Een paar maanden voor de gemeenteraadsverkiezingen duikt er een vreemde angst op: tramangst.
U kent Brasschaat van zijn clichés: zijn Nederlanders, zijn residentiële lanen, zijn villa’s. Maar niet echt van zijn tram. Die stopt op een kilometer voor de grenzen van de gemeente. Er bestaat een vergevorderd plan om de tramsporen door de gemeente te trekken. Zoals het lang geleden ooit was: Antwerpen-Brasschaat. Eerst was iedereen in extase over zoveel branie. Maar ’t kan verkeren. Rechts Brasschaat is vandaag tegen de tram. ‘Die tram komt er nooit. Dat wil ik niet’, zei kandidaat-burgemeester en N-VA-kopstuk Jan Jambon onlangs nog.
Niet alleen in Brasschaat leeft angst voor de tram. Ook in de andere rijke suburbia leeft de angst.
‘Het is een angst die door wetenschappers al vaak beschreven is’, zegt Ruth Soenen, docente antropologie aan Sint Lucas. ‘The Urban Fear: Vlaanderen lijdt er massaal aan. De tram is daar het symbool van, voor veel mensen is dat de stad op wielen die binnenrijdt. In tegenstelling tot de bus, die een veel parochialer imago heeft. De bus is het dorp, de tram de stad.’
Het gaat trouwens niet alleen om de tram, zegt Soenen. Onlangs is er in Brasschaat een Albert Heijnsupermarkt opengegaan. Er ontstond heel wat deining toen bleek dat daar halalvlees verkocht werd en hoofddoeken opdoken. Ik vond dat heel frappant. Racisme of onverdraagzaamheid wordt steeds meer iets van de rand. Niet dat iedereen in de stad nu plots op dezelfde partij stemt of even lief is voor elkaar. Maar mensen leven daar wel dag in dag uit met elkaar samen. Ze zijn elkaar gewoon.’
Soenen vindt het ook wat hypocriet. ‘De mensen uit de rand komen wel graag naar de stad als er evenementen zijn. Ze gebruiken de stad dus. Maar als er iets uit die stad naar hen komt, hebben ze schrik.’ (STO)
Lees de hele reportage deze week in Knack.
