Kiezen PS en SP.A zelf voor oppositie om N-VA hun rode puinhopen te laten opruimen?

‘De meesten denken dat N-VA na 25 mei volledig geïsoleerd raakt, schrijft Jeroen Overmeer, oud-woordvoerder van N-VA, die het anders ziet: ‘Het is niet denkbeeldig dat de socialisten stilletjes hopen op een oppositiekuur: het is dan aan de N-VA om de rode puinhopen van 25 jaar PS-beleid op te kuisen.’

De meeste opiniemakers en Wetstraatjournalisten maken de analyse dat de N-VA met het oog op de regeringsvorming na 25 mei volkomen geïsoleerd staat. Geef hen maar eens ongelijk. De Franstalige partijen spelen het spelletje ‘om ter hardst tegen de N-VA’ en ook de Vlaamse partijen spreken niet langer over hun eigen programma (of missen ze een eigen verhaal?) en beperken zich tot kwaad spreken over ons. Het doet me denken aan dat leuke nummertje van Polarkreis 18: ‘Wir sind allein, allein allein‘. Conclusie die iedereen trekt: als het even kan, maken de andere partijen – desnoods allemaal samen in een soort monsterverbond – een regering zonder de N-VA. Of dat democratisch zou zijn, daar heeft politiek correct Vlaanderen uiteraard lak aan. Men kijkt alleen nog of het mathematisch mogelijk zou zijn, maar dit geheel terzijde.

Caractériel als ik ben, roei ik graag tegen de stroom in. Ik maak een volledig andere analyse: misschien zal de N-VA wel veel makkelijker in de regeringen geraken dan velen denken! Toegegeven, dit is een gedurfde pronostiek waarmee je bij de bookmakers veel geld kunt verdienen. Maar als ik zie in welke penibele toestand dit land verkeert, lijkt het mij helemaal niet denkbeeldig dat de socialisten stilletjes hopen op een flinke oppositiekuur, al zullen ze bij de coalitievorming uiteraard op een slimme manier het slachtoffer spelen en doen alsof ze eruit gegooid worden. Het is dan aan de N-VA om de rode puinhopen als gevolg van 25 jaar PS-beleid op te kuisen, terwijl de PS en de SP.A in de oppositie hun maagdelijkheid zullen proberen te herwinnen en fel tekeer zullen gaan tegen de onpopulaire maatregelen die de nieuwe regeringen zullen moeten nemen. Misschien waren de 1 mei-vieringen wel het definitieve startschot van die oppositiekuur? Want veel meer dan huppelende ministers op een podium (‘al wie da ni springt…’) en wat anti-N-VA-retoriek viel daar niet te noteren, geen eigen rood beleidsprogramma, geen eigen rode toekomstvisie.

Het is al lang een publiek geheim dat binnen de PS alleen Elio Di Rupo nog droomt van een nieuwe termijn als premier. De PS stelt immers vast dat het premierschap hen veel stemmen en dus macht dreigt te kosten. Nu al krijgt de PS stevige concurrentie op haar linkerflank, wat moet dat zijn zodra er de komende jaren eindelijk eens echt bespaard zal worden? Er moet een begrotingstekort van ongeveer 12 miljard euro gedicht worden en dit op enkele jaren tijd. Terwijl intussen door de vergrijzing de uitgaven voor de pensioenen en de gezondheidszorg zullen blijven stijgen. Terwijl er bovendien ettelijke miljarden nodig zijn om onze loonkosthandicap met de buurlanden te verminderen. Terwijl er ook in de gezagsdepartementen als politie en justitie extra geïnvesteerd zal moeten worden, tenminste als we eindelijk eens een wat kordater veiligheidsbeleid willen voeren in dit land.

En ook op het niveau van de deelstaten zal het de komende jaren geen feest worden. In Vlaanderen hebben we onze begroting mooi in evenwicht, maar door het Vlinderakkoord wordt er een factuur van ongeveer 2 miljard euro naar Vlaanderen doorgeschoven. Dat wordt dus opnieuw enkele jaren fors besparen. Terwijl er nog altijd grote investeringsnoden zijn in Vlaanderen: ik denk aan scholenbouw, kinderopvang, rusthuizen, ziekenhuizen, mobiliteit en openbare werken, onderzoek en ontwikkeling, natuurbehoud etc. In Wallonië is men – zoals recent bleek uit de nieuwste Europese cijfers – nooit gestopt met het opstapelen van de schulden. En daar komt de factuur van het Vlinderakkoord nog eens bovenop, dat belooft.

Kortom, er zal weinig plezier te beleven zijn in de verschillende regeringen de komende vijf jaar. Partijen als de PS en de SP.A zijn volgens mij genetisch niet in staat om structureel te besparen en te hervormen. Hun achterban (denk Rudy De Leeuw) behoort tot de meest conservatieve en onbuigzame krachten van dit land. De mythe als zouden ze loyaal meegewerkt hebben aan grote besparingen in de jaren ’90 met toenmalig premier Jean-Luc Dehaene (CVP), wordt zorgvuldig in stand gehouden, maar men vergeet dan wel nogal snel dat meer dan de helft van de budgettaire inspanning destijds geleverd werd door hogere belastinginkomsten (o.a. de crisisbelasting), een recept dat dit keer niet voor herhaling vatbaar is (tenzij we werkelijk alle bedrijven uit ons land weg willen jagen). En van enige noemenswaardige linkse concurrentie had de PS toen ook nog geen last.

Is het dan wel verstandig van de N-VA om zo resoluut te streven naar regeringsdeelname op alle niveaus, hoor ik u denken? Terwijl net die rode partijen, niet gespeend van enige hypocrisie, in de oppositie al hun duivels zullen ontbinden, daarin geholpen door de vakbonden, ziekenfondsen en ongetwijfeld ook bepaalde media. Misschien niet, maar we kunnen niet anders. Als je meer dan 30 procent van de Vlaamse kiezers kan overtuigen om op jou te stemmen, dan moet je daar ook iets mee doen. Het is immers nu het moment om de Vlamingen eindelijk het beleid te geven waar ze al bijna 30 jaar vergeefs voor stemmen. Alleen de N-VA is vandaag de dag nog in staat om de Vlamingen hoop te geven. Hoop op beterschap en herstel. Hoop op het behoud van welvaart en welzijn. Wij zijn ook de enige partij die de moed heeft om het beleid te voeren dat daarvoor noodzakelijk is, ook als dat soms een beetje pijn zal doen.