Een grimmig feest

Benno Barnard wil groter gaan wonen om goede redenen. En wat is er van Kevin?

Maandag

Cyriel Buysse, naar mijn smaak even groot als Elsschot, werd in Vlaanderen verketterd als vuilschrijver. Hij had een Nederlandse vrouw en was een intieme vriend van Louis Couperus, met wie hij meestal Frans sprak, een taal die sindsdien in Vlaanderen in verval is geraakt. Vrijwel niemand leest Buysse nog. Men verovert de provincie en betaalt deze triomf met zijn intellectuele erfenis, de stadssleutel van Brussel en het onbelemmerde uitzicht op de Côte d’Azur.

Dinsdag De antizionist is een combinatie van middelmatigheid en ideologisch fanatisme, waarbij het eerste de propellor van het tweede is – hij moet zich wel in dienst stellen van een ‘zaak’ omdat hij anders, tot zichzelf beperkt, betekenisloos is. De Jood werkt dat mensentype op de zenuwen omdat de Jood gewoonlijk intelligenter is dan hij, en, gespeend van fanatisme, in dienst staat van een ‘zaak’: die van de Joden, die van de mensheid, die van het humane tout court. Of wilde u soms de zionistische technologie boycotten? Dan moet u uw mobieltje en uw satelliet weggooien.

Woensdag Op de website van De Buren publiceerde ik een essay over de ondergang van het Nederlands in Vlaanderen. Onmiddellijk, alsof hij erop stond te wachten, kreeg ik een neerlandicus van de Universiteit Antwerpen over me heen, die verklaarde dat ik er niks van afwist. Hij heette Kevin, zodat ik zijn jeugd onmiddellijk kon peilen; als je Kevin heet, moet je zwijgen, vind ik. Ik heb mijn licht eens opgestoken aan de universiteit. Mijn tegenstander blijkt een reputatie te genieten als een luidruchtig, van territoriumdrift bezeten jongmens. Als je hem het woord verleent, krijg je het gedurende geruime tijd niet meer terug, en in het belendende lokaal zijn zijn interventies goed te volgen. Welnu, luidruchtig ben ik zelf ook, en wat dat territorium betreft – de literatuur is in principe onbeperkt uitbreidbaar en biedt dus veel plaats, maar het aantal academische betrekkingen is beperkt, wat verklaart waarom het er zo’n hanenmat is. De jongeman timmert dus aan zijn carrière. Hij is geen klootzak maar een elleboog. Heel goed. Maar aangezien deze Kevin – Kevin Absillis, onthoudt u die naam – dit gebied min of meer als een verlicht despoot claimt, en ikzelf ook niet op mijn gelijk spuug, lijken onze standpunten samen op een asymptoot, wat het debat tot eindeloosheid veroordeelt. Ik trek mij dus op mijn landgoed terug en sta het overige grondgebied aan mijn geachte opponent af.

Donderdag Een verlicht despoot is gewoonlijk zwak verlicht.

Vrijdag Mijn uitgever belde met de mededeling dat ‘Het tongbotje’, behelzende mijn verzamelde gedichten, verramsjt wordt. Een uur later belde een redactrice met de blijde boodschap dat mijn jongste dichtbundel, ‘Krijg nou de lyriek’, herdrukt wordt.

Zaterdag Robert Graves heeft twee boeken geschreven in achttiende-eeuws Engels, ‘The Sergeant Lamb Novels’, over de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog. Hij daagde iedereen uit om een woord of constructie te vinden van later datum. En hoeveel vijanden Graves ook had, niemand heeft iets durven melden. Prachtige boeken! Ik heb zelf weleens overwogen een heel boek in simili-negentiende-eeuwse stijl te componeren, want die tijd ligt mij (even in de veronderstelling dat ik als negentiende-eeuwer een goed gebit zou hebben; anders moet ik simili-negentiende-eeuwse kiespijn lijden).

Zondag Nu onderbreek ik even mijn lectuur van de nieuwste New York Review of Books om daaruit Saul Bellow te citeren: ‘One’s language is a spiritual location, it houses your soul. If you were born in America all essential communications, your deepest communication with yourself will be in English–in American English. Without it no basic reckonings can be made. You will not reflect on your own death in Hebrew or in French. Your English is the principal instrument of your humanity. And when the door of the gas chamber was shut many of the German Jews who called upon God for the last time inevitably did so in German.’

Maandag In een krant verklaarde Ludo Abicht na de zoveelste Joods Nobelprijs dat de Joodse intelligentie niet genetisch was bepaald. God verhoede, dat zou ‘rechts’ zijn! Daarop vergeleek hij de geschiedenis van het Joodse intellect – de traditie van het lernen en de invloed daarvan in de loop van vijftig generaties – met de genetische veranderingen bij de bruine beer, die aan de Noordpool in een ijsbeer was veranderd… In de Bell Curve van Murray en Hernnstein heeft het IQ van de joden een standaarddeviatie van 15 punten, boven dat van de ‘witte’ Amerikanen, 115 tegenover 100. Als ik zeg dat mijn border collie tot het slimste hondenras behoort, zoals iedere etholooog onmiddellijk zal bevestigen, ben ik een hondenkenner. Als ik zeg dat Joden gemiddeld een superieure intelligentie hebben, maar dat negers harder kunnen lopen, ben ik een racist. De feiten deprimeren me evenzeer als hun onvermijdelijke conclusie.

Dinsdag Iedereen in mijn omgeving wil kleiner gaan wonen, tot zijn kist overblijft, maar ik wil juist een groter huis, al was het maar om de Engelse bibliotheek van mijn vader kwijt te kunnen.

Woensdag De week was weer een grimmig feest.