Yannick Ottoy

Vrouw, zwijg! Feminisme is een mannenzaak

Yannick Ottoy Auteur

Anno 2016 kunnen wij het niet meer hebben dat feminisme een vrouwenzaak is, betoogt auteur Yannick Ottoy. ‘Daarom richten we een feministische beweging op, waarin vrouwen niet welkom zijn.’

Geef toe: hij was eigenlijk best voorspelbaar. Je kan er je klok op gelijk zetten. Als Fernand Huts spreekt, is het springtij in de haven. Is het geen vakbond die hem irriteert, en is er geen regering die hem koeioneert, dan zal er wel een vrouw zijn die hem ambeteert. Veeleisend als ze is geworden, wil ze de hardwerkende man nu voor zich hebben. Voor het aanrecht vindt ze zich inmiddels te schoon en het huishouden doet ze niet meer alleen. Het kan niet anders of de wereld moet om zeep, want ondernemen zit er met zoveel feminisme niet meer in. Neen, op de nieuwe man heeft Huts het niet begrepen.

Vrouw, zwijg! Feminisme is een mannenzaak

Hij heeft mij niet verrast. In alle eerlijkheid? Ik had niks anders van hem verwacht. Fernand Huts is het prototype van de negentiende-eeuwse ondernemer die in vrijheid het recht ziet van de ooievaar om iedere avond kikkers te eten. De klassiek geschoren baron die meer gelijkenissen met de vakbonden vertoont dan hem in feite lief is.

Want naast de ideologie van het eigenbelang, waar ze zich beiden zo meesterlijk van kunnen bedienen, zijn daar ook de stereotype patronen, waarin ze allebei zijn blijven denken. Dat er inmiddels vrouwen zijn die ondernemen zoals hij, neen, dat wist deze Charles Woeste niet. Dat er een generatie is gekomen voor wie geld nog slechts een middel is, en geen doel, neen, dat geloofde hij niet. Dat quality time iets anders kan zijn dan ‘met een koetsje rijden’, dat hield hij niet voor mogelijk. Arme Fernand Huts. Hij is zo rijk, en je zou hem toch vijf frank geven.

Even voorspelbaar als Huts’ voorbijgestreefde visie was ook de vloedgolf aan reacties die daarop volgde. We lazen de scherpe pennen van bierdrinkster Sofie Van Rafelghem en onderneemster Daniëlle Vanwesenbeeck. Er was radiopresentatrice Sofie Lemaire die, volkomen terecht, om gelijkwaardigheid vroeg. En er was de moedige feministe Assita Kanko, die Huts voor een debat uitdaagde.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Maar dat waren vrouwen, en misschien kunnen we daar nu, voor één keer, niks mee aanvangen. Misschien mogen we dit debat niet langer aan hen overlaten en zullen wij, stoere mannen, dit varkentje moeten wassen. Het is tijd dat wij ook in onze pen kruipen. We vragen tenslotte ook niet aan de Afrikaanse gemeenschap om het racisme op te lossen.

Feminisme was al te lang een zaak van en voor vrouwen. Net zoals de strijd tegen rassendiscriminatie werd gedomineerd door kleurlingen als Nelson Mandela, Martin Luther King en Muhammad Ali, zo werd de vrouwenzaak steevast bepleit door vrouwen: Betty Friedan, Simone de Beauvoir, of dichter bij huis, Miet Smet en Lucienne Herman-Michielsens.

Mannen die zijn opgekomen voor de gelijkwaardigheid der geslachten zijn schaars, en de stelselmatige toegevingen die zijn gebeurd doen denken aan de manier waarop sociale correcties in het verleden werden doorgevoerd.

‘Systemen buigen onder externe druk, maar barsten pas bij interne muiterij’

Door zo geleidelijk als mogelijk stappen te zetten, werd zo lang als kon de bestaande toestand behouden. De slachtoffers van de ongelijkheid werden nooit uit hun rol gehaald. Ze bleven slechts de ondergeschikte, vragende partij; de gast die op de deur klopte en om een gunst vroeg. Zelden nam een man het publiekelijk op tegen een seksist als Fernand Huts, en dat is jammer, want interne oppositie is erg effectief. Systemen buigen onder externe druk, maar barsten pas bij interne muiterij.

Natuurlijk werden vrouwen soms wel gehoord, maar minstens even vaak werden ze in het verdomhoekje weggezet, als ambetante schepsels, met veel te veel noten op hun zang. De stigma’s waartegen ze vochten, leverden hen zo een nieuwe reeks clichés op. Het is nu eenmaal moeilijk om niet bij een zinloze tweedeling te eindigen als de polarisatie tot in de samenstelling van de gesprekspartners zit verborgen. Als er geen mannen zijn die voor de vrouwenzaak opkomen, zullen vrouwenbewegingen slechts voor vrouwen strijden.

En daarom is het aan ons, stoere mannen, om de deur langs binnen te openen. Is het niet in hun belang, dan misschien wel in het onze. Want zolang zij niet onze rechten hebben, hebben wij niet die van hen. Het feminisme is ook onze zaak.

De boemerang keert terug

Ja. Ook mannen worden benadeeld. Er zijn beroepen waar mannen tegen de stroom in moeten zwemmen. De doodstraf wordt wereldwijd nog vaker uitgesproken bij mannen, net zoals de dienstplicht vaker voor hen geldt dan voor hun echtgenote. Er zijn tal van onderschatte maar reële discriminaties op basis van geslacht waar mannen in het nadeel zijn, en vaak is die discriminatie, ironisch genoeg, het gevolg van de klassieke rolpatronen waar mannen zich eeuwenlang in hebben gewenteld. De boemerang keert terug.

Vrouw, zwijg! Feminisme is een mannenzaak
© Orakel van Knack.be

Nog steeds slagen alleenstaande mannen er in dit land niet in een (interlandelijke) adoptie tot een goed eind te brengen. Het hoederecht gaat bij een echtscheiding nog steeds vaker naar de vrouw dan naar de man, en vaderschapsverlof blijft korter dan bevallingsverlof.

Hoe kunnen vrouwen het recht krijgen dat ze verdienen als het hele systeem hen telkens weer in de huiselijke rol van zorgzame moeder dwingt? Moeten vrouwen, ook in hun eigen belang, niet de discriminatie van mannen aanklagen? Waarom zou de strijd voor gelijke rechten tussen mannen en vrouwen enkel een vrouwenzaak mogen zijn? Of zijn mannen zo hypocriet als Fernand Huts, die nu beweert dat hij in zijn interview slechts de belangrijke rol die de vrouw in de maatschappij speelt heeft willen benadrukken?

Neen. Anno 2016 kunnen wij dit niet meer hebben. Mensen mogen slechts beoordeeld worden op de keuzes die ze maken. Een geslacht hoort daar niet bij. Een geaardheid of huidskleur evenmin. Mannen, vrouwen, en alle identiteiten die daar tussen liggen, zijn gelijk. Niemand hoeft daar om te vragen, en wij, mannen, die veel te vaak bevoordeeld zijn, gaan dat erkennen.

‘We richten een feministische beweging op, waarin vrouwen niet welkom zijn’

Daarom richten we een feministische beweging op, waarin vrouwen niet welkom zijn. We zullen de ongelijkheden bestrijden. Wij gaan het doen, in ieders belang: gelijke kansen voor alle mensen, ongeacht hun ras, overtuiging of geslacht. Geen enkel ondernemend talent meer dat tegen zijn of haar zin het leven aan het aanrecht zal slijten, wel integendeel. Miljoenen mannen en vrouwen, hier en ver buiten dit land, zullen straks de kleren dragen die ze graag zien, naar school gaan zolang ze dat willen, en geld verdienen, als ze dat belangrijk vinden.

En natuurlijk mag ook Fernand Huts lid worden. Er moet toch iemand de afwas doen.

Yannick Ottoy schrijft voor uitgeverij Manteau. Zijn debuutroman ‘Drang’ werd vorig jaar met de Bronzen Uil Publieksprijs bekroond. Zijn tweede werk, ‘En toen werd het zwart’, verschijnt volgend jaar.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content