Griet Cnudde: ‘Het is gevaarlijk om het probleem van geluidshinder niet te willen zien’

Het hof van beroep in Antwerpen heeft beslist dat het dancefestival Tomorrowland in Boom volgende maand kan plaatsvinden zoals gepland. Daarmee krijgen zeven buurtbewoners ongelijk. Knack sprak met de advocate van de zogenaamde ‘klagers van de Sinksenfoor en Tomorrowland’.

De buurtbewoners van Tomorrowland eisten in hoofdorde een verbod op het festival en vroegen ondergeschikt een aantal maatregelen om de geluidshinder te beperken, maar het hof van beroep verklaarde de gevorderde maatregelen ongegrond.

De advocate van de buren, Griet Cnudde, blijft ondertussen het recht op inspraak verdedigen. ‘Iedereen op het terrein heeft tegenwoordig oordopjes in, terwijl de man in zijn tuin tien meter verder ongebreideld wordt blootgesteld aan de geluidsschade. Dat is pure Kafka.’

Zijn Tomorrowland en de Sinksenfoor maatschappelijke problemen?

Cnudde: Ja, in die zin dat ze problemen aankaarten waarvoor onze wetgever geen oog heeft. Je mag ervan uitgaan dat iedereen de tolerantie moet hebben voor evenementen die lokaal gedragen zijn – de scouts die een fuif geven, de voetbalclub met een barbecue of een openluchtconcert. Maar bij de grote festivals speelt een andere dynamiek. Dan gaat het om de schending van een woongenot, die gepaard gaat met sociale, psychologische en medische gevolgen. Mijn cliënten zeggen dat ze echt zot worden van het lawaai. Hun ramen trillen. En toch hebben ze nooit inspraak gehad in hoe de hinder op dat festival beperkt moet worden. Dat is het probleem.

De festivalsector zal zeer kwaad zijn dat ik dat zeg – enfin, hij is al zeer kwaad op mij – en hij doet veel om de festivalgangers te beschermen, maar de link met de bredere omgeving wordt niet gelegd. En dat zie je aan die normen, want die zijn er voor wie op het festival zelf is. Woon je daar dus aan de rand, dan mogen er pieken zijn van 102 decibels. Iedereen op het terrein heeft tegenwoordig oordopjes in, terwijl de man in zijn tuin tien meter verder ongebreideld wordt blootgesteld aan de geluidsschade. Dat is pure Kafka.

En toch, hoe erg kan dat zijn, twee weekends op een jaar?

Cnudde: Volgens audioloog Bart Vinck van de UGent loopt een op de vier festivalgangers gehoorschade op. Dat is toch verschrikkelijk? Ik ben ook een fuifbeest geweest. Ik hoor nu wel niet zo goed, ik hoop dat het niet daarmee te maken heeft. (lacht) Je moet weten dat geluid een gevaarsignaal geeft aan het lichaam. Het is een stressfactor, zeker voor ons hart. Bovendien slaapt het oor nooit. Dus ook als die omwonenden slapen, blijft dat oor hun hartslag de hoogte injagen. Een kwartier blootgesteld zijn aan 91 decibel geeft al onherstelbare schade. Dan maakt het toch niet uit of dat nu maar enkele nachten is? Dat is de retoriek van mensen die niet beseffen wat de gevolgen zijn.

Ik word boos dat men nog altijd niet doorheeft dat wanneer reuzen als LiveNation of SFX festivals organiseren waarmee veel geld wordt verdiend, het dan hun godverdomde plicht is om ervoor te zorgen dat niemand daar schade van ondervindt. Als ik morgen een petrochemisch bedrijf begin, moet ik er toch ook voor zorgen dat ik geen vuiligheid loos waardoor de mensen in het dorp kanker krijgen? Het is niet anders voor festivals. Het is geen Woodstock meer.

Veel mensen vinden net dat spijtig, dat de vrijheid van Woodstock niet meer kan.

Cnudde: Het moment dat een maatschappij beseft wat de gevolgen van iets zijn, gaan zulke argumenten niet meer op. Kijk naar de Oosterweelverbinding, waar men plots gevoelig is voor de gevolgen van fijnstof. Kijk naar de sigarettenindustrie. Een belangrijke economische sector die veel mensen werk geeft. Tot er dan een paar musketiers zijn die dat aanklagen, wetenschappers die daarop springen en bewijzen dat het kankerverwekkend is. Waarna de overheid haar verantwoordelijkheid is beginnen te nemen. Dat is het proces waarbij het besef mondjesmaat doordringt dat een eerder aanvaard fenomeen toch slechte gevolgen kan hebben. Geluidshinder is zo’n probleem.

Het is gevaarlijk om zo’n probleem niet te willen zien – wir haben es nicht gewusst – , want dan is het onmogelijk om een oplossing te bedenken. En die is er trouwens, hè. Komaan, we vliegen naar de maan, wat zouden we dit niet kunnen oplossen voor organisatoren, festivalgangers én omwonenden? Dit bureau vertegenwoordigt trouwens evengoed organisatoren, al willen die daar maar zelden voor uitkomen. (MVS/JH)