Ann Peuteman

‘Vrouwen hoeven echt niet tegen zichzelf te worden beschermd’

Vrouwen kunnen zelf wel bepalen of ze in staat zijn om hun carrière met de zorg voor hun kinderen te combineren. Daar hebben ze echt geen bezorgde werkgever voor nodig.

1979. Een jonge vrouw, die vele jaren later een gewaardeerd collega zou worden, solliciteert voor een job in de media. Ze heeft een universitair diploma en is nieuwsgierig en gedreven. Maar de baas aarzelt. ‘Wat als je over een paar jaar kinderen krijgt?’ vraagt hij. ‘Wat ga je dan doen?’ De vrouw weet niet wat ze hoort en vraagt hem of hij dat ook een mannelijke sollicitant voor de voeten zou werpen. Uiteindelijk krijgt ze de baan en zal ze die tot aan haar pensioen met haar gezin weten te combineren. Op dezelfde manier als al die andere vrouwen en mannen dat doen: met veel stunt- en vliegwerk.

2015. Een kennis solliciteert voor een job in de reclamewereld. Ze heeft de juiste diploma’s, een puik palmares en ontzettend veel zin om eraan te beginnen. De zaak lijkt beklonken als het oog van de baas op de rubriek ‘gezinssamenstelling’ op haar sollicitatieformulier valt. ‘Ik zie dat je gescheiden bent en jonge kinderen hebt’, zegt hij. ‘Je weet toch dat we hier niet bepaald vaste werkuren hebben? Wordt dat niet moeilijk?’ De vrouw legt uit dat ze al jaren alleen is met haar kinderen, altijd een drukke baan heeft gehad en dat heel goed weet te combineren. Dat doet ze zoals zoveel moeder en vaders: met veel stunt- en vliegwerk. Maar de job krijgt ze niet.

Meer eenoudergezinnen

Zo uitzonderlijk is dat niet. Geregeld hoor ik van single moeders die naast een baan of promotie grijpen omdat een werkgever bang is dat ze het niet zullen kunnen bolwerken. Dat vermoeden die vrouwen althans, want zoiets valt moeilijk te bewijzen – net zoals de discriminatie van mensen met een exotische naam. Een slimme baas zal de thuissituatie van een sollicitante natuurlijk ook nooit opgeven als reden om haar niet aan te nemen.

Dat maar om te zeggen dat de doorstroming van vrouwen op de arbeidsmarkt bijwijlen nog met horten en stoten verloopt. Zeker als ze om de een of andere reden grotendeels alleen voor haar kinderen moeten zorgen. (En voor u me die berispende e-mail verstuurt: ja, ook veel alleenstaande vaders hebben het niet gemakkelijk. Alleen is de kans veel kleiner dat hun baas hen vraagt hoe ze co-ouderschap met hun baan denken te combineren.) In een tijd dat er meer en meer eenoudergezinnen bijkomen, zou dat minstens een aandachtspunt moeten zijn.

Vrouwenquota: anno 2015 noodzakelijk kwaad

Vandaag zitten er immers nog altijd veel minder vrouwen dan mannen in topfuncties en dus klagen bedrijven terecht dat ze moeite hebben om geschikte vrouwen te vinden voor hun raad van bestuur. Maar dat wil nog niet zeggen dat de vrouwenquota voor bestuursmandaten in beursgenoteerde bedrijven beter zouden worden afgeschaft. Integendeel, anno 2015 zijn die nog een erg noodzakelijk kwaad. Pas als er aan de top van bedrijven genoeg vrouwen zitten die overduidelijk in aanmerking komen voor een bestuursfunctie, zullen zulke quota overbodig worden. Maar dan zullen vrouwen natuurlijk wel de kans moeten krijgen om door te groeien en een stevig netwerk uit te bouwen. Natuurlijk wil en kan niet elke werkneemster promotie na promotie krijgen, net zoals niet elke man van een grote carrière droomt of ervoor in aanmerking komt. Maar ze moet wel zelf kunnen beslissen of ze het wil proberen. Of ze nu kinderen en/of een partner heeft of niet.

‘Als ik een werkneemster vraag of ze de opvang van haar kinderen wel geregeld krijgt, is dat alleen omdat ik bezorgd ben dat ze te hard werkt’, legde een ondernemer me onlangs uit. ‘Soms merken mensen zelf niet dat ze tegen hun grenzen aan zitten en moeten ze een beetje tegen zichzelf worden beschermd.’ En dat was natuurlijk totaal niet paternalistisch bedoeld.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content