Kristien Hemmerechts- De dood heeft mij een aanzoek gedaan

In haar nieuwste dagboek, De dood heeft mij een aanzoek gedaan, zoekt Kristien Hemmerechts een antwoord op de vraag waarom zij haar leven wil afronden.

Kristien Hemmerechts- De dood heeft mij een aanzoek gedaan

Uitgeverij: De Geus, Breda

Aantal pagina’s: 318

Prijs: 19,90 euro

ISBN: 978-90-445-1568-8

Niemand ontsnapt aan de dood, maar de dood ontsnapt aan iedereen. In haar nieuwste dagboek, De dood heeft mij een aanzoek gedaan, zoekt Kristien Hemmerechts (°1955) een antwoord op de vraag waarom zij haar leven wil afronden.

Van 9 oktober 2008 tot 8 juli 2009, niet toevallig de duur van een zwangerschap, noteerde ze haar gevoelens en gedachten bij de dood die het nieuws beheerste en die vaak kindermoord betrof: van Geneviève Lhermitte over de zaak-Fritzl tot Kim De Gelder.

Tegelijk tracht ze in het reine te komen met het lijden en de leegte die de dood in haar eigen leven en liefde heeft veroorzaakt: haar vreselijk vroeg gestorven zoontjes, haar man Herman de Coninck en haar in 2007 overleden vader Karel Hemmerechts, aan wie het boek is opgedragen.

De kwestie die haar ontboezemingen daarbij aandrijft, is haar eigen levenspositie in het maatschappelijke debat over euthanasie, de kansen die de samenleving biedt om waardig afscheid van het leven te nemen. In die zin leest haar ‘project’ als een poging om de dood letterlijk een plaats in haar leven te geven, voorbij de wanhoop die tot zelfmoord drijft.

Dat klinkt therapeutisch, en schrijvend vindt Hemmerechts inderdaad enige lichtheid ten aanzien van wat haar bedrukt, niet het minst de perceptie van haar publieke persoon. Maar het boek is ook tekenend voor de doodsthematiek die Hemmerechts’ hele schrijversgeneratie vandaag bezighoudt, als was het een literaire midlifecrisis.

In Engeland schreef haar inspiratiebron Julian Barnes erover en provoceerde Martin Amis met een satirisch pleidooi voor euthanasiecellen op de straathoeken. Bij ons wijdden Koen Peeters en Tom Lanoye een roman aan de dood van (een van) hun ouders.

Anders dan hen weet Hemmerechts de nabijheid van de dood echter veel minder literair te vertalen. Dat ligt niet aan de dagboekvorm, maar aan het feit dat ze een directe communicatie van haarzelf nastreeft die de verbeelding van de lezer miskent.

Dat leidt tot een overdaad die op den duur niet meer te denken geeft. Je moet zozeer luisteren naar elk intiem detail van haar verhaal dat zwijgen het enige is wat je nog kunt doen. En dat is toch wel zonde voor het debat dat ze wil aanwakkeren.

Tom Van Imschoot

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content