De eerste Nations League kreeg voor de Rode Duivels een wrang einde. De kern is niet zo breed, maakten de duels tegen Zwitserland en IJsland duidelijk.
Vijf. Zoveel overtredingen maakten de Belgen tegen Zwitserland in Luzern op 90 minuten tijd (5-2). Vergelijk dan met die befaamde 6 juli, toen deze generatie Rode Duivels hun referentiewedstrijd speelden tegen Brazilië (2-1). Na 95 minuten stond de teller op 16 overtredingen. Dat zegt alles over de intensiteit waarmee deze twee duels werden aangepakt. Het ene liep totaal fout af, het andere bracht glorie en zette de Rode Duivels op weg naar een historische derde plaats. De mannen van juli waren plots lieverdjes.
Tactisch die avond in Kazan in juli: een verdediging met vier, een middenveld met MarouaneFellaini en in de spits, zij het vanaf de flank, Romelu Lukaku. Voor de omschakeling zorgde Kevin De Bruyne, deels valse negen, deels middenvelder in balverlies. Eden Hazard kreeg vrijheid vanaf links. In Luzern deed Roberto Martínez het ook met een valse negen, Dries Mertens. Dat probeerde hij eerder al vriendschappelijk uit, toen ook zonder veel succes. De verdediging stond met drie (en bijwijlen met vijf), het middenveld had geen balans en negatieve press van de spitsen was er alleen in de beginfase. Ziedaar een paar redenen voor het debacle.
Vormverlies bij een club kan je niet zomaar wegvlakken met een wedstrijdje op interlandniveau.
De worst number one in the world ranking ever, tweette zondagavond iemand. Zo ver zouden we het niet willen drijven, maar als focus en talent niet aanwezig zijn, zijn we inderdaad maar een gewone ploeg.
De focus ontbrak, de zestiende en de zeventiende interland van het jaar (een record) waren er te veel aan. Dinsdagmiddag zaten we – vanwege een interview – de hele middag in de lobby van het hotel in Tubeke. Het was er zeer gezellig, met een vrolijke va-et-vient van allerlei figuren. Mensen met dossiermappen onder de arm, spelersvertegenwoordigers of advocaten, om dit of dat contract te laten tekenen… Ze zijn niet zo vaak in België, de sterren, en als het gebeurt, geeft Roberto Martínez wel wat ruimte – veel meer dan zijn voorganger – om zakelijke afspraken af te wikkelen. Hij krijgt veel van zijn Duivels en geeft in ruil behoorlijk wat: loyauteit, vrije tijd, … Er was, een uurtje voor de training, zelfs tijd voor een kleine familiereünie: Kylian Hazard kwam langs, met partner en baby. Een mooi beeld in de hoek van de lobby, hoe hij een tijdje vrolijk keuvelde met Thorgan, terwijl Eden met de kleine speelde. Ze zien elkaar zo weinig, het is hen gegund. Fotografen knarsten wel de tanden. In de lobby mogen immers geen foto’s worden genomen… Huisregels.
Het tekende wel de sfeer, twee dagen voor een duel tegen IJsland: chill, om een modewoord te gebruiken. Yannick Carrasco was er zelfs niet geraakt. Paspoort niet in orde. Dan weet je al weken dat er interlands aankomen en gebeurt zoiets. Onvergeeflijk. Maar misschien ook gewoon een extra teken van hoe de groep een paar maanden nadat ze in Rusland tot het uiterste gingen, met dit soort nieuwe campagne omgaat. Zelfbewust, maar ook een tikkeltje nonchalant. En dus hebben de Duivels volgend jaar in juni geen afspraak met de geschiedenis: de eerste winnaar worden van de Nations League.
Maar of ze daar wakker van liggen? Wellicht niet.
Is het een smet op een mooi jaar? Een donker vlekje, ongetwijfeld. En bijzonder jammer voor de generatie die het van de huidige moet overnemen, ergens na 2020. Zij missen deze zomer twee topwedstrijden. Maar meer ook niet.
Opvolging
Wat leerden België-IJsland en Zwitserland- België ons? Dat je vormverlies bij een club niet zomaar kan wegvlakken met een wedstrijdje op interlandniveau. Vincent Kompany was al zeer aarzelend tegen de Vikings en die lijn trok hij door in Luzern. In de aanloop naar het WK had je ook jongens die in hun club minder speelden – Thomas Vermaelen, Nacer Chadli, Fellaini – maar met gerichte trainingen kon dat in de aanloop van drie weken nog worden bijgespijkerd.
Dat lukte deze week niet. Het was allemaal iets te vriendschappelijk. Kompany speelde dit seizoen in de competitie nog maar drie keer 90 minuten en mocht Europees nog maar één keer starten. Allemaal tekenen dat hij de strijd bij City tegenover de anderen wat aan het verliezen is. Deze week bleek twee keer waarom. Het talent aan de bal is er nog, maar het nijdige verdedigen niet. België heeft in principe twee verdedigers die agressief op de man zijn: Kompany en Vermaelen. De ene was er niet, de ander deed het niet.
Clubs en landen hebben vaak tegenstrijdige belangen op momenten dat er spanning is in een competitie. Dat is zo in het voorjaar – vandaar dat er bij interlands in maart vaak problemen met blessures zijn – maar ook in november. Manchester United zag liever geen Fellaini of Lukaku aan de slag, vanwege kleine blessures. Martínez maakte misschien de fout om niet aan te dringen en ze toch vrij te geven of was niet egoïstisch genoeg om tegen de clubbelangen in te gaan. Dat gaf aan dat hij ook niet wakker lag van die final four komende zomer. Het gebrek aan kracht brak zijn Duivels in Luzern zuur op.
Misschien ziet Martínez deze periode tussen twee grote tornooien in anders. Als een soort assessment van wat er in de pijplijn zit, van de opvolgers van de vaste waarden. Het zijn wedstrijden als deze die een goed beeld geven van waar die jongens staan. Daarom een Leander Dendoncker toch in de kern, alhoewel hij in Engeland amper op de bank raakt. Daarom voor de tweede keer Brandon Mechele, alhoewel hij hem nog niet gebruikte in interlands met inzet. Daarom ook weer Divock Origi, al staat die nog ver van de vorm van vier jaar geleden. Hij wil dat contact behouden.
De conclusie: voorlopig is de opvolging niet klaar. Bovenvermelde spelers konden hem op training niet overtuigen dat ze moesten ingezet worden. Dus bleven anderen staan, ondanks hun mindere vorm bij hun club. Kompany, Chadli, Tielemans, Mertens zelfs, … Die lijn trokken ze door.
Tielemans is goed aan de bal, maar staat niet pal als de druk te groot wordt. Te braaf. We zagen het al bij Monaco tegen Club (en de Fransen in hun competitiematchen), en hij recidiveerde in Luzern. Zijn ploegmaat Chadli eveneens. Mertens vonden we tegen IJsland al slapjes, op een schot tegen de paal na. In Luzern verdween hij na een goeie start ook uit beeld. Thorgan Hazard speelde tegen IJsland vooral in dienst van zijn broer, startte efficiënt in Zwitserland, maar viel dan ook weg. Hans Vanaken had kunnen invallen op het middenveld, maar is op momenten dat het moeilijk gaat, evenmin een knokker.
Het is aan hen allen om vanaf maart in de kwalificaties nieuwe stappen te zetten.
Zijn we de slechtste nummer één, zoals zondag getweet werd? Neen. Maar als de Rode Duivels niet compleet zijn én niet gefocust, kunnen ze wel zeer matig voor de dag komen.
