‘Hoe onze rechtszekerheid opgestookt werd in een Hasselts crematorium’

‘De verstaatsing van het bedrijfsleven heeft op de Limburgse heide een nieuw diepte- of hoogtepunt bereikt’, schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van het conflict tussen de stad Hasselt en uitvaartbedrijf DELA.

Volgens de Belgian-American Chamber of commerce is rechtszekerheid één van de voornaamste voorwaarden om in een land te investeren. Ons federale overheid loopt de wereld plat om ons tochtgat aan de Noordzee, de Maas en de Schelde voor 99 “fenomenale redenen” aan te prijzen met een hippe campagne. Ze vervalt echter steevast in kneuterigheid en administratief verstikkend staatsdirigisme als er een schop in de grond gestoken moet worden, een vergunning afgeleverd of een definitieve handtekening geplaatst. Het Chinees contract met Eandis werd geëlektrocuteerd toen de overeenkomsten al onderhandeld waren. Een Brussels stadionproject struikelt over een kerkwegel. Uplace kreeg 12 jaar geleden toezeggingen van ministers van alle Vlaamse partijen om een winkelcentrum uit de grond te stampen op de vervuilde Brownfield-site van Renault Vilvoorde. De belastingbetaler schoot er zelf miljoenen bij in om het stukje industriële archeologie te saneren, en Uplace gaf al 85 miljoen euro uit om het futuristisch belevingsproject met duizenden banen te realiseren. Het zag onlangs haar milieuvergunning geschorst omdat haar cijfers van de overlast van een paar jaar terug dateerden, terwijl het nu net de overheid is die alles op de lange baan schuift. Cynisme en machtsmisbruik op het ritme van een communistische heilstaat.

Het kan nog driester. De verstaatsing van het bedrijfsleven heeft op de Limburgse heide een nieuw diepte- of hoogtepunt bereikt. Even zag het ernaar uit dat er vanaf 1 mei, de hoogdag van het socialisme, in het Hasselts crematorium geen uitvaartceremonieën en dito koffietafels meer aangeboden worden door DELA. Rouwstaking op een bidprentje. De Stad ligt er overhoop met de uitvaartspecialist, een grote speler met 850 medewerkers die hier -in haar drie crematoria – twee op de tien Belgen tot in de urne verast. In 1989 sloot ze een erfpachtovereenkomst met de jeneverstad om een crematorium te bouwen en te exploiteren tot 2088. In de tijd dat de kerk nog van de kansel opriep dat de overledenen onder de grond stoppen beter was voor de latere verrijzenis dan tot asse te vergaan in het hellevuur, was dit toen nog een bedrijfsrisico.

De uitvaartdiensten gebeurden tot ieders tevredenheid. Crematoria, gerund als privéonderneming, zijn goedkoper dan deze die uitgebaat worden door de overheid. In 2003 wijzigde Vlaanderen haar wetgeving zodat crematoria enkel nog mogen uitgebaat worden in samenwerking met intercommunales en gemeenten. DELA sloot een terbeschikkingsstellingsovereenkomst met de Stad Hasselt, dat een paar stokers leverde voor de oven en tegen een lucratieve commissie de uitvaartfacturen mocht innen. Alles schroeide op een zacht vuurtje tot de Hasseltse jeneverstokers in 2013 hun doden zelf wilden opstoken.

Een lucratieve business, zo redeneerden de lijkenpikkers, want sterven moeten we allemaal, en doden klagen niet. Er werd een volgens DELA volkomen onwettige onteigeningsprocedure opgestart om aan de contractuele verplichtingen te kunnen ontsnappen.

Maar ik heb zelf al aan den lijve mogen ondervinden dat je in het Hasseltse justitiepaleis niet altijd weet of er onder de zwarte toga een politicus of een rechter zit. Dat resulteerde voor DELA in een Europese primeur. Een goed draaiende onderneming werd onteigend en een onroerend goed waarin de staat precies dezelfde activiteit wilt voortzetten als de private partner. De situatie doet zo denken aan rechtspraktijken van totalitaire regimes. Mugabe, de satraap van Zimbabwe, onteigent op deze wijze nog de blanke boeren, maar zelfs in het corrupte Oekraïne behoren dergelijke hold-ups op het privébezit nu stilaan tot het collectief geheugen.

De stad Hasselt weigert sedert 2013 al hun achterstallige facturen aan DELA te betalen die al opgelopen zijn tot 7.966.833 euro. DELA betekent “Draag Elkanders Lasten”. Voor de Hasseltse regenten betekent dit dat de andere de lasten draagt, en zijzelf de lusten innen. Offerblokgeld van politieke doodgravers en een mokerslag voor de rechtszekerheid. De zaak wordt verder uitgevochten voor de vrederechter.

De socialistische geest van Steve Stevaert doolt en dolt nog altijd rond in Limburg. De baxter-economie, ontstaan met de miljardenstroom aan subsidies ter compensatie van de sluiting van de steenkoolmijnen, wordt er nog altijd rijkelijk gevoed en gevoerd door de traditionele politieke partijen. Ingrid Lieten (S.PA) en minister Jo Vandeurzen (CD&V) verdelen er bijvoorbeeld nog altijd de subsidiekoek voor initiatieven zoals LRM, Life Tech Valley, ZOL, Happy Aging & dito sidekicks. Zijn het wetenschappelijke façades voor politieke zelfbediening, want de vlag van het containerbegrip “innovatie” lijkt er kritiekloos elke lading te dekken. Ze heersen naar believen en naar hun eigen verzuilde politieke kleur.

Ze richten met overheidsmanna constant parallelle bedrijvencircuits op, die eerder concurrentieel zijn voor private ondernemingen dan aanvullend. Zo ontwikkelden bedrijven als het Hasseltse IXSYS, LindaCare, Macx, PacsOnWeb, Remedus en Vitalsys jaren geleden al platformen voor telegeneeskunde die honderden miljoenen euro besparing zouden kunnen opleveren voor het RIZIV-budget. Deze Vlaamse systemen zijn overigens al operationeel in heel wat landen wereldwijd. De politieke bobo’s willen er echter niet van weten, ze subsidiëren liever de eigen initiatieven die eerder de zuilenorganisaties dienen dan de bevolking. Wat we zelf doen, doen we beter (sic).

Op het beconcurreren van onze privébedrijven met subsidies, en op het intercommunaliseren van onze economie heeft niet alleen Limburg een patent. Zo kreeg de Leuvense Innovatiehub IMEC miljoenen euro’s subsidies om te ontwikkelen wat Melexis met eigen centen al jaren presteert. Niettegenstaande onze intercommunales onder vuur liggen voor hun ongebreidelde graaizucht en incompetentie, breiden ze hun macht steeds verder uit en belemmeren ze zelfs de vrije marktwerking.

Amazon van de gemeenten

De karavaan van Publifin is al voorbij getrokken, de honden hebben geblaft, en het stof is weerom gewoon gaan liggen. De intercommunale FARYS (TMVW) roept volgende maand haar 389 politieke bestuurders samen om haar statuten te wijzigen. Haar kernopdracht als watermaatschappij is al verschrompeld tot een derde van haar activiteit. Naast waterleverancier, bankier en verzekeringsmakelaar wordt het nu ook het Zalando of het Amazon van de gemeenten, met een nieuw zusterbedrijf TMVS. Een greep uit de stock van het staatsgrootwarenhuis: kantoorbenodigdheden, onderhoudsproducten, brandstoffen, bedrijfskledij, elektrisch materiaal, koffie- en waterautomaten, drukwerk, onderhoud van voetbalterreinen en liften, voeding, meubilair, plat linnen, gereedschappen…enz. Gemeenten bestellen gretig in de overheidssouk. Ze sluiten raamakkoorden af met het waterbedrijf voor dergelijke vestzak-broekzakaankopen en ontsnappen zo aan de aanbestedingsprocedures. Het lijkt op communisme dat door de waterkraan komt, terwijl de waterfactuur voor de burger door het plafond spuit.

Hopelijk duurt het nog een tijdje vooraleer ikzelf met mijn voeten vooruit de oven in ga. Ik wil sterven voor mijn ideeën, maar zo langzaam mogelijk. De bidprentjes mogen dan door de watermaatschappij niet geleverd worden, zelfs geen wijwater. Ik heb het per testament bepaald.