De fiscale spitstechnologie van ACW

De veel gehoorde argumentatie van de ACW-top dat men via Dexia meegesleurd is in een financieel avontuur, houdt geen steek. Het ACW deed wetens en willens aan fiscale spitstechnologie met het oog op vermijding van belastingen in België.

Eerst DVV, dan Dexia, nu Belfius. De lange weg van lucratieve fiscale ontwijking toont aan dat het ACW wetens en willens aan fiscale spitstechnologie deed met het oog op vermijding van belastingen in België.

De krant De Morgen pakt uit met het verhaal over de filière naar Ierland en zelfs het eiland Barbados van de Belfius-verzekeringspoot, voordien Dexia en nog vroeger DVV, de Volksverzekering. Nagenoeg dag op dag één jaar geleden verscheen in Knack een uitgebreid artikel dat de essentie van het nu voorliggende verhaal reeds bevatte (Belfius en de Demonen van Dexia, 25 april 2012).

Waar gaat het in essentie om? In de tweede helft van de jaren 1980 start het toen economisch en sociaal zwaar in de problemen zittende Ierland met het initiatief van de zogenaamde International Financial Service Centres. Deze IFSC’s waren bedoeld om bedrijven aan te trekken die financiële business naar het land zouden brengen en zouden bijdragen aan het keren van het economische tij voor het land. Daartoe werd een vennootschapsbelasting van 10% vastgelegd, wat in het Europa van die dagen een erg laag tarief was. In België bijvoorbeeld lag het tarief van de vennootschapsbelasting toen boven de 40%.

Eén van de allereerste maatschappijen die naar Ierland kwam in het kader van de IFSC-regeling was ACW-dochter en verzekeringsmaatschappij DVV. Wat deed men? Men verplaatste belangrijke onderdelen van de verzekeringsportefeuille naar de Ierse dochter, genaamd Eurco RE, zodat de winst op die portefeuille in Ierland geboekt werd en aan het erg lage tarief in de vennootschapsbelasting aldaar belast werd. De winsten werden vervolgens in belangrijke mate teruggesluisd naar België. Via het systeem van de DBI (Definitief Belaste Inkomsten) ontsnapten DVV en ACW opnieuw aan de Belgische fiscus. ACW-ers Guy Roelandt en Rik Branson waren de architecten van de Ierse constructie waar al snel een tweede vennootschap kwam bij kijken, nl. de managementvennootschap Eurco Ltd. Via de Eurco-constructies werd vermeden vele tientallen miljoen euro aan belastingen te betalen in België.

Zo draaide een fiscaal erg lucratieve molen die strikt genomen geen belastingfraude is maar wel degelijk belastingontwijking. Er was geen enkele organisatorische, administratieve of commerciële reden voor de uitbouw van een Iers bruggenhoofd binnen DVV. Het ging louter en alleen om het fiscale voordeel dat op deze wijze kon binnengehaald worden. Nadien deinde de hele zaak ook uit naar Barbados en dit via Canadese verzekeringsconnecties, zo weet ook Trends van insiders in het dossier. Deze connectie en wat daar precies in reilt en zeilt, is nagenoeg niet te traceren, niet in het minst omdat met name Guy Roelandt daar altijd bovenop bleef zitten en het nagenoeg onmogelijk is om op een fiscaal paradijs als Barbados meer te weten te komen over vennootschappen en bankrekeningen.

De Ierse connectie van DVV toont het ACW als een organisatie die op een uitgekiende wijze aan fiscale spitstechnologie deed en dit met oog op het maximaliseren van de eigen winsten en ontvangsten. DVV was geen volger in het Ierse geval, zij toonde zich pionier in het uittekenen van deze route. Hoogleraar fiscaal recht Michel Maus stelt op Twitter terecht de vraag: ACW, Sociaal Engagement of Fiscaal Engagement?

De vandaag veel gehoorde argumentatie van mensen uit de ACW-top dat men via Dexia meegesleurd is in een financieel avontuur waar men eigenlijk had moeten bijblijven, houdt geen steek. Vanuit de eigen organisatie initieerde men constructies en routes die eerder in de grijze zone thuishoren. Het wordt na al hetgeen de voorbije maanden aan het licht kwam inzake constructies opgezet door het ACW en haar dochters stilaan tijd dat de ACW-top, zowel naar de eigen achterban toe als naar de rest van de maatschappij, in het reine komt met haar eigen verleden. En vooral stopt met het opsteken van het vermanende vingertje inzake fiscale orthodoxie en maatschappelijk verantwoord ondernemen.