‘Wat als je een mannelijke academicus in een universitair vrouwenbastion was?’

De Women’s Strike aan de Universiteit Gent, komende woensdag 8 maart, is een oproep voor meer gendergelijkheid en diversiteit en minder publicatiedruk aan de universiteit. ‘Durf buiten de lijntjes te denken’, schrijven de organisatoren.

Elke dag kus je je beide handen, want je werkt nog steeds aan de universiteit, je droomjob! Je andere mannelijke collega’s heb je helaas zien afvallen na hun doctoraat. Mo viel sowieso uit de boot, niemand moedigde hem aan om een carrière aan de unief uit te bouwen. Jay, onze collega uit India, solliciteerde niet. Later bleek dat de vacature voor die nieuwe positie enkel in het Nederlands circuleerde. Jan, jouw beste buddy op het werk, solliciteerde, maar zag de job uiteindelijk naar Els gaan. Vreemd, zijn CV was nochtans minstens even goed. Misschien was het omdat Els met de vakgroepvoorzitter in de yogaclub zit? Of misschien speelde het feit dat ze vaak met haar promotor een kamer deelt op conferenties en zo bevriend raakten?

Maar oef, jij bent er tenminste nog! En dat terwijl vele andere overgekwalificeerde oud-collega’s aan de dop zitten. Stiekem denk je dat het eigenlijk wel fijn zou zijn mocht je wat meer mannelijke collega’s hebben. Zodat je niet steeds weer als enige man in vergaderingen zetelt waar vrouwelijke collega’s het hoge woord voeren. Zodat je niet steeds zou moeten opdraven om de genderbalans van commissies en raden in evenwicht te houden. Zodat je niet steeds de enige bent die na de vergadering, samen met het administratieve personeel, de kopjes afruimt en de keuken proper houdt. Laatst hoorde je enkele vrouwelijke collega’s bezig over het ridicule karakter van quota. Tiens, denk je bij jezelf, er zijn toch al quota vandaag… vrouwenquota? Waarom zijn er anders 79 procent vrouwelijke hoogleraren aan de universiteit? Zijn vrouwen niet de norm vandaag die constant positief gediscrimineerd wordt?

Het klopt natuurlijk wel dat de werkdruk enorm hoog ligt aan de universiteit. Veel van je collega’s, vrouwen én mannen, krijgen hun werk nog amper rond en twee van hen zitten al meer dan een maand thuis met een burn-out. Zeker voor mannen is het streven naar competitiviteit en output (i.p.v. naar kwaliteit en creativiteit) een erg harde noot om te kraken. Jijzelf hebt twee kinderen en je staat in voor het gros van het huishoudelijke werk. Je echtgenote probeert wel te helpen, maar toch komt veel op je schouders terecht.

Toen je tijdens je tenure track op vaderschapsverlof ging voor een aantal maanden, kreeg je dan ook nog eens te horen dat jouw kind en bijkomend verlof (of ‘verloren productiviteit’) het equivalent zouden zijn van slechts één publicatie – zelfs kinderen zijn kwantificeerbaar tegenwoordig. Je merkt dat je het moeilijker krijgt om competitief te blijven tegenover je andere vrouwelijke collega’s die nauwelijks moederschapsverlof genieten.

Het kuispersoneel komt je bureau binnen. Frappant toch, denk je, dat vooral (gekleurde) mannen hier poetsen, terwijl het hier voorts stikt van witte vrouwen. Net zoals er nauwelijks aandacht is voor een mannenperspectief in de lessen (enkel witte vrouwelijke auteurs – van epistemologische eenheidsworst gesproken!), besef je dat je zelf te vaak het perspectief van ander personeel, zeker in de lagere echelons van de universiteit, uit het oog verliest. Hoe gaan poetsmannen of keukenpersoneel om met die balans werk en gezin, vraag je je af, terwijl zij niet eens een poetsman kunnen betalen zoals jijzelf? Hoe kun je als gekleurde werknemer niet het gevoel krijgen dat er discriminatie speelt, als er hoofdzakelijk wit personeel aan de universiteit werkt?

Wanneer je e-mails een halfuurtje later je mailbox binnenstromen, zie je dat er een schandaal uitgebroken is waarbij een vrouwelijke prof ongepaste relaties aanknoopte met haar (doctoraat)studenten. Het verbaast je eerlijk gezegd niet, na alle geruchten die je in jouw carrière al aan verschillende universiteiten gehoord hebt. Vormen van geweld en machtsmisbruik lijken geen uitzondering. Toch merk je dat de top van de universiteit eerst schoorvoetend, dan snel-snel het probleem aanpakt zonder een universiteitsbreed debat te voeren. In tussentijd getuigen slachtoffers hoe ze actief afgeraden worden om klacht in te dienen, schrik hebben om hun job te verliezen of te horen krijgen dat er ’toch niets aan gedaan kan worden’. Als je later op de dag in het koffielokaal de moeilijke positie van mannelijke academici aankaart, krijg je defensief te horen dat het voor vrouwen ook niet makkelijk is.

Vervang nu even alle woorden ‘vrouw’ door ‘man’ en alle vrouwennamen door mannennamen (en omgekeerd) en u weet waarom wij aan de UGent staken op 8 maart. Omdat een genderrechtvaardige universiteit een betere universiteit is die betere, kritische kennis produceert. Omdat een diverse universiteit nodig is om het hoofd te bieden aan de uitdagingen waar onze wereld vandaag voor staat. Omdat een feministische universiteit, waar burn-outs en voortdurende publicatiedruk verleden tijd zijn, beter is voor iedereen.

Durf buiten de lijntjes denken. Een andere universiteit is mogelijk!

De organisatoren van de UGent Women’s Strike