‘Er staat een generatie migrantenjongeren klaar die vol plannen zit en daarin zijn ze absoluut niet bezig met integratie.’ Dat zegt Mohammed Chakkar, coördinator van de Federatie van Marokkaanse Verenigingen.
De integratiegedachte, die nu zo normaal lijkt in het debat rond diversiteit, bestond vroeger amper. En als het van de jongeren van vandaag afhangt, van die met een migratieachtergrond toch, dan verdwijnt die gedachte opnieuw helemaal van de voorgrond. Dat zegt Mohamed Chakkar, coördinator van de Federatie van Marokkaanse Verenigingen, in het boek ‘Migratiemaatschappij’, dat op 11 maart verschijnt.
“Er staat een generatie migrantenjongeren klaar die veel beter is georganiseerd dan wij vroeger, en ze is het beu”, zegt Chakkar in het boek. “Ze zitten vol plannen, en daarin zijn ze absoluut niet bezig met integratie.”
Hoofddoek
Volgens Chakkar, die ook de bezieler is van een organisatie die jongeren door een moeilijke schoolloopbaan helpt, wil de jonge generatie erbij horen vanuit hun eigen identiteit. “Daar gaat zo’n protest van meisjes met een hoofddoek over. Het is net door zo’n strijd, zo’n emancipatie, dat groepen zich in de samenleving verweven.”
De migrantenjongeren zijn volgens hem klaar om “het over te nemen”. “Ze gaan het debat voeren vanuit een veel machtigere positie dan voordien. De tijd van de excuustruzen is voorbij, dat was te individueel. Voortaan zullen politici uit de minderheden een achterban hebben. En dat zal de discussie alleen maar interessanter maken. Je zal zien, terwijl de ‘autochtonen’ zich blijven blindstaren op integratie, zullen de definities van de nieuwe samenleving, de nieuwe Vlaming, komen van de ‘allochtone’ jongeren.”
Stadsvlucht
Dirk Geldof, docent diversiteit aan verschillende hogescholen, beschrijft in het boek de ‘gekleurde stadsvlucht’ als ultieme vorm van integratie. “De woningprijzen in steden als Brussel en de krapte op de woningmarkt of de krapte van scholen doet ook mensen met een migratieachtergrond uit de stad verhuizen.”
Het gevolg is dat ook steeds kleinere gemeenten een diverse bevolking krijgen. Dat gebeurt niet altijd rimpelloos en leidt tot ‘anti-stedelijkheid’. “Illustratief is het verzet van inwoners van Brasschaat tegen het doortrekken van een tramlijn vanuit Antwerpen. Die discussie gaat niet zozeer over mobiliteit, maar over het proberen tegen te houden van de stad en – misschien zelfs vooral – van een deel van haar bewoners.”
Volgens Geldof moeten we rekenen op de steden als ‘emancipatiemachines’. “Een stad moet al haar inwoners – ook tijdelijke – kansen geven om zich als mens te ontplooien. Een cruciale functie voor de stad is (opwaartse) sociale mobiliteit mogelijk maken.”
Loonkosten
Economist Vincent Corluy (UA) wijst er verder in het boek op dat zelfs het loonkostendebat, dé inzet van de nakende verkiezingen, een grote invloed heeft op de integratie. “De rationele werkgever wil immers de hoge loonkosten optimaal valoriseren, en vertaalt dat in een zo laag mogelijk risico bij het aanwerven van nieuwe werknemers. De meest populaire werknemer blijkt daarom veelal de jonge, hoogopgeleide, mannelijke, blanke dertiger.”
Zelfs een migrant van de tweede generatie behoort niet vaak tot die groep. “Er is wel een verbetering van de arbeidsmarktpositie van de tweede generatie in vergelijking met de eerste generatie, maar die is heel beperkt. De afstand tot de modale groep personen die in België zijn geboren blijft erg groot”, besluit Corluy. (Belga/EE)
