De tranen van Philippe Muyters

Tien maanden voor de gemeenteraadsverkiezingen kan de N-VA Philippe Muyters onmogelijk laten vallen.

Vlaams minister Philippe Muyters (N-VA) is een verademing in de politiek. Haast altijd met de glimlach, altijd voorkomend en overlopend van goede bedoelingen. Alleen is hij geen politicus. Dat blijkt niet zozeer uit het feit dat hij meer fouten dan gemiddeld maakt – de man heeft ook meer bevoegdheden dan gemiddeld – maar wel uit de manier waarop hij die opvangt. Telkens opnieuw blijkt dan dat hij niet het soort olifantenhuid heeft van mensen die al aan verkiezingen hebben deelgenomen, en ook dat zijn partij al bij al nog maar net komt kijken.

Een partij die op korte tijd ontzettend groeit, heeft veel personeel nodig. Nieuwe, jonge mensen vaak, die worden aangetrokken door mooie toekomstbeloftes. Velen van hen zijn getalenteerd en toegewijd aan de Vlaamse zaak, maar ze hebben meestal ook een handicap: ze zijn niet opgegroeid in de politiek. En dus sturen ze berichten rond waar dingen instaan waarvan je zo weet dat je die beter niet neerschrijft. Zoals die gisteren uitgelekte e-mail waarin Muyters’ medewerkers schrijven dat hun minister het parlement destijds heeft voorgelogen over de begroting van 2009 en waarin ze de medewerkers van het kabinet van minister van Onderwijs Pascal Smet (SP.A) en passant ‘smeerlappen’ noemen en de rest van de meerderheid ‘lullo’s’. Het soort praat dus dat beter tot een straal van een paar meter rond het koffie-automaat kan worden beperkt.

De voorbije week was er trouwens al een andere ongelukkige mail boven water gekomen. Daarin liet Muyters’ woordvoerder een burger weten dat de vertraagde invoering van de Belasting op Inverkeerstelling (BIV) te wijten was aan de spelletjes van de Open VLD, Groen en LDD. En dan was er nog de bijzonder rommelige en genante discussie over de hypothecaire aftrek. Wie lag volgens de socialisten aan de basis van die heisa? Philippe Muyters, die als eerste de kat de bel aan had gebonden.

Het werd de arme man op den duur allemaal te veel, en wellicht zou hij veel liever teruggekeerd zijn naar de luwte van de ondernemerswereld. Maar dat kan de N-VA zich in een verkiezingsjaar niet veroorloven. Nu toegeven dat het misschien toch niet zo’n goede zet was om Muyters in 2009 bij Voka weg te halen, zou de N-VA straks heel wat stemmen kunnen kosten. Dus mocht de minister zich gisteren snikkend verschuilen achter Bart de Wever en Geert Bourgeois.

Hij ontkende een groot deel van de aantijgingen, gaf toe dat zijn medewerker in de fout was gegaan en liet daarna meteen verstaan dat hij geen ontslag zou nemen. Ah neen, want Bart De Wever had hem gevraagd aan te blijven. Toch was Muyters naar eigen zeggen een gebroken man. En met het nodige gevoel voor drama sprak hij ook nog over een heksenjacht tegen zijn persoon. Maar daarin vergiste hij zich. Dit is geen heksenjacht maar politiek. Partijpolitiek.

Ann Peuteman