Twee jaar geleden kwam Roman Jaremtsjoek (23) vanuit Kiev zonder zelfvertrouwen in Gent aan. Intussen is hij de eerste aanvaller van de Buffalo’s én is hij basisspeler bij het verbazingwekkende Oekraïne van Andrij Sjevtsjenko. ‘Ik voel dat ik momenteel mijn volledige potentieel aan het aanspreken ben.’
Het is een zorgeloze Roman Jaremtsjoek die we op het oefencentrum in Oostakker aantreffen. Hij geniet van het prille vaderschap en van elke goal die hij dit seizoen al maakte, maar er is meer: het is de dag van Club Brugge-Dinamo Kiev en hij gaat met veel plezier kijken, vertelt hij. ‘Ik ga om mijn ex-ploeg te steunen, de club waarbij ik van mijn 10e tot mijn 21e aangesloten was en waar nog veel van mijn vrienden spelen. Burda, Tsihankov, Andriyevskyi, Bushchan en Mykolenko zijn allemaal jongens met wie ik samen in de Dynamo Academy zat. Gisteren ben ik naar hun hotel geweest.’
In het begin weende ik veel op de Dynamo Academy, ik wilde naar huis terugkeren, naar mijn ouders.’ Roman Jaremtsjoek
Twee jaar geleden kocht AA Gent met hem voor een paar miljoen euro een jonge centrumspits van 1 meter 90 die buitengewoon snel is. Tegenstanders vinden hem intussen door zijn loopacties moeilijk te bespelen, maar zijn rendement is nog niet in verhouding met zijn inspanningen. Mentaal bleek hij nogal broos te zijn en te vaak miste hij de focus en feeling om de juiste beslissingen te kunnen nemen en doortastend en doeltreffend te kunnen zijn. Hij werd ook al op links en op rechts uitgespeeld, in een zoektocht naar de positie in het team waar hij het best tot zijn recht komt, en nu zal hij in het tweespitsensysteem van Jess Thorup dus gekoppeld worden aan de stormram Laurent Depoitre.
DANKJEWEL EVA
Met welke intentie ben je aan dit seizoen begonnen?
Roman Jaremtsjoek: ‘Vorig seizoen miste ik veel kansen en kreeg ik kritiek van de supporters, maar ik ben sterk gebleven. Zo is voetbal voor mij: vandaag speel je goed en gisteren was je slecht, maar ik bezit het karakter om elke dag hard te blijven werken. Dat is mijn belangrijkste kwaliteit.’
Ben je zo gevormd in Oekraïne?
Jaremtsjoek: ‘Ja, veel mensen bij ons zijn zo. Zo zijn ook Igor Plastun en Roman Bezoes. Ieder van ons werkt hard, ook omdat we iedereen hier respecteren: de club, de technische staf, de medespelers en de supporters. We beseffen dat het een goede stap is voor ons om in België te spelen. In Oekraïne is het een ander leven en niet iedereen krijgt zo’n kans als deze. Ik wil ze nog beter benutten en nog meer tonen. Het was goed voor mij om na te denken over het voorbije seizoen. Nu ben ik begonnen met scoren en ik wil dat blijven doen. Het is niet makkelijk om dat elke wedstrijd te doen. Maar ik zal mijn werkersmentaliteit behouden en ik hoop dat de goals zullen volgen.’
Jouw probleem de voorbije seizoenen was dat je te veel piekerde en tijdens de wedstrijd bleef hangen in fases die voorbij waren. Is dat opgelost?
Jaremtsjoek: ‘Dat is zeker verbeterd door met onze psychologe Eva Maenhout samen te werken. Ik probeer mij nu bewust te zijn van wat er in mijn hoofd omgaat. Eén keer per week, na de wedstrijd, spraken we af. Dan vroeg ze mij: wat dacht je voor de wedstrijd, tijdens de wedstrijd, voor doel, …? Het was alsof ik weer op school zat, maar ik vind dat wel interessant: hoe je leert stress onder controle te houden, leert focussen, leert positief te zijn en niet de hele tijd aan slechte dingen te denken, zelfs na een slechte wedstrijd. Dat komt mijn vertrouwen ten goede en helpt mij sterk te zijn en rustiger te blijven voor doel. Maar dat is niet iets dat je in één dag verandert. Ik moet dat leren en misschien duurt het een jaar, maar ik ervaar nu al verbetering. Ik moet ‘dankjewel Eva’ zeggen.’
Waar komt dat negatief denken vandaan?
Jaremtsjoek: ‘Ons vorige seizoen was moeilijk, met onder meer een trainerswissel en periodes waarin we veel en zwaar verloren en waarin ik niet scoorde. Dan denk je: waarom verloren we, wat deed ik niet goed, …? Ik hield toen alles voor mezelf, bleef daarmee rondlopen en verloor zo aan vertrouwen. Maar uiteindelijk knokten we terug en speelden we nog heel goeie wedstrijden en eindigden we play-off 1 sterk met zeges op Standard, op Antwerp en thuis tegen Anderlecht. Van zo’n ervaring word je sterker. Nu weet ik dat het kan gebeuren en dat het ook weer goed kan komen. Dus als het zich nog eens voordoet, zal ik positief blijven denken.’
Twee jaar geleden ben je zonder vertrouwen bij AA Gent aangekomen. Hoe ben je je vertrouwen kwijtgeraakt?
Jaremtsjoek: ‘Bij de eerste ploeg van Dinamo Kiev. Ik moest er concurreren met mannen als Mbokani, de Braziliaan Moraes en Teodorczyk. Ik was nog wel heel jong, maar ik wou spelen, zoals iedere speler, maar ik speelde niet en verloor zo mijn vertrouwen. Bij zo’n grote club weet je: dan moet je weg. Ik was boos en van plan elders te tonen wat ik kon. Omdat ik wel al wist: als ik vertrouwen heb, dan kan ik veel. Tijdens een uitleenbeurt van zes maanden aan Oleksandrija toonde ik dat ik het niveau aankon. Ik speelde en scoorde veel bij toch de vierde club in de Oekraïense eerste klasse. Dat was een goeie test voor mij. De coach geloofde in mij, werkte en sprak veel met mij. Voor mij is zo’n contact belangrijk. Ik wil vertrouwen voelen, voelen dat hij mij wil helpen om beter te worden. Wat dat betreft, zag ik nog nooit in mijn leven een coach zoals Jess Thorup. Hij spreekt na elke wedstrijd met iedere speler individueel, ook met degenen die niet speelden, en vraagt hoe je je voelt en hoe het met je familie gaat. Hij wordt dan ook door iedereen van ons gerespecteerd.’
OVERLEVEN IN KIEV
Wat is de impact geweest van de academie van Dinamo Kiev op jouw ontwikkeling als persoon? Roeslan Malinovski vertrok op zijn twaalfde naar de academie van Sjachtar Donetsk en vertelde onlangs in Sport/Voetbalmagazine dat het er zeker het eerste jaar lijden en overleven was.
Jaremtsjoek: ‘Het was zeker een risico om al op mijn tiende alleen van Lviv naar het meer dan vijfhonderd kilometer verder gelegen Kiev te verhuizen. Dat was op zo’n jonge leeftijd heel moeilijk, maar na het eerste jaar is het beter beginnen gaan. Maar het klopt: er is veel druk in zo’n academie, om te slagen als voetballer én ook door oudere jongens die je het leven soms lastig maken. Daar werd bijvoorbeeld wel eens gevochten. Als aanvaller wist ik elk seizoen wat te doen: scoren. Want als je als aanvaller niet scoort, dan moet je vertrekken. Zelfs al ben je nog maar elf of twaalf jaar.’
Zou jij jouw zoontje dat aandoen?
Jaremtsjoek: ‘Ik begrijp wat je bedoelt. Als ik nu aan die tijd terugdenk, is het met een glimlach, maar toen zeker niet. ( lacht) Ik weende in het begin veel, ik wilde naar huis terugkeren, naar mijn ouders. Ik begreep het niet, ik wou bij mijn familie zijn. Maar nu vind ik dat het de juiste beslissing was en ben ik daar dankbaar voor. Nu ik een man ben geworden die als profvoetballer geld kan verdienen en voor de nationale ploeg speelt.
‘Je moet weten: mijn ouders hadden het niet breed en ik wou mijn droom volgen. De opleiding van Dinamo Kiev is een van allerbeste en alles is er gratis: het onderwijs, het internaat, het eten, het voetbal. Toen ik als kleine jongen na een toernooitje de kans kreeg om naar de Dynamo Academy te gaan, zei mijn vader: ‘Dat moet je doen, je moet je droom volgen en sterk blijven!’ Ik wou dat zelf ook, want ik wou voor Dinamo spelen. Mijn vader, die zelf profvoetballer is geweest, nam mij en mijn vier jaar oudere broer al van klein af mee naar grote wedstrijden in Kiev, zoals tegen Real Madrid in de Champions League. We gingen met supportersbussen mee, sliepen uit en keerden ’s anderendaags terug. Dus: het was eigenlijk logisch dat ik op die aanbieding van de academie inging. Al smeekte mijn moeder om het niet te doen.
Eén keer per week sprak ik af met onze psychologe. Dan vroeg ze mij: wat dacht je voor de wedstrijd, tijdens de wedstrijd, voor doel?’ Roman Jaremtsjoek
‘Uiteindelijk werd er beslist om te investeren in een gsm voor mij en belden we elke namiddag twee à drie uur. Bovendien verhuisde mijn broer, een linksback, mee: hij ging naar de academie van Arsenal Kiev. Elke dag zagen we elkaar twintig à dertig minuten. Hij was een grote steun voor mij. Ik kon maar om de zes maanden naar huis komen, in vakantieperiodes, maar mijn ouders kwamen mij geregeld bezoeken. Na een tijd begin je je toch beter te voelen en maak je vrienden, jongens met wie je samenleeft, met wie je elke dag naar school gaat en daarna mee gaat trainen. Vrienden voor het leven zijn dat geworden, geen discotheekvrienden. ( lacht)
‘Nu kan ik daar met een goed gevoel op terugkijken, nu mijn zelfvertrouwen groter is geworden en ik ook sterk kan blijven als ik niet scoor. Tenslotte ben ik A-international geworden onder Sjevtsjenko en ik weet: een slechte speler zou hij nooit selecteren. ( lacht) Die zeven jaar in de academie van Dinamo zie ik nu als een hele goeie leerschool om een man te kunnen worden en om de basis te kunnen leggen voor een groots leven.’
SPREKEN MET JEZUS
Wat is de voornaamste reden dat je er kon overleven?
Jaremtsjoek: ‘Ik denk: dat ik goed kon voetballen én verstandig was. Je moet ook een bepaalde mindset hebben om te kunnen slagen. Ik kon er mijn talent tonen in de beste omstandigheden en vanaf de U16 was ik international. Ook van mijn vader leerde ik veel. Hij was zelf een spits, is nu coach van de U19 van FC Lviv en hij bracht mij zijn liefde voor voetbal en zijn mentaliteit om je droom te volgen, hard te werken en nooit op te geven bij. Ik ben geboren met de droom om voetballer te worden. Voetbal is mijn leven. Zonder voetbal zou mijn leven moeilijk zijn.’
Wat herinner je je van de moeilijkste momenten die je als kind in de academie meemaakte?
Jaremtsjoek: ‘Dat ik dan in de bijbel las en dat mij dat hielp. Wij zijn heel gelovig, voor mijn familie is dat heel belangrijk en daar ben ik dus mee grootgebracht. Nu lees ik nog altijd elke ochtend in de bijbel en ook voor elke wedstrijd doe ik dat. Dan spreek ik met Jezus. ‘
Wat zeg je dan?
Jaremtsjoek: ‘Dat is niet iets wat ik met iedereen wil delen. Wat ik dan zeg, blijft tussen ons.’
Je ontleent vertrouwen aan je geloof in een hogere kracht?
Jaremtsjoek: ‘Dat kan helpen. Soms vraag ik hulp. Maar ik spreek ook vaak mijn dankbaarheid uit voor wat ik al heb, want veel mensen hebben niet wat ik heb.’
Je verklaarde ooit: ‘In Kiev maakten ze mij kapot.’
Jaremtsjoek: ‘Ja, maar dat was een emotionele uitspraak. Ik kreeg in het eerste elftal van Dinamo wel degelijk mijn kans om door te breken, in drie, vier wedstrijden, maar ik scoorde niet en daarna was het over en ging ik weg. Zo gaat dat op topniveau. Er is geen tijd om te leren. Je moeten het meteen tonen, zo niet zetten ze iemand anders op je plaats. Dinamo speelde in de Champions League tegen teams als Chelsea en daar was ik niet klaar voor. Ik was nog jong en iedereen kon wel zien dat ik over het potentieel beschikte om een goeie aanvaller te zijn, maar niemand wilde wachten en zo kon ik naar Gent. Ik wist dat de Belgische competitie een trampoline is naar grote clubs.’
KAMPIOEN SPELEN MET GENT
Je zou in de belangstelling van de Turkse topclub Galatasaray staan. Ben je al klaar voor een volgende stap?
Jaremtsjoek: ‘Als ik een volgende stap zet, moet het naar een heel goed team zijn, ergens waar ik iets kan winnen. Maar ik tekende hier twee jaar geleden een contract voor vier jaar en dus is het Gent dat beslist of ik ga of blijf. We willen graag kampioen worden en ik denk dat we daar kans op maken. Na Vadis werden met Depoitre en Ngadeu weer uitstekende ervaren spelers aangetrokken. Het wordt een interessant seizoen, denk ik. Ik voel ook dat ik beter, veel beter kan en ik wil eind dit seizoen veel betere statistieken kunnen voorleggen.’
Hoe vaak wil je scoren?
Jaremtsjoek: ‘In mijn eerste seizoen scoorde ik tien keer, vorig seizoen twaalf keer en nu wil ik er twintig maken. Als ik evenveel doelkansen krijg als vorig seizoen moet dat zeker mogelijk zijn.’
Waarom zou het nu beter gaan?
Jaremtsjoek: ‘Ik ben een jaar ouder én ik ben zopas vader geworden. ( lacht) De geboorte van mijn zoontje, Nikita, verandert veel. Hij is een extra motivatie voor mij. Ik kan dat gevoel niet uitleggen, maar het maakt een groot verschil in je mind. Ook op het veld denk je aan je familie, dus moet je sterk zijn, want ik wil hem iets tonen en ik wil dat in zijn ogen kunnen zien. Mede door mijn focustraining voel ik dat ik momenteel mijn volledige potentieel aan het aanspreken ben.’
Wat is er intussen van je broer geworden?
Jaremtsjoek: ‘Hij voetbalt niet meer. Nu is hij een businessman. Hij runt een eigen shop, iets zoals de Panos in Gent. Hij is gelukkig, net als ik.’ ( lacht)
Op weg naar het EK 2020
Onder Andrij Sjevtsjenko is Roman Jaremtsjoek al acht wedstrijd basisspeler bij de nationale ploeg van Oekraïne. Op 7 juni maakte hij in de EK- kwalificatiewedstrijd tegen Servië zijn eerste doelpunt, uitgerekend in de Arena Lviv, in de stad waar hij opgroeide en waar zijn familie nog altijd woont. Drie dagen later scoorde hij daar in de EK-kwalificatiewedstrijd tegen Luxemburg alweer. Oekraïne, dat ook al gelijkspeelde in Portugal, staat in groep B ruim aan de leiding. ‘Er is een grote kans dat we ons kwalificeren voor het EK van volgend jaar, ‘ zegt hij, ‘en wie weet spelen we dan tegen België.’ Hij dweept met de kwaliteit in de dug-out én die op het veld. ‘Sjevtsjenko bracht twee assistenten van AC Milan mee en de manier waarop de technische staf het voetbal tactisch benadert, is voor iedereen in de selectie nieuw. We trainen uren op patronen. Iedere beweging die we doen, is ingestudeerd. Elke speler weet in elke situatie wat te doen. Allemaal komen we naar de nationale ploeg om te leren. Sjevtsjenko praat veel met mij en geeft mij veel vertrouwen, hij wil ook dat ik de verdedigers ken tegen wie ik speel. Voor mij is dat goed om beter te worden, zoals de spelers rond mij: achter mij behalve Malinovski ook nog Zinchenko van Manchester City en Marlos van Sjachtar Donetsk; en links en rechts van mij respectievelijk Konoplyanka van Schalke 04 en Yarmolenko van West Ham. We zijn een sterk team met een eigen stijl en we dromen van het EK. Daaraan te kunnen deelnemen, zou een groot surplus zijn voor ons land, dat door de oorlog met Rusland in Oost-Oekraïne moeilijke tijden doormaakt.’
