Dat is een bijwerking van het hormoon leptine. De deelnemers aan The Biggest Loser startten met gewone niveaus van het hormoon, tegen het einde van de uitzending hadden ze bijna geen leptine meer in hun lichaam. Naarmate ze later weer aan gewicht wonnen, dook weer meer leptine op, maar nooit meer dan de helft van voorheen. Leptine is een van een groep hormonen die de honger controleren.

Mensen die willen vermageren, aldus de Times, “vallen ten prooi aan hun eigen lichaam, dat hormonen produceert en een gewijzigd metabolisme om hen terug te krijgen naar dat oude gewicht”. Mensen hebben blijkbaar een typegewicht dat ze makkelijk handhaven, en dat trouwens met de leeftijd kan variëren.

Dit onderzoek is een van vele in de VS, en de onderzoekers willen nu onder meer de resultaten vergelijken met wat mensen overkomt die een maagoperatie laten uitvoeren om te vermagen.

(RR)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content