De gezichten van de staking: 9 Vlamingen over waarom ze staken

Wie zijn de mensen die vandaag staken? Knack.be geeft het woord aan de gezichten van de staking over waarom zij het werk neerleggen.

‘Ik staak omdat de regering 800 miljoen euro wil besparen op onderwijs waardoor mijn kot en de maaltijden in studentenrestaurants duurder worden. Ik staak omdat de ministers het inschrijvingsgeld willen verhogen tot 890 euro. Ik staak om te laten zien dat ik kwaliteitsvolle openbare diensten steun, te beginnen bij het openbaar vervoer dat wordt vernietigd door besparingen van meer dan 3 miljard euro. Ik ijver voor een maatschappij die niet bespaart, maar investeert in de culturele sector en het middenveld, die de basis vormen voor het creëren van sociale banden, voor solidariteit. Ik weiger het enige, afgezaagde, argument ‘dat er geen alternatieven zijn’ te aanvaarden. Het geld dat één gevechtsvliegtuig kost volstaat om de verhoging van het inschrijvingsgeld te voorkomen, en met vijf gevechtsvliegtuigen minder kunnen alle bezuinigingen in jeugd, sport en cultuur worden vermeden.’

‘Als Bernard Arnault, eigenaar van Louis Vuitton, net als KMO’s het normaal tarief zou betalen, zou er jaarlijks 113 miljoen euro in kas zijn in plaats van 5 miljoen. Als Marc Coucke belastingen zou hebben getaald op de 1,5 miljard meerwaarde die hij creëerde, hoefden we helemaal niet te besparen. En om dat alles af te dwingen is een staking de meest effectieve manier. Als de stakingen in het verleden niet hadden plaatsgevonden, dan zouden we nog altijd 14uur per dag werken, dan hadden we geen recht op betaalde vakantie, geen algemeen stemrecht en dan was van sociale zekerheid geen sprake. Dus daarom staak ik, want het gaat over onze toekomst.’

De reden waarom ik staak? Omdat onze regering hier aan een asociale besparingsronde bezig is. Zonder oog te hebben voor hun bevolking. Of toch voor het grootste deel. Deze regering doet geen afbraak meer aan ons sociaal systeem, maar hangt er dynamiet aan om het zo volledig op te blazen. Net zoals het conservatief beleid waarmee Margaret Tachtcher een sociaal kerkhof bouwde in Groot-Brittannië.’

‘Neem nu even een gezin met 2 kinderen: Ze betalen een huis af, 1.300 euro/jaar extra. Water en elektriciteit, 200 euro/jaar extra. Kinderbijslag, 84 euro/kind minder. Minimumtarief kinderopvang naar 5 euro, 771 euro/kind extra.En dan zitten de kinderen nog niet in een vereniging of sportclub. De rekening in dit voorbeeld: 3200 euro extra per jaar. Doordat er geen indexsprong zal zijn, verdienen ze nog eens ongeveer 907 euro/werkend gezinslid bruto minder. En dan nog een berg verdoken belastingen en prijsverhogingen.’

‘En dan zal ik nog maar zwijgen over de besparingen die de regering binnen de openbare diensten/Justitie/het gevangeniswezen wil doorvoeren, hier draait mijn maag helemaal van!’

‘Iedere werknemer wordt in onze sector maar liefst drie keer getroffen door de besparingsmaatregelen van de nieuwe regering. Als gewone burger zien we bijvoorbeeld dat de woonbonus wordt afgeschaft, bus en tram worden duurder, studiegelden stijgen in prijs, … heel wat maatregelen die we rechtstreeks in onze portefeuille zullen voelen. Daarnaast worden we als werknemer benadeeld. We zullen met zijn allen langer moeten werken, maar gaan dit ook moeten doen zonder extra maatregelen zoals bijvoorbeeld de landingsbanen. Ons loon zal daarbij een indexsprong ondergaan en dus het steeds duurder wordende leven niet volgen. Tot slot wordt ook de gehandicaptensector hard getroffen. Werkgevers gaan zelf 1.07% moeten besparen. Voor een grote instelling kan dat al gauw 3 a 4 voltijdse jobs kosten. Meer doen met minder middelen dus. Maar ook op de werkingsmiddelen wordt bespaard.’

‘Hoewel de burger al genoeg ingeleverd heeft onder de regering-Di Rupo gaat de eenzijdige strafkamppolitiek met deze rechtse regering alleen maar in crescendo. Tegenover de besparingen zien we geen enkel juridisch afdwingbare verplichting naar werkgevers om de financiële cadeaus om te zetten in jobs. Wraakroepend is bovendien dat er geen enkele onderhandelingsruimte is om heel onrechtvaardige maatregelen terug te schroeven. Vakbonden mogen met de werkgevers onderhandelen maar hebben geen enkele slagkracht. De werknemersafvaardiging zit op een stoel met twee afgezaagde poten tegenover de salonpositie van de werkgever.’

‘Vooral de generatie geboren tussen 1956 en 1969 wordt getroffen. Sinds het invoeren van het generatiepact zien zij systematisch alle hoop op een redelijke uitstap zonder financiële afstraffing in rook opgaan. Mentaal is dit heel zwaar om dragen. Vervroegde uittreedmogelijkheden worden zo goed als volledig gefnuikt door het optrekken van de brugpensioenleeftijd (SWT). Daarbovenop worden de mogelijkheden om het iets rustiger aan te doen via tijdskrediet of landingsbanen zwaar afgebouwd.’

‘Tot slot krijgen de grootste vermogenden, de multinationale ondernemingen in België verder vrij spel om belastingen te ontwijken.’

‘Ik staak omdat ik me wil verzetten tegen de asociale regeringsmaatregelen die onze sociale zekerheid verzwakken en onze openbare dienstverlening uitholt.’

‘De besparingsmaatregelen zijn totaal onrechtvaardig en ongelijk verdeeld. Alleen gewone mensen betalen de rekening en dit terwijl vermogenden en werkgevers fiscale cadeaus krijgen en multinationals lucratieve belastingsdeals sluiten. Van rechtvaardige fiscaliteit of werkbaar werk is geen sprake. Dit vind ik echt niet kunnen, het is totaal onrechtvaardig’.

‘Ik wil niet leven in een “eigen schuld, dikke bult”-maatschappij. Ik wil leven in een solidaire samenleving waarbij de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen en de economie ten dienste van mensen staat in plaats van omgekeerd.’

‘Ik staak tegen de geplande besparingen, ik kan me niet vinden in de liberale antwoorden die de regeringen naar voren schuift.’

‘In de verzorgingssector zouden wij tot 67 jaar moeten werken. Maar tegen die leeftijd zijn wij zelf oude mensen. Hoe moet je dan de oude mensen helpen die je verondersteld wordt te verzorgen? Vaak komt daar ook fysiek werk bij kijken. Nu al zie je bij veel collega’s die nog lang zo oud niet zijn, dat ze problemen hebben met hun rug.’

‘Daarnaast ben ik ook bezorgd over de geplande indexsprong. Na dertig jaar bouw je geen ancienniteit meer op. Nadien moet het van de index komen. Dat is de enige manier waarop ons loon dan nog aangepast wordt.’

‘Onze maatschappij wordt ontwricht, sociaal en bestuurlijk. Daarnaast toont het beleid ook geen aandacht voor het milieu. Daarom staak ik. Het milieubeleid brengt ons terug naar af. Wat wil deze regering doen tegen de klimaatverandering? Daarnaast stel ik mij ook de vraag of de maatregelen die de regering wil doorvoeren wel het gewenste effect zullen hebben op de tewerkstelling.’

‘Zelf heb ik twee studerende zonen. De index is voor mij de enige manier waarop mijn loon nog aangepast wordt. Maar ik sta hier niet enkel voor mezelf. Ik staak mee omdat ik bezorgd ben om de volgende generaties, en uit solidariteit met de mensen die vandaag werkloos zijn.’

‘Ik weiger te aanvaarden dat ik, en velen met mij die de crisis niet hebben veroorzaakt, er nu moeten voor opdraaien. Ik weiger te aanvaarden dat werknemers, ambtenaren en kleine zelfstandigen het met minder moeten doen terwijl de zo bejubelde groten onder de jobcreatoren hun winsten in vrachtwagens richting belastingconstructies hier of elders voeren.’

‘Ik weiger te aanvaarden dat welvaart enkel wordt gecreëerd door de allerrijksten en dat vooral zij dus moeten genieten van het beleid. Nog nooit vroeg men mij in een winkel of wat mijn beroep was of werd mijn geld geweigerd omdat ik een ambtenaar bleek. Welvaart wordt gecreëerd door elk van ons, dag in dag uit, door onze arbeid en onze koopkracht. En onze welvaart zal enkel behouden blijven wanneer elk er evenredig aan bijdraagt en er kan van genieten.’

‘Ik weiger ten slotte ook te aanvaarden dat de wens naar winstmaximalisatie van enkelen waardeverlies voor ons allen rechtvaardigt, dat genadeloos hakken in onderwijs, zorg, welzijn, cultuur… rechtvaardig of verstandig is. Dat onder het mom van besparen, de kostenprijs voor elementaire voorzieningen zoals onderwijs, water, elektriciteit… omhoog gaan en daarmee opnieuw hen raakt, die geen schuld treft terwijl het voor hen die ons hier brachten, nauwelijks een verschil maakt.’

(Dit is een verkorte versie van de blogpost ‘Waarom ik maandag staak’. Lees hier de volledige versie)

‘Ondanks het feit dat ik er van overtuigd ben dat er momenteel bespaard moet worden, worden de besparingen bij de verkeerde mensen gezocht. Het is Jan Modaal die voor alles moet opdraaien, in wiens geldbeurs ze het komen halen. De grote mastodonten en rijkste gezinnen ontspringen de dans wederom. De beruchte indexsprong is niet enkel nefast voor onze lonen maar zal nog jarenlang nazinderen en dus ook een erfenis voor onze kinderen zijn…we moeten ook aan hun toekomst denken en daarom vechten voor onze verworven rechten.’