“God zei: ga naar België, want daar is het héél erg”

Terwijl de Katholieke Kerk schapen verliest, lopen de evangelische gebedshuizen vol. “Ik besefte waarom God mij hierheen gestuurd had. Satan was in België.”

En daar is God weer. Aan een verschroeiend tempo vermenigvuldigen het aantal kerken zich in dit land: alleen staan er deze keer veelal zwarte missionarissen van de Evangelische Kerk vooraan.

Groot nieuws van hierboven. Niet dat hij het aan de grote klok hangt, maar God is dezer dagen bezig aan een comeback. Terwijl er krantenbijlages gevuld worden over lege kerken, voltrekt er zich in alle stilte een nieuwe christelijke revolutie. In België zijn er vandaag zowat 800 Evangelische Kerken, meer dan een verdubbeling tegenover dertien jaar geleden. Vooral in de arme wijken van de grote steden vermenigvuldigen ze zich alsof het niets is: in Brussel zijn er al meer dan 300, in Antwerpen 112. Vijf jaar geleden waren er nog maar 65 in de Sinjorenstad.

Eigenlijk is ons succes heel gemakkelijk te verklaren, zegt John van der Dussen, secretaris van de Federale Synode van Protestantse en Evangelische Kerken in België. ‘Ik denk dat veel mensen de visie van de Katholieke Kerk wat achterhaald vinden. Vroeger was wat de pastoor zei wet. Maar vandaag voelen mensen dat er iets niet klopt. Celibataire priesters die bijvoorbeeld over het huwelijk of seks praten: dat is niet geloofwaardig. Maar daarom zijn de Grote Vragen natuurlijk nog niet verdwenen. Alleen zoeken mensen vandaag hun antwoorden elders: sommigen in new age, anderen dan weer in de technologie of bij ons. We baseren ons helemaal op de Bijbel. Dat is het grote verschil met de Katholieke Kerk. Daar bestaat er ook een traditie waarop de Bijbel uitgelegd wordt. Vandaar dat er in de Evangelische Kerken bijvoorbeeld geen biecht of celibaat bestaat. Net zomin als er een centraal gezag als het Vaticaan bestaat waar alles beslist wordt.’

De Evangelische Kerken rukken niet alleen in België op. In Latijns Amerika en Afrika groeien ze aan een verschroeiend tempo: vandaag zijn er meer dan een half miljard Evangelische Christenen. En er komen er elke dag bij, het is de snelst groeiende godsdienst op aarde.

Ideale voedingsbodem
Het heeft vooral te maken met de verstedelijking, zegt professor vergelijkende cultuurwetenschap Rik Pinxten van de UGent. ‘In de Derde Wereld groeien de steden elke dag. Die nieuwe sloppenwijken zijn voor die Evangelische Kerken de ideale voedingsbodem. Ze spiegelen mensen een nieuw leven voor, helpen hen een netwerk op te bouwen. Eigenlijk hebben ze ook iets wereldlijks: zeker in Afrika en Latijns-Amerika hebben ze ook een invloed op de politiek. In tegenstelling tot de Katholieke Kerk en de Islam, die dat met lede ogen gade slaan.’

Hier hebben ze die invloed op de politiek niet, zegt de professor. Nog niet. ‘Ze zouden wel willen. In tegenstelling tot Latijns Amerika, hebben wij een oude bevolking. We zijn een moe continent: hier pakt dat niet zo gemakkelijk. Neemt niet weg dat ze zich, naast op migranten, ook op Belgen richten. Hoe meer armen er in onze steden zullen bijkomen, hoe meer succes ze wellicht zullen krijgen. Veel van onze eigen instituten zijn vooral bezig met hun eigen structuren. Terwijl zij zich voor iedereen open stellen. Heel wat taboes zijn ook verdwenen. In de Evangelische Kerk is het bijvoorbeeld geen schande meer om rijk te worden of om een goed leven te hebben.’

Daarnaast spelen ze ook in op een zeker wij-gevoel, zegt de professor. ‘De vorige paus Johannes-Paulus II heeft dat ook in de katholieke kerk terug proberen in te voeren. Naar het voorbeeld van de grote pelgrimages uit zijn jeugd is hij begonnen met de Wereldjongerendagen. Gedeeltelijk is dat ook een succes: er komt veel volk naar die Wereldjongerendagen, maar na afloop halen ze wel tonnen condooms op. Veel jongeren zien dat gewoon als een popfestival waar ze een goede tijd beleven. Maar daar houdt het op. Dàt is het verschil met de Evangelische kerken.’

(S.T)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content