‘Waarom diende Francken twee maanden geleden geen beroep in tegen het arrest?’ vraagt kamerlid Hendrik Vuye zich af.
Kamerlid en professor Staatsrecht Hendrik Vuye verbaast er zich over dat Theo Francken niet in beroep ging toen de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen twee maanden geleden haar arrest uitsprak in de zaak van de vrouw die naar Duitsland zou worden uitgewezen. ‘Franckens Dienst voor Vreemdelingenzaken heeft een ernstig probleem met de opvolging en afhandeling van haar dossiers.’
Het staat in schril contrast: de felle reactie van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) vandaag op het arrest van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen en het zinnetje op de voorpagina van Het Nieuwsblad, dat het nieuws over het arrest uitbracht: ‘Het kabinet van Theo Francken wilde gisteren niet reageren.’
Als je je zaak onvoldoende motiveert, dan is het niet de schuld van de rechter dat je geen gelijk krijgt.
Het arrest dateert al van 10 oktober. ‘De normale gang van zaken is toch dat je in beroep gaat tegen een beslissing die je niet zint. Waarom deed de Dienst Vreemdelingenzaken dat twee maanden geleden niet al?’
Dit bewijst dat ze bij de Dienst Vreemdelingenzaken – die onder Francken valt – ‘een ernstig probleem hebben met de opvolging en afhandeling van hun dossiers’, zegt Vuye. Die laattijdigheid is ook jurist Jogchum Vrielink (KUL) niet ontgaan. Hij noemt het een ‘saillant detail’ dat er ‘ondanks de beweerdelijke “totale waanzin” géén cassatieberoep’ is ingediend.
‘Opnieuw gebrekkige motivering’
Vuye benadrukt ook dat in het arrest niet staat dat er geen vluchtelingen meer mogen worden uitgewezen naar Duitsland, maar dat de Dienst Vreemdelingen zaken onvoldoende motiveerde waarom de familie geen aanspraak kan maken op artikel 3 uit het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens: ‘Niemand mag worden onderworpen aan folteringen of aan onmenselijke of vernederende behandelingen of bestraffingen.’
Dat was ook het geval in de zaak rond de Syrische familie die vanuit Beiroet een humanitair visum aanvroeg in België. In die kwestie verdedigde Vuye in de Kamer en in een opiniestuk op Knack.be de weigering van Francken daartoe. ‘Dat gezin bevond zich in Aleppo of Beiroet, en valt dus niet onder de Belgische of Europese rechtsmacht. Hier liggen de kaarten anders, want deze moeder en haar kinderen zijn in België.’
Het fragment uit het arrest daarover:
2.3.9. In casu dient te worden vastgesteld dat uit de bestreden akte niet blijkt dat de gemachtigde concreet oog heeft gehad voor het belang van de vijf minderjarige kinderen van de verzoekster. De dubbele kwetsbaarheid van deze kinderen, als asielzoekers en als kind, en hun specifieke noden blijken geen essentiële overweging, minstens een overweging, te hebben gevormd in de besluitvorming. Zodoende is niet concreet nagegaan of de verzoekster en haar vijf minderjarige kinderen zullen worden opgevangen in voorzieningen en omstandigheden aangepast aan de leeftijd van deze kinderen.
De Raad besluit derhalve dat niet blijkt dat de gemachtigde zich rekenschap heeft gegeven van de garanties die benodigd zijn om de verzoekster tezamen met haar vijf minderjarige kinderen te kunnen overdragen zonder dat zij in Duitsland een reëel risico op schending van artikel 3 van het EVRM lopen. Het bestreden overdrachtsbesluit is dan ook, in de aangegeven mate, niet afdoende gemotiveerd. Het verweer in de nota met opmerkingen laat niet toe anders te besluiten.
‘Als je je zaak onvoldoende motiveert, dan is het niet de schuld van de rechter dat je geen gelijk krijgt,’ zegt Vuye. Als Theo Francken dus met woorden als ‘waanzin’ jongleert of Bart De Wever het opnieuw heeft over ‘wereldvreemde rechters’, dan lijkt het er volgens hem eerder op dat de N-VA ‘opnieuw in de aanval gaat om haar eigen fout af te wentelen op een rechter.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
