Jean-Marie Dedecker (LDD)

‘De sociale verkiezingen zijn een ondergesneeuwde schijndemocratie van de traditionele vakbonden’

‘Het is hoog tijd dat de vakbonden, net zoals elke burger en elke organisatie, onderworpen worden aan rechtspersoonlijkheid’, vindt Jean-Marie Dedecker.

Krokus is skivakantie. Per definitie. Met zijn allen de hort op naar de kaalgekapte alpenweiden. Door carnavallend Duitsland naar jodelend Oostenrijk. De files zijn langer dan het land zelf. De winterse colonne Hollandse nummerplaten, die ’s zomers de onvermijdelijke overladen sleurhutten trekken, hebben nu skiboxen op hun bagagedrager en doen je vermoeden dat er geen Kees meer in Amsterdam aan de grachten zit. Het kleine saldo thuisblijvers staat dan nog op een wak in Leeuwarden met de schaatsen ondergebonden, hopeloos dromend van de Elfstedentocht. We schuiven mee aan tot een mondain skioord vol financiële uitkleedhotels. Dikke mannen in dikke Duitse auto’s hopend hun zittende kantoorlijven in een weekje strak en stram te skiën. Ik ben er één van.

De kostprijs is er even vettig als de voeding. Voor een familiale skipas, de huur van het materiaal en skilessen ben je een klein fortuin kwijt. Crisis? Mijn vrouw skiet niet meer, het scheelt een slok op de financiële borrel. Elk nadeel heb zijn voordeel… Een paar jaar terug brak ze haar heup op een klomp ijs en kreeg een bijkomende helikoptervlucht naar het ziekenhuis van Kufstein er bovenop. Zeven maanden ellende, gezeur en revalidatiezweet. Zolang moest ik zelf aan de vaat en de stofzuiger. Dubbele ellende. Op gevaar van een vechtscheiding is de skipiste voor haar nu verboden terrein. Ze nipt nu bibberend aan een cappuccino op een zonneterrasje wachtend op haar puberende stief-kroost. Bonus-oma tussen bazelende tienermoeders en kakeldeskundigen van kappersbladen.

‘De sociale verkiezingen zijn een ondergesneeuwde schijndemocratie van de traditionele vakbonden’

Na een dag fileleed aan de skiliften masseert ze ’s avonds mijn spierkater weg en bevrijdt ze me uit mijn geharnaste skibotten. Deze middeleeuwse foltertuigen zijn wielklemmen voor het scheen- en kuitbeen. Je krijgt een teenorgasme bij de bevrijding uit die marteltuigen. Mochten het klemmende arbeidsschoenen zijn dan stapte je zo naar de vakbond, maar voor het skigenot ligt de pijndrempel op masochistisch niveau.

De kick van het afroetsjen van de besneeuwde heuvels is even geestverruimend als de drug van de snelheid: 60 km per uur op twee latten van 10 cm breed, gehelmd, gelaarsd en verstand op nul. Diep in de wortels van de hersenen van ons dierenrijk ligt immers het limbische systeem.

Een slakachtig, slijmerig ding dat onze instincten regelt. Als we iets gevaarlijks doen, spuit het een lading dopamine waardoor we euforisch en alert worden, net zoals bij cocaïne. Je raakt verslaafd aan het euforisch gevoel en je wil er meer van. Je hoeft je neus niet vol te stoppen met wit poeder, maar je bindt de latten onder in het witte circus. Je wordt er geen relnicht van, hoogstens een ski-junk. Het gewatteerd nylonvolkje is blank, witter dan de sneeuw. Multicul beperkt zich tot lawaaierige lallende Russen, en hun langbenig gezelschap gehuld in capuchons waarin de halve nertspopulatie van Siberië is verwerkt, en met een snerthondje in een Burberry bontjasje, in een draagmandje van Louis Vuitton. Een parade van maffiageld in een voorgebakken modevakantie. Meer roebels dan tafelmanieren.

Net zoals zomerse vakantiegangers in Zuid-Frankrijk geïncubeerd geraken door het stokbroodvirus, de pétanque en de pastis worden skilopers aangestoken door de après-ski, de Obstler en de Vogelbeerschnaps. Een stampende hormonenkermis die er duchtig op los jodelt. Zoutloos gezever geproduceerd door alpenjenever in boerenhutten die omgetoverd zijn tot financiële uitkleedtenten en vreethutten. Anton in Tirol. Ik ben naar huis getuft … in file, stijf als een hark en financieel gecastreerd. Volgens jaar kom ik terug. Dopamine is sterker dan gezond verstand.

Bakkeleien over het stakingsrecht

Geen wonder dat de Mogols van onze planeet hun jaarlijks koffiekransje, het economisch forum, organiseren in Davos, hoog in de bergen van het koekoeksland. Voor de prijs van een koffiepauze organiseer je hier te lande een huwelijksfeest, maar je bent er beter bewaakt dan de goudvoorraad van de Zwitserse HSBC bank. Onze bobo’s van het proletariaat en het patronaat houden het bescheidener. Ze staken afgelopen maanden hun koppen bijeen achter de nederige coulissen van de Wetstraat. Ze bakkeleiden over het stakingsrecht. De mislukking van de onderhandelingen stond in de sterren geschreven. Binnen een paar maanden zijn er immers sociale verkiezingen. Dan laat de verkiezingsretoriek geen duimbreed maneuvreerruimte toe. De discipline” syndicale spierballen” rollen is dan belangrijker dan het resultaat.

Ze werden ook nog op hun wenken bediend door een stokebrandje : Accent Jobs. Als de onderdanen van dit uitzendkantoor zich niet inschrijven voor de syndicale verkiezingen krijgen ze een smartphone en een extra vakantiedagje cadeau. Peanuts. Een weekje sneeuwvakantie zou het zeker doen. Het collectieve chantagemiddel dat door het uitzendkantoor gebruikt wordt is even pervers als het stakingswapen dat soms door de vakbonden misbruikt wordt. Recht op deelname aan verkiezingen is even essentieel als recht op arbeid voor werkwilligen.

Toch is de houding van het uitzendkantoor enigszins begrijpelijk. De doorgeschoten bescherming van syndicale délégués weegt niet zelden als lood op meerdere ondernemingen. In sommige bedrijven geniet de helft van de personeelsleden ontslagbescherming, zelfs tot vier jaar. Ook de niet- verkozen kandidaten genieten die bescherming, zodat voor een deel van de 130.000 kandidaten in zo’n 6.000 ondernemingen de kieslijsten eerder een toevluchtsoord zijn om de eigen positie veilig te stellen dan om de belangen van hun collega’s te verdedigen. Vele verkozenen degraderen dan nog tot vergadertijgers die vervreemden van de werkvloer. Hun bedrijvigheid beperkt zich tot het volgen van cursussen en seminaries als sociale bezigheidstherapie. Reglementitis en bemoeizucht als gevolg van de onderlinge syndicale concurrentiestrijd.

‘Syndicaten laten zich sponsoren met syndicale premies en beconcurreren mekaar in een syndicaal opbod waardoor de sociale vrede niet zelden eerder verstoord wordt dan bewaard.’

Ze zijn eerder luidsprekers van de querulanten en kwekers van ongenoegen dan vertegenwoordigers van de zwijgende werknemersmeerderheid. In het Zedelgemse metaalbedrijf Case New Holland Belgium NV lieten de vakbonden bijvoorbeeld dagenlang het werk neerleggen om een werknemer te beschermen die pertinent weigerde zijn veiligheidsbril op te zetten. Voorbeelden legio, het moet niet altijd de NMBS zijn. Syndicaten laten zich sponsoren met syndicale premies en beconcurreren mekaar in een syndicaal opbod waardoor de sociale vrede niet zelden eerder verstoord wordt dan bewaard. Zieltjeswinst op de rug van de bereidwillige gegijzelde werknemers met stakingshooliganisme als doorgeschoten machtsmisbruik.

De drie trado’s (socialisten, liberalen en christelijken) met hun patronerende zuilen, mutualiteiten en politieke partijen hebben hun oligopolie als een triumviraat gebetonneerd. De uitkeringsfabriek van de sociale zekerheid is hun handelsfonds. Sociale verkiezingen zijn een schijndemocratie waaraan enkel de gevestigde vakbonden mogen deelnemen. De vakbondstop, een unitair politbureau dat bij handgeklap en achterkamerpolitiek naar communistisch model niet verkozen maar gecoöpteerd wordt, eist van privéondernemingen wat ze verguist voor zichzelf en verhindert bij de overheid. Sedert 1959 werden er bij de “Staat” geen sociale verkiezingen meer gehouden. Zo’n 900.000 ambtenaren worden vertegenwoordigd door bastions van platte verzuilde benoemingspolitiek.

Rechtspersoonlijkheid

Als vakbonden niet zouden bestaan dan zouden we ze moeten uitvinden, doceert UGent Professor arbeidsrecht Marc Devos. Terecht, en staken is een recht. Anders baart het patronaat terug Charles Woestes en John Cockerills.

De werknemers moeten op een efficiënte democratische manier vertegenwoordigd en verdedigd worden. Dit is de basis van ons sociaal overlegmodel. Het is echter hoog tijd dat de vakbonden, net zoals elke burger en elke organisatie, onderworpen worden aan rechtspersoonlijkheid.

Hun bobo’s kunnen ondertussen op sneeuwklas gestuurd worden om zich de elementaire regels van democratische verkiezingen eigen te maken. De CM en het ACW (Beweging.net) hebben van oudsher enkele riante vakantiedomeinen in de Alpen, waar naar hartenlust gestoeid en gebrainstormd kan worden. Of zijn die verkocht om de put van de ARCO-oplichters te dempen ? Dopamine verruimt de geesten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content