In België worden dagelijks bijna tien verkrachtingen aangegeven. Toch doet 90 procent van de slachtoffers van seksuele delicten nog altijd geen aangifte. Omdat ze zich schamen, bang zijn om niet geloofd te worden, of denken dat de dader toch nooit zal worden veroordeeld.
In 2012 werden bij de Belgische politie 3421 verkrachtingen en 3507 gevallen van aanranding van de eerbaarheid aangegeven. Maar de werkelijke cijfers zouden nog vele malen hoger zijn. Volgens de laatste ‘veiligheidsmonitor’ wordt tot 90 procent van de seksuele delicten niet bij de politie gemeld. Minister van Binnenlandse Zaken Jöelle Milquet (CDH) zal binnenkort dan ook een campagne lanceren die slachtoffers ertoe moet aanzetten aangifte te doen.
‘De drempel is nog hoog’, zegt Chris Van Gaever, diensthoofd van de lokale recherche in Gent. ‘Dat komt onder meer doordat veel slachtoffers bang zijn dat ze niet geloofd zullen worden.’ Vaak zijn ze ook als de dood voor het verwijt dat ze de feiten zelf hebben uitgelokt. Door hun diepe decolleté, doordat ze dronken waren, of ’s nachts in hun eentje door het stadspark liepen. ‘Zo denken het parket en de politie er nochtans echt niet over’, zegt de Gentse substituut Bernadette Baeyens. ‘Maar de publieke opinie soms wel.’ Dat bleek vorige zomer nog toen een jonge vrouw, Aurore Ruyffelaere, na een bezoek aan de Gentse Feesten vermoord werd teruggevonden. De internetforums logen er niet om: veel mensen vonden het ontzettend stom van haar dat ze ’s nachts alleen naar haar auto was gelopen. Op een onverlichte plek dan nog. ‘Verschrikkelijk boos word ik van zulke reacties’, zegt Baeyens. ‘Iedereen heeft het recht om op elk moment van de dag op straat te lopen zonder overvallen te worden. Net zoals studenten zich mogen amuseren en eens goed dronken mogen zijn zonder verkracht te worden.’
Wat slachtoffers volgens de Gentse politie ook afschrikt, zijn spectaculaire televisieseries zoals Code 37. ‘Daarin wordt een beeld van de zedenpolitie opgehangen dat totaal niet met de werkelijkheid strookt’, luidt het. ‘Wij zouden slachtoffers nooit zo brutaal behandelen, en daders trouwens ook niet. Maar dat weten de tv-kijkers natuurlijk niet.’ Ook de sensationele berichtgeving in sommige kranten zou de drempel verhogen. ‘Nieuwe slachtoffers zijn dan bang dat ze in die mediastorm zullen worden meegesleurd’, zegt Van Gaever. ‘Bovendien slinkt ook hun vertrouwen in de politie, want ze denken natuurlijk dat wij die verhalen hebben gelekt. Nochtans wordt er nooit over zedenfeiten gecommuniceerd. Uit respect voor het slachtoffer én om het gerechtelijk onderzoek niet te schaden.’
In Knack leest u deze week een reconstructie van de lijdensweg van verkrachtingsslachtoffers.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier